ချည်တိုင် [ Philophobia ]

(၂၃)

ကျောင်းဝင်းအတွင်း ဟိုမှသည်မှ သွားလာနေသော ကျောင်းသား၊ ကျောင်းသူများမှ အပ အနည်းငယ်ရှင်းလင်းလို့နေသည်။

သောကြာနေ့ဖြစ်သည်မို့ ဆရာ၊ ဆရာမများကတော့ ယူနီဖောင်းကလေးများဖြင့် တင့်တယ်နေလို့။

" မင်္ဂလာပါ တီချယ်"

"အေးကွယ်"

အတန်းတာဝန်ခံဆရာမကို တစ်ချက်နှုတ်ဆက်ရင်း စက်ဘီးလေးဆက်တွန်းလာမိတော့ ကန်တင်းအရှေ့ ကားရပ်နားကွင်းက ကုက္ကိုလ်ပင်ကြီးအောက်တွင် ဝိုင်းဖွဲ့ကာ စကားစမြည်ပြောဆိုနေကြသည့် ကျောင်းသားအုပ်စုတစ်စု ရှိနေ​သည်ကို လှမ်းတွေ့ရသည်။ မျက်နှာစိမ်းများမဟုတ်သည့်တိုင် သူ့ကို ရွံရှာဖွယ်ကြည့်နေသည်မို့ မျက်နှာလွှဲရင်း စက်ဘီးရပ်ရန်ပြင်ရ​၏။

" မင်းတို့ မေဂျာကမလား"

"အေးကွာ။ ပထမနှစ်တဲ့။ မေဂျာသိက္ခာကျတယ်"

နံဘေးဆီမှ ဖြတ်လျှောက်သွားသည့်သူ့ကိုကြည့်ရင်းအုပ်စုထဲမှ တစ်ယောက်က နှာခေါင်းရှုံ့ကာပြော​သည်။

"မင်းလည်း သတိထားဦး။ ဆွဲစားခံနေရဦးမယ်"

"ထွီ နေစမ်းပါကွာ"

"ဟား ဟား ဟား"

အမည်နာမတပ်ကာ ပြောဆိုခြင်းမဟုတ်သည့်တိုင် စံလင်းကိုသာရည်ရွယ်နေကြောင်း ကိုယ်တိုင်သဘောပေါက်လိုက်သည်။ "ချိတ်နှင့်ချိတ်မှငြိ"ဆိုသည့်စကားအတိုင်း မသိချင်ယောင်ဆောင်ကာ ပြဿနာကို ခေါင်းရှောင်လိုက်ရသည်။ စီနီယာများဖြစ်နေသည်က တစ်ကြောင်း စကားကြောင့် အသားနာသွားသည်လည်း မဟုတ်သည်ကတစ်ကြောင်းမို့ သူလျစ်လျူရှုလိုက်ခြင်းဆိုလျှင်လည်း မမှားပါ။

"ဂေးဆိုးလေးကွ နော်"

" သဘောကျလို့လား မင်းက"

" ချစ်တော့ချစ်စရာလေးကွ"

စက်ဘီးဒေါက်ထောက်နေရင်း နောက်ကျောဘက်ဆီမှ စကားတို့ကြောင့် စံလင်း အံကိုတင်းတင်းကြိတ်ထားရုံမှတပါး။

" ခင်ဗျားကရော ဂေးလား"

ရင်းနှီး​နေသည့်အသံပေမို့ စံလင်း လှည့်ကြည့်မိတော့ ထင်သည့်အတိုင်း ဇံထူးနှင့် ထိုစီနီယာတို့ အချေအတင်ဖြစ်ဖို့ စတင်နေကြပြီ။