ချည်တိုင် [ Philophobia ]

(၄) Zawgyi

ပတ္ဝန္းက်င္သည္ စိမ္းစိုေနသည္။ မေန႔ညက သည္းထန္စြာရြာသြန္းခဲ့ေသာ မိုးေၾကာင့္ ျမင္ျမင္သမၽွေနရာတိုင္းက စိမ္းစိုလန္းဆန္း၍ရွိေနျခင္း။ အနီးအနားရွိ သစ္ပင္ပန္းမန္တို႔တြင္ပင္ ေရစက္ကေလးမ်ားက တြဲလြဲခိုေနေတာ့သည္။

ေကာင္းကင္တစ္ခြင္ကား ေနေရာင္ျခည္မရရွိေသးသည့္တိုင္း လင္းစျပဳေနေလၿပီ။ မလင္းတလင္း အရွိန္ေလးေၾကာင့္ လမ္းမေပၚရွိ မေျခာက္ေသးေသာ ေရကြက္မ်ား၊ ခ်ိဳင့္ခြက္မ်ားအားလည္းေကာင္း၊ ဗြက္အိုင္မ်ားအားလည္းေကာင္း ျမင္ေနရသည္မွာ မိုးရာသီ၏ ျပယုဂ္ဟုသာဆိုၾကပါေတာ့ေလ။

"စံလင္း"

သစ္သားအိမ္ခပ္ယဲ့ယဲ့ကေလး​၏ ကန႔္လန႔္ကာမရွိေသာအခန္းငယ္ေလးအတြင္း ဆကာင္ေလးတစ္ဦးအိပ္ေမာက်ေန​၏။ ေကာင္ေလးက ခ်ည္ေစာင္ပါးကေလးျခဳံရင္း ေကြးေနရွာေလသည္။

"ဟဲ့ စံလင္း ထစမ္း"

အခန္းဝမွ အမ်ိဳးသမီးကား တစ္ဖက္သားအိပ္ေပ်ာ္ေနသည္လား ဘာလား မၾကည့္။ အသားကုန္ေအာ္ဟစ္ရင္း ႏွိုးေန​၏။

"နင့္အေဖ ေသနာေပၚေနၿပီ။ နင့္မွာ ပိုက္ဆံရွိတယ္ဆိုတာငါသိတယ္။ ဘယ္ေလာက္ရွိရွိေပးလိုက္စမ္းပါ။ ဒီေန႔ ေဆး႐ုံတင္ရမွာ"

ထိုအမ်ိဳးသမီးက တရစပ္ေျပာေနေသာ္လည္း ေကာင္ကေလးမွာ တုပ္တုပ္ပင္မလွုပ္။

"ဟဲ့ ငါေျပာေနတာ မၾကားဘူးလား။ ထ အခု ထစမ္း"

စိတ္မရွည္စြာ အနားသို႔ေလၽွာက္သြားရင္း ေစာင္ကိုဆြဲဖယ္ေလေတာ့ တအင္းအင္းျဖင့္ အဖ်ားတက္ေနသည့္ ညည္းတြားသံတို႔က တိုးညႇင္းစြာ ထြက္လာေလသည္။

"အမေလး အရပ္ကတို႔ရဲ့။ ၾကားလို႔မွ ေကာင္းၾကေသးရဲ့လား။ ေသာက္ဆံမရွိရတဲ့ထဲ ဖေအက ေသနာက်လိုက္၊ သားက ေသနာက်လိုက္နဲ႔။ ကၽြန္မအျဖစ္ကိုလာၾကည့္ၾကပါဦးလားရွင္၊ လာၾကည့္ၾကပါဦး"

မဆီမဆိုင္ ငုတ္တုပ္ထိုင္ခ်ရင္း ခုႏွစ္အိမ္ၾကား ရွစ္အိမ္ၾကားအသံျဖင့္ ေအာ္ဟစ္ငိုယိုေနေသာ ထိုအမ်ိဳးသမီးေၾကာင့္ သူ ဆက္လည္းအိပ္မရေတာ့ပါ။

"ေတာက္..... ခင္ဗ်ား ေသာက္ပါးစပ္ပိတ္ထား"

စံလင္းေနမေကာင္းျဖစ္ေနရာမွ ကမူးရွုးထိုးထထိုင္ရင္း အခန္းေထာင့္ကေသတၱာေလးထဲ ေသခ်ာ ဝွက္ထားသည့္ စုဗူးေလးအားထုတ္ကာ ထိုအမ်ိဳးသမီးအား ပစ္ေပးလိုက္​၏။