ချည်တိုင် [ Philophobia ]

(၆) Zawgyi

ျမန္မာတစ္နိုင္ငံလုံး​၏ ဆယ္တန္းစာေမးပြဲႀကီးေျဖဆိုမွု ေနာက္ဆုံးေန႔ျဖစ္သည္။ ပူျပင္းလွသည့္ရာသီဥတုကိုပင္ အံတုကာ၊ သားသမီးေဇာေပမလို႔ ေက်ာင္းေရွ႕ေနရာလြတ္မက်န္ ေက်ာင္းသားမိဘတို႔ႏွင့္ျပည့္ႏွက္ေန​ေလ​၏။ မိမိတို႔ သားသမီးမ်ား စာေမးပြဲတြင္ ေခ်ာေခ်ာေမြ႕ေမြ႕ ေျဖဆိုနိုင္ၾကရန္ ဘုရားရွိခိုးသူခိုး၊ ဘုရားစာရြတ္သူရြတ္၊ ယၾတာလုပ္သူလုပ္ႏွင့္ မိဘမ်ားခမ်ာလည္း အားသည္ပင္မရွိၾကေပ။

•ေဒါင္ ေဒါင္ ေဒါင္•

ေျဖဆိုခ်ိန္ျပည့္၍ ေက်ာင္းမွ ေခါင္းေလာင္းသံၾကားသည္ႏွင့္ အလၽွိုအလၽွို ေက်ာင္းဂိတ္ေပါက္သို႔ေရာက္လာၾကသည့္မိဘမ်ား​။ စိုးရိမ္စိတ္ကိုအံတုကာ သားသမီးမ်ားကို အျပဳံးႏွင့္ ဆီးႀကိဳရန္အသင့္ျဖစ္ေနသည္မွာလည္း မိနဲ႔ဖပါပဲေလ။

မၾကာေသာအခ်ိန္ခဏအတြင္းမွာေတာ့ အခန္းမ်ားဆီမွ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ား ထြက္လာၾကသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ ျပဳံးရႊင္လၽွက္ ေျဖဆိုနိုင္သည့္မ်က္ႏွာကေလးမ်ားျဖင့္၊ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ ငိုင္တိုင္တိုင္ စသျဖင့္သာ။ ေက်ာင္းေပါက္ဝတြင္ ကိုယ့္သားသမီးကိုယ္ ဆြဲ၍ အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ ေမးျမန္းေျပာဆိုေနၾကသည့္ မိခင္မ်ားကိုၾကည့္ရင္း စံလင္းျပဳံးေနမိသည္။ မိခင္ေမတၱာ၊ မိဘေမတၱာဆိုတာ ဤကဲ့သို႔ ေႏြးေထြးလွသည္တဲ့။

"ေဟ့ေကာင္ ေျဖနိုင္တယ္မလား"

အေနာက္မွ ေရာက္ခ်လာကာ ပခုံးလာဖက္ေလေသာ ဇံထူးရယ္ပါ။

"ဒီလိုပါပဲကြာ။ ေအာင္ေတာ့ေအာင္ပါတယ္။ မင္းေရာ"

"D ကြာ။ ေအးေဆးပဲ"

"ေအးပါ။ မင္းက ဆရာႀကီးပဲဟာ"

"ေသာက္ပိုက ေျပာေန ။ အခုမင္း အိမ္ျပန္မွာလား"

"ခဏပဲ။ အကႌ်လဲၿပီး အလုပ္သြားရမယ္"

"ဘယ္လဲ။ ဆီဆိုင္လား"

"ေအး"

"ဒီေန႔ေလးတစ္ရက္ကို၊ နားလိုက္တာမဟုတ္ဘူး
မင္းကလည္း။ စာေမးပြဲ ေနာက္ဆုံးရက္ေလကြာ"

"မရဘူး ေဟ့ေကာင္ေရ။ မင္းလည္း သိတဲ့အတိုင္း"

"ငါက မင္းကို ဒီေန႔ငါ့အိမ္ေခၚသြားမယ္စဥ္းစားထားတာကြ"