Save the Lust Dance

Lust 15

Lust 15

Pagod at hingal na hingal si Marian nang marating niya ang heart peak. Ilog ang kanyang naabutan at si Aiden na nakahiga sa mga bato. Babad ang katawan nito sa tubig kaya napatakbo si Marian sa sobrang pag aalala.

"Aiden! Oh my gosh, anong nangyari? Aiden! Gising!" Panay ang tapik niya sa mukha nito hanggang sa hinawakan ni Aiden ang kamay niya pagkatapos ay minulat ng binata ang mga mata.

Mula sa sinag ng araw, nakita niya ang grayish eyes ni Aiden. Binitiwan siya ng binata at bumangon.

"Are you okay? Bakit nakahiga ka rito? Mabababad ang likuran mo."

"Kamukha mo lang ang mama ko but it doesn't mean, you will act like a mother to me. Just leave, I don't need you."

"Bumalik na tayo ro'n. Baka hanapin ka nila."

"Bakit hindi ikaw ang bumalik? Hindi kita kailangan dito. Kaya kong mag isa ng walang nag aalala. Come on, don't be plaster saint, Marian Lewis. Bumalik ka sa lungga mo."

"You are dumb rude! I came here for you, mahigit isang oras ka nang hindi bumabalik, lalong aabutan kitang nakahiga rito. Paano kung magkasakit ka, ang lamig ng tubig."

"Wala ka ngang pakialam! This is my fucking life, kung gusto kong magpakalunod, wala kang ni isang porsyento na pakialam sa akin! Umalis ka na nga!"

"No, you are not fine. Galit ka, galit ka sa akin."

Pumikit si Aiden at hinalamos ang mukha. Sa kanyang pagtayo, dinampot niya ang notebook at iniwan si Marian.
"This woman knows how to make my heart ache."

"Aiden sandali!"

Sa pagtakbo ni Marian, hindi niya naiwasan ang isang bato kaya nadapa si Marian.
"Ouch!" tili niya at nakita ang dugo sa kamay.

Nilingon siya ni Aiden at nakita ang malakas na pag agos ng dugo sa palad niya. Mabilis itong lumapit sa kanya at tinignan ang sugat niya.
"Tang ina naman kasi! Ang kulit mo, ang sinabi ko umalis ka na. Ngayon, ikaw ang nagpamahak sa sarili mo!" bulyaw ni Aiden sa kanya.

Hindi kumikibo si Marian at pinagmamasdan lang niya si Aiden na hawak ang kanyang kamay. His big and rough hands that fits into her hand. Isang mistisahing dalaga at isang kayumangging binata.
"Okay na 'yan. Bumalik ka na ro'n."

"Bumalik na tayo."

"I'm busy doing a reflection bago umalis dito."

"Aalis?"

"Honestly, this is not my line in life. Wala na ang rason ko para pumasok sa buhay na ito. Lahat ng nangyari ay dapat na lang kalimutan. How crazy that I tried to be one of them," tumayo si Aiden at iniwan si Marian.

She returned back to charity event, halatang nag alala ang mga madre sa kamay niya dahil sa sugat na natamo. She remains silent at hindi mawala sa isip niya ang mga sinabi ni Aiden sa kanya.

"Akio is right, he lost his interest now. Now, he treats me like a stranger."

Panay ang tingin niya sa dipindot na cellphone upang makita ang orasan. Dumating ang hating gabi at wala pa rin Aiden na bumabalik. Tila galit na galit ang kalangitan dahil sa sobrang lakas ng ulan pati na ng kidlat, mas lalong kinabahan si Marian dahil hindi pa bumabalik si Aiden.
Pasimpleng tumayo si Marian at dinampot ang kanyang bag. Naglulan siya ng jacket, payong at flashlight

Tinahak niya ang madilim na daan, para bang tatangayin siya ng hangin dahil sa sobrang lakas nito. Ilang minuto bago niya narating ang ilog, walang siyang nakita. Bitbit ang rosaryo, nagdarasal siyang walang mangyaring masama sa kanya at kay Aiden.

"Aiden! Aiden!"

Patuloy ang pagsigaw niya kahit makipag sabayan pa siya sa lakas ng kulog. Hanggang sa buong akala niyang bumaba ang malakas na kidlat at humati sa ulap.
Natakot si Marian at hindi niya na alam kung paano bumalik.
"Aiden! Nasaan ka na?" nanginginig sa lamig ang dalaga at patuloy pa rin tinahak ang maputik na daanan.

Mula sa loob ng isang kweba, rinig niya ang boses ng dalaga, kahit ginaw na ginaw si Aiden. Pilit siyang tumayo upang sundan ang sigaw ni Marian.

"Aiden! Help me please, Aiden!"

"Marian!"

Hinatak ng binata si Marian papunta sa kweba. Takot na takot si Marian at hindi mapigilan na umiyak habang nakayapos sa binata.

"You are stubborn, bakit ka pa pumunta rito? Alam mong napaka delikado!" asik ni Aiden. Hindi sumagot si Marian at hinalikan lamang ang labi ni Aiden.

"Huwag ka nang lumayo. Mapapahamak ka, paano kung nalaglag ka sa bangin!? Paano kung may manggat sa'yo rito? Napaka--"

Pinutol ni Aiden ang pagsasalita ni Marian, hinalikan niya ito at ayaw na niyang pakawalan ang dalaga.

"Teka! Ang init mo!"

"I don't care," muli siyang humalik sa labi ni Marian.

"May lagnat ka? Sandali!"

Kumawala si Marian at kunuha ang jacket sa bag, siya mismo ang naghubad sa basang t-shirt ni Aiden at pinasoot ang nadampot na jacket. Napansin din niyang nanginginig ang kamay ng binata habang nakahawak sa kanya.

"Namumutla ka pa! Bakit ka kasi namumundok mag isa!"

"I want to see my life without you. Ilang araw, linggo, oras at segundong nakilala kita. Pakiramdam ko na ilang taon na kitang kasama. I want you beside me, yeah lahat kayo babae but you are different. The only woman who made me like this. I like you, Marian. I look stupid right? Kasi I beg you to like me too, to love me too. I want to be with you nang walang storbo, walang kumokontra. Lumabas kasama ka at hawak ang iyong kamay, pero hindi ito mangyayari dahil magmamadre ka. Kahit anong gawin ko, kahit ipag sigawan ko pang mahal kita, hindi tayo pwede."

Umagos ang luha ni Marian habang nakikita si Aiden na umiiyak sa harapan niya. Wala siyang masabi sa pagtatapat nito.
"You are like a star, Marian. I can see you but you are very far from me," pinunasan ni Aiden ang luha at humiga sa bato. Tinalikuran niya si Marian at pilit na pinikit ang mga mata.

Umaagos ang luha sa mga mata ng dalaga habang nakatitig sa likuran ni Aiden.
"I love you," aniya ni Marian.

"What?" humarap si Aiden at bumangon upang harapin si Marian.

"I said, I love you! Gustong-gusto kita, kahit ang daming tamatakbo sa isip ko para pigilan ang nararamdaman ko! I love y--"

Isang halik at naibsan ang luha sa kanyang mukha. Isang halik na nagpatibok muli sa kanyang puso. He kissed her like there is no tomorrow. Hinawakan niya ang beywang ni Marian at inalalayan upang maupo sa binti niya. Ang katawan ni Aiden na nagbabaga ay bumagay sa katawan ni Marian na nanlalamig. Kumapit siya ng napaka higpit kay Aiden. He turned of the flashlight at tanging sinag lamang ng kildat ang nagbibigay liwanag sa kanila.

He gently inserted his manhood inside her. Slowly and very careful. He touched Marian up to her soul.
"This will be permanent, I love you Marian Lewis."

"Aiden Lavigne te amo. Et homo semper me unum atque unicum," she whispered to his ears.

Hawak ni Aiden ang magkabila niyang balakang while he thrust himself so deep and hot. Habang ang kamay ni Marian na nakayakap kay Aiden.
"Ohh, Father, forgive me for loving this man infront of me."

"You are forgiven. Hindi kasalanan ang magmahal."

Mas pinabilis at iningatan niya si Marian. Sinisurado niyang, maibibigay niya ng buo ang pagmamahal kay Marian.

"I'm-oh yes! I'm close!" ungol ni Marian at mahigpit na hinagkan si Aiden.

"I love you, sister Marian."

Until they both reached the climax

"We may be judged by the captious eyes of society, but loving you will never be a sin."