PHOENIX |[ completed ]|

eighteen(unicode)

  Love is burning …
Like a …
PHOENIX…
_____________

နှစ်နှစ် နဲ့ လေးလ… ။
ဆောင်းနှစ်ခု မိုးနှစ်ခု နဲ့ နွေသုံးခု ကို ဖြတ်သန်းအပြီးမှာ ငါ သိလိုက်တယ်… ။ ဘူတန်မှာ နေခဲ့တာ နှစ်နှစ်နဲ့ လေးလ ကြာခဲ့ပြီ… ။တောင်ဇလပ်ပွဲတော် သုံးခုကို ငါ ကြုံခဲ့ပြီ… ။ သူ ရောက်မလာခဲ့ပြန်ဘူး… ။

ငါ ဒီကိုရောက်ပြီး တစ်နှစ်ကျော်အကြာမှာ အဘိုးရဲ့သား ခွင့်တစ်ပတ်နဲ့ အိမ်ပြန်လာတယ် ။ အဘိုးရဲ့သား ဦးလေးက အဘိုးလိုပဲ ခပ်ပြုံးပြုံး။သူ့အခန်းမှာ ငါ နေနေတာတွေ့တာတောင် ခပ်ပြုံးပြုံးနဲ့ ဧည့်သည်ခန်း ကျဉ်းကျဉ်းလေးထဲမှာ တည်းခိုသွားတယ်…။ သားထောက်သမီးခံမရှိတဲ့ ဦးလေးက သူ့ကိုယ်သူ ငါ့ရဲ့ အာ့ပါ (Apa) အဖေ… ငါ့ကလေးတွေရဲ့အာ့ဂယ် (Agay) ဘိုးဘိုး ပါတဲ့… ။ သဘောကောင်းလွန်းတဲ့ ဘူတန်လူမျိုးတွေကို ငါတကယ်မြတ်နိုးမိပါရဲ့…။

အချိန်တွေက မြန်မြန်ကြီးပဲ ကုန်လွန်သွားတယ်… ။ကျောင်းတက်နေပြီဖြစ်တဲ့ အမွှာတွေက ဘူတန်စကားကို ငါ့ကိုဈေးထဲ သွားရောင်းစားနိုင်တဲ့အထိ ကျွမ်းကျင်နေပြီ… ။ စကားပြောတတ် စ သမီးဟာလည်း ငါတို့အမိမြေစကားနဲ့ ဘူတန်စကားကို ခွဲခြားပြီး သုံးတတ်နေပြီ…။

ဒီနေ့ဟာ သမီး သုံးနှစ်ပြည့်တဲ့နေ့… ။ ငါ ကိုယ်တိုင်ချုပ်ပေးထားတဲ့ ခီရာအပြာနုလေးနဲ့ သမီးဟာ ချစ်စဖွယ်ကောင်းပြီး ကျက်သရေရှိနေတယ်… ။

ဦးလေး အိမ်ပြန်လာတဲ့အချိန်နဲ့ ကြုံတော့ ဦးလေးက ငါတို့ကို သူ့အလုပ်ဆီ အလည်အပတ်ခေါ်တယ်… ။ ငါ အဝတ်တွေကို ထုတ်သိမ်းချိန်မှာအဘွားက ရိုးရာအစားအစာတွေနဲ့ အာရာ (Ara) လို့ခေါ်တဲ့ ကောက်ညင်းခေါင်ရည် ကို ထုတ်ပိုးပေးတယ်… ။

" အာ့ဂယ်(agay) တာ့တာ… အန့်ဂယ်(angay) တာ့တာ… "

[Dzongkha : Bhutanese language |
agay - grandpa/ anagy- grandma ]

"ဂရုစိုက်ကြနော်…… "

"ပျော်ပျော်နေခဲ့……… "

ဦးလေးရဲ့ ဂျစ်ကားက ဖုန်ထူထူ လမ်းကလေးအတိုင်း တရွေ့ရွေ့ထွက်လာတယ်… ။ အဘိုးနဲ့အဘွားကို ငါတို့ လက်ပြနှုတ်ဆက်ခဲ့ကြတယ်… ။ သင်ဖူးကနေ ၅နာရီကျော်သွားရတဲ့ ခရီးလမ်းတလျောက်မှာ သီချင်းတကျော်ကျော်နဲ့ သားနှစ်ယောက် ကို ကြည့်ရင်း ငါ စိတ်ချမ်းသာစွာ ပြုံးမိတယ်…။ သမီးလေးကတော့ ငါ့ကိုမှီပြီး ငိုက်မြည်းလို့… ။