DERİN DALGA (G×G)

31

Sabah Aylin'le karşılıklı sessizce kahvaltı yapıyoruz. Dün gece Arda'yla olan konuşmamızdan ötürü ne olduğunu anlamaya çalışarak onu bakışlarımla inceliyorum. Bakışlarımdan rahatsız olmuş olacak ki,

"Ne oldu Dalga? Niye öyle bakıyorsun? İyiyim dedim ya yemin mi edeyim inanman için."

"İnandım inandım." diyorum. Konuyu uzatmamak için, "Keşke düzgün bir şeyler hazırlayabilseydim. Dolapta da bir şey kalmamış."

Kapı çalıyor.

"Ben bakarım. Kim acaba bu saatte?"

"Aylin de meraklanmışa benziyor."

Birlikte kalkıyoruz. Kapıyı açtığımda uykulu gözlerle karşımda dikilen Arda'yı görüyorum.
"Arda? Hayırdır noldu sabah sabah?"

"Sana da günaydın." diyor Arda içeri girerek. Uzun boyunun arkasına saklanmış bir beden ortaya çıkıyor. "Buket?"

Buket elinde bir kapla utana sıkıla "Merhaba." diyor. O da içeri girdiğinde Aylin'le birbirimize neler olduğunu anlamaya çalışan bakışlar atıyoruz. Mutfağa girip masaya oturduğumuzda Aylin herkese çay dolduruyor.
Arda, "Geçmiş olsuna geldik."

"Ben de size poğaça yaptım."diyor elindeki kabı yavaşça masaya bırakan Buket.

Arda atılarak, "Valla yerim."diyor ve kaba uzanıyor.
Şaşkın ve etkilenmiş bir şekilde dudaklarımı geriyorum.

Masada Aylin ve ben, Arda'ya bakışlar atıyoruz. Arda ise yeni uyanmış gibi bir hâlde esnemeye devam ediyor. Umursamaz bir şekilde poğaçaları birer ikişer ağzına atıyor.

Kahvaltıdan sonra Aylin üzerini değiştirmek için kalkıyor ve Buket lavaboya gidiyor. Sonunda Arda'yla yalnız kaldığımızda kolundan tutarak,

"Noluyor böyle? Sen ve sabahın bu saatinde dersin yokken uyanmak mı? Poğaçanı ye, beni yeme Arda Bey."

"Sorma ya. Başımızdan deli eksilmiyor. Buket aradı Aylin nasıl oldu acaba, haber aldın mı, kalk gidelim... başımın etini yedi. Ben de ' E hadi gidelim bari.' dedim sonunda dayanamayıp."

"Yapma ya... Buket mi dedi bunları?"

"Eveeet." Arda anlam verememişe benziyor ama üzerine kafa yormadığı belli bir şekilde gözlerini ovuşturuyor.

O sırada Aylin geliyor. Buket'in orada olmadığını fark edince Arda'ya çıkışarak,
"Pes yani... kız arkadaşını kahvaltıya getirmeler falan. Bi' de beni bahane edip kızı yanında sürüklemişsin. Neymiş geçmiş olsunmuş. Poğaçalarını da götürdün. Bizim ev  senin garsoniyerin mi Arda Bey?"

"Neyim mi , neyim mi?"

Arda safça denilenleri anlamaya çalışıyor.
"Ne diyor bu kız?"

Buket geliyor. "Gitsek iyi olur dersimiz var. Sana da tekrar geçmiş olsun Aylin." diyor yüzüne doğru düzgün bakamadan.

Arda kapıda ayakkabılarını giyerken suratı beş karış olmuş Aylin'in yanağından makas alıyor.
"Geçmiş olsun minik kuşum. Görüşürüz."
Aylin yüzünü buruşturarak kendini geri çekiyor.

Buket ve Arda gittiğinde Aylin kapıyı kapatıp sinirli bi şekilde kafasını kapıya yaslıyor.

"Şuna bak ya... anlaşamadığımızı bile bile gitmiş kızı evimize getirmiş. O yediğin poğaçalar boğazında kalsın Arda... sindireme."

"Yavrum niye sinirleniyorsun ya? Hem bak o dediğin olay öyle olma..." diyemeden sözümü kesiyor.

"Dalga bırak ya... yine bir baş ağrısı geldi. Hem başka birinden hoşlanıyor hem de kıza boş yere ümit veriyor. Yazık o da Arda'ya poğaça yapmış getirmiş, saf..."

Aylin söylene söylene odasına gidiyor kapısını sertçe kapatıyor. Ben de onu daha fazla kızdırmamak için bir şey demiyorum. Sinirleri yeterince bozuk.

Anlam veremeyerek hazırlanıyorum ve derse gitmek için evden çıkıyorum.

Kulaklığımı takıp durakta otobüsü beklemeye başlıyorum. [The weeknd- Save your tears]
Yedi dakika sonra otobüs geldiğinde önümdeki insanlar yavaş yavaş otobüse binerken  ben de doluluk oranını kontrol etmek için otobüse dışarıdan bir göz atıyorum.

Sonra cam kenarında oturanlar arasında gördüğüm kıvırcık saçlara gözüm takılıyor. İçimi tuhaf bir his kaplıyor ve bakmaya devam ediyorum. Kız kafasını yavaşça kaldırarak yüzüne düşen saçları eliyle yana alıyor. O an donakalıyorum. "Derin!" diyebiliyorum sadece. Sonra otobüsün kapısı bir pıs sesiyle kapanıyor ve gözümün önünden yavaşça gidiyor. O beni görmüyor.