Ο Βασιλικός Δράκος

Ι

Η αρχή της ιστορίας είναι αφιερωμένη στην αγαπημένη μου MariaTsavala ♥

Λιμάνι της Σαϊγκόν
1850

Το τέλος του χειμώνα και αρχή της άνοιξης είναι μια εποχή παράξενη, μελαγχολική και μοναχική. Είναι μια εποχή που καμιά μέρα δεν είναι ίδια, και κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα αν κερδισμένος βγαίνει ο ψυχρός άνεμος ή οι ζέστες αχτίδες του ήλιου, ο οποίος, φυσικά, βασιλεύει νωρίς, χαρίζοντας στη φύση μερικές ακόμα μακριές νύχτες. Είναι μια εποχή που η φύση δεν είναι και πολύ στα καλά της. Κάποια λουλούδια και δέντρα ανθίζουν με την πρώτη ζέστη, άλλα δεν ξεγελιούνται τόσο εύκολα και παραμένουν πεισματικά μαραμένα. Και τέλος, μια εποχή που τα ταξίδια στη θάλασσα αρχίζουν να γίνονται περισσότερα και μεγαλύτερα, καθώς η απειλή για μια καταστροφική τρικυμία μικραίνει όσο προχωρούν οι πρώτοι μήνες της άνοιξης.

Μια τέτοια εποχή λοιπόν, στο λιμάνι της Σαϊγκόν, στο Βιετνάμ της Ινδοκίνας, άραξε ένα μεγάλο και εντυπωσιακό ιστιοφόρο. Σήκωσε κύματα καθώς πλησίαζε στην προκυμαία. Αργότερα όμως, όταν οι ναύτες άρχισαν να κατεβαίνουν και να δένουν τους κάβους με τη βοήθεια των εργατών του λιμανιού, τα νερά ηρέμησαν ξανά. Τα νερά που, στο αδύναμο φως του ήλιου που χανόταν σιγά σιγά και στην αλλόκοτη χρυσαφένια λάμψη από τις λάμπες με φαλενέλαιο, είχαν αποκτήσει το χρώμα του χαλκού.

Το Βιετνάμ ήταν ένας παράξενος τόπος που όμως είχε την μυστήρια ικανότητα να σε τραβάει μέσα στα έγκατά του. Ήταν ένας χείμαρρος από γλώσσες και διαλέκτους, όπου σου φαινόταν ότι όλοι μιλούσαν την ίδια περίεργη γλώσσα, αλλά δεν ήταν έτσι. Αυτό που πάντα εντυπωσίαζε ήταν πόσο γρήγορα μάθαιναν οι περισσότεροι Βιετναμέζοι της Σαϊγκόν, πόλης του νότιου τμήματος της αυτοκρατορίας του Βιετνάμ, τα γαλλικά, τη γλώσσα των αποίκων τους. Επειδή η πόλη ήταν γεμάτη μικρεμπόρους και πλανόδιους, που έφτιαχναν και πουλούσαν από πορσελάνες και υφάσματα μέχρι τα παράξενα φαγητά της χώρας τους, οι περισσότεροι ήξεραν να συνδιαλέγονται πολύ καλά με τους Ευρωπαίους ναυτικούς.

Είχε περάσει πολλά η χώρα εκείνη. Για χρόνια ζούσαν κάτω από τον ζυγό των Κινεζικών δυναστειών, επαναστατούσαν και κέρδιζαν, έπειτα όμως έχαναν ξανά σε μάχες πνιγμένες στο αίμα ενάντια στον αυτοκρατορικό στρατό της Κίνας. Πολλές από τις επαναστάσεις αυτές έγιναν και οδηγήθηκαν από γυναίκες. Απέκτησαν την αυτονομία τους κάποτε, όμως οι Κινέζοι τους ξαναπολέμησαν. Και το 1802, όταν επιτέλους γεννήθηκε η αυτοκρατορία του Βιετνάμ, οι άνθρωποι δεν πρόλαβαν να ζήσουν την ανεξαρτησία τους.