Ο Βασιλικός Δράκος

ΧVIIΙ

Η ημέρα της αναχώρησης του πλοίου που θα ακολουθούσε τον Βασιλικό Δράκο από το λιμάνι του Λονδίνου ξημέρωσε με καθαρό ουρανό, χωρίς σύννεφα αλλά και χωρίς ζέστη, και με ούριο άνεμο, όπως επισήμανε ο αντιναύαρχος Γουόρινγκτον, καθώς εκείνος και ο Άντονι κατευθύνονταν μέσα σε μια άμαξα προς το λιμάνι, όπου θα έβρισκαν το πλοίο τους κι έπειτα θα έφτανε η λαίδη Μάργκαρετ μαζί με την Έιντα. Εκείνη θα τους αποχαιρετούσε και τους τρεις καθώς θα έφευγαν για την αποστολή τους.

Έξω από τα παράθυρά τους, το Λονδίνο συνέχιζε τη ρουτίνα του και την φασαριόζικη, ασφυκτικά γεμάτη κόσμο ζωή του. Άμαξες πηγαινοέρχονταν πάνω κάτω στους δημόσιους δρόμους, που μερικοί ήταν γεμάτοι πάγκους με πλανόδιους πωλητές οι οποίοι φώναζαν δείχνοντας στους περαστικούς τα λαχανικά και τα ψάρια τους, όλα απλωμένα με το κιλό στους πάγκους. Μέσα σε αυτό το χάος, ξεπετάγονταν ασταμάτητα άντρες, γυναίκες και παιδιά, που ο καθένας περπατούσε προς τον δικό του προορισμό και σήκωνε τα μάτια του στους μπροστινούς του μόνο για ένα κοφτό «καλημέρα», κι αυτό αν βρίσκονταν κι οι δυό στην κατάλληλη κοινωνική τάξη. Όλα τα καταστήματα και τα γραφεία δούλευαν, όπως συνηθιζόταν άλλωστε τις καθημερινές. Κοντολογίς, η πόλη έσφυζε, καλώς ή κακώς, από ζωή.

Ω, Λονδίνο, Λονδίνο! Δεν υπήρχε μέρος σαν το Λονδίνο πουθενά, ειδικά κατά την εποχή της Αυτού Μεγαλειότητος Βικτωρίας, βασίλισσας του Ηνωμένου Βασιλείου, της Μεγάλης Βρετανίας και της Ιρλανδίας. Κάτω από την κυριαρχία αυτής της ηγέτιδας, το Λονδίνο είχε εξυψωθεί όσο δεν φανταζόταν κανένας Άγγλος. Αν ήταν μία φορά ισχυρή οικονομική δύναμη η χώρα τους πριν τη στέψη της Βικτωρίας, τώρα ήταν χίλιες, όπως θα έλεγε ο απλός λαός.
Και όσο πιο άφθονο και πιο δυνατό γινόταν το χρήμα, τόσο προχωρούσε και η επιστήμη, η μουσική, ο ρομαντισμός, η μόδα, τόσο πιο μπροστά έφτανε η κοινωνία του Λονδίνου. Το Λονδίνο έμοιαζε εκείνη την εποχή με ένα μπουμπούκι που άνθιζε. Τουλάχιστον στα παραμύθια της ανώτερης τάξης του, που ήταν η μόνη που γνώριζε αυτήν την απίστευτη πρόοδο.

Γιατί στα αλήθεια, κοντά σε ένα μπουμπούκι που ανθίζει, κρύβονται ρίζες, χώματα και αγριόχορτα. Έτσι και στις περισσότερες μεγάλες πόλεις της Δύσης, πίσω από την πολυτέλεια και τη λάμψη που αυτές έμοιαζαν να εκπέμπουν, βρίσκονταν αμέτρητα βρώμικα και εξαθλιωμένα σοκάκια, όπου όλη η σκληρότητα της ζωής συσσωρευόταν και ράπιζε αλύπητα τα ανθρώπινα κορμιά και τις ψυχές. Στο Λονδίνο όμως υπήρχε το εξής παράδοξο: ήταν η λάμψη και η πολυτέλεια που κρύβονταν, περικυκλωμένες από τις εξαθλιωμένες μάζες ανθρώπων.