Ο Βασιλικός Δράκος

ΧΧΧΙ

Αφιερωμένο στην πιστή μου αναγνώστρια ValeriaStav, που την αγαπώ πολύ για το πάθος της...ξέρει αυτή ❤

Ο Μπουμπίλ κοίταξε άγρια τον Ντέιβις.
«Μου έδωσες μια υπόσχεση και τώρα με μαχαιρώνεις πισώπλατα!» φώναξε εκτός εαυτού. «Έπρεπε να την φέρεις ως κι αυτήν εδώ μέσα δηλαδή;»
Πριν ο άντρας προλάβει να απαντήσει, η Λουίζ έκανε δειλά ένα βήμα μπροστά.
«Δεν είναι ανάγκη να θυμώνεις, mon amour» είπε σφίγγοντας τα χέρια μπροστά στο στήθος της. «Ήρθα επειδή συμφώνησα κι εγώ με τον μεσιέ Ντέιβις»

Η Έιντα δεν μπορούσε να σκεφτεί τι πρώτη εντύπωση είχε ακριβώς για την Λουίζ Μπουμπίλ. Ήξερε πως κατά πάσα πιθανότητα έπαιζε κι εκείνη αρκετά σημαντικό ρόλο στις μηχανορραφίες του άντρα της, μα δεν φαινόταν τόσο μοχθηρή όσο εκείνος. Ίσως αυτό να την έκανε χειρότερη από τον Μπουμπίλ, γιατί μια απατηλή αθώα εμφάνιση είναι το καλύτερο όπλο ενός απατεώνα. Σε αυτό ο Μπουμπίλ υστερούσε, όμως ήταν αυθεντία σε όλα τα υπόλοιπα. Για τη Λουίζ, το μόνο που είχε να κάνει ήταν να δει και να αποφασίσει.

Ο άντρας της την κοίταξε παράξενα.
«Τι εννοείς πως συμφώνησες;» τη ρώτησε σιγανά κι εκείνη ανασήκωσε τους ώμους.
«Δέξου το, Πιερ, αγάπη μου» είπε. «Το σχέδιό σου έχει ναυαγήσει εντελώς. Πρέπει να...»
«Το σχέδιό μου;» απόρησε εκείνος. «Από πότε έγινε μόνο δικό μου; Νόμιζα πως ήταν σχέδιο και των δυό μας!»

Εκείνη τη στιγμή, η Μαίρη Λίντσεϊ έβγαλε μια μικρή αδύναμη φωνούλα, κι αν ο Τσαρλς δεν έτρεχε προς το μέρος της έγκαιρα για να την πιάσει, μάλλον θα είχε σωριαστεί στο πάτωμα. Ο Νέβιλ τον βοήθησε να τη βάλουν να καθίσει σε μια πολυθρόνα. Η Έιντα την κοίταξε. Ήταν αρκετά χλωμή και έμοιαζε να μην καταλαβαίνει και πολύ όσα γίνονταν γύρω της, παρ'όλο που ήταν ξεκάθαρο ότι της προκαλούσαν σοκ.

Ο Μπουμπίλ δεν αντέδρασε καθόλου βλέποντάς την έτσι, αντιθέτως, έδειξε πλήρη αδιαφορία και έκανε μερικά βαριά βήματα προς την πρώτη του γυναίκα.
«Τι άλλαξε, πολύ θα ήθελα να ακούσω!» μούγκρισε και ο Νέβιλ βρέθηκε ξαφνικά μπροστά από τη Λουίζ.
«Κύριε, θα σας ζητήσω να κάνετε πίσω» είπε ψύχραιμα και η Έιντα κοίταξε αυτόματα τον Ντέιβις. Εκείνος έγνεψε καταφατικά, απαντώντας στην σιωπηλή της ερώτηση. Ναι, ο Μπουμπίλ ήταν επικίνδυνος ακόμα και για τη συνεργό του στο έγκλημα.
«Τι άλλαξε, Λουίζ;» επέμεινε ο Μπουμπίλ.
«Πολλά άλλαξαν» απάντησε εκείνη. «Μου είχες δώσει υποσχέσεις όταν ξεκινήσαμε• υποσχέσεις που δεν κράτησες! Στα γράμματά σου μου επαναλάμβανες διαρκώς να κάνω υπομονή, αλλά η υπομονή έχει και τα όριά της! Απέτυχες και τώρα πρέπει να αποδεχτείς την ήττα σου, γι'αυτό είμαι εδώ!»