Ο Βασιλικός Δράκος

ΧΧΧΙΙΙ

Με τον ερχομό του χειμώνα, ο Βασιλικός Δράκος άρχισε να αποκλίνει από την μέχρι τώρα ευθεία πορεία του, με σκοπό να περάσει κάτω από την Αφρική. Αν και αυτό σήμαινε ότι βρίσκονταν εντός της χρονικής προθεσμίας του ταξιδιού, αυτή ήταν η χειρότερη εποχή για να φτάσει κανείς τόσο νότια. Το κρύο άρχισε να γίνεται ανατριχιαστικό και ανυπόφορο, ιδιαίτερα τις νύχτες, κι όσο ο πρώτος μήνας προχωρούσε, όλο και περισσότεροι ναύτες τυλίγονταν ολόκληροι μέσα στις κουβέρτες τους στον ύπνο και στις βάρδιες και γκρίνιαζαν για το τσουχτερό κρύο. Το σφύριγμα του ανέμου ήταν πια τόσο έντονο και δυνατό, που μπορούσε να τρομοκρατήσει το πλήρωμα, κι έδινε στους ναύτες αφορμή να αρχίσουν τους θρύλους και τις ιστορίες.

Ο καπετάνιος Πίνκερτον γνώριζε ότι βρίσκονταν σε ένα από τα πιο δύσκολα σημεία του ταξιδιού, ίσως και στο δυσκολότερο. Όμως είχε απόλυτη εμπιστοσύνη στους υπολογισμούς του και στα σίγουρα χέρια του τιμονιέρη του. Με το τέλος του μήνα θα ολοκληρωνόταν το πρώτο μισό του ταξιδιού με επιτυχία, όπως ακριβώς είχε υποσχεθεί στον Μπουμπίλ. Αν σε μισό ταξίδι δεν είχε πάει τίποτα στραβά, τότε και στο άλλο μισό ίσως να είχαν την ίδια τύχη. Ήλπιζε και προσευχόταν πως θα ήταν έτσι. Ανεξάρτητα από τις συμβουλές του εμπόρου, ο καπετάνιος ήθελε να έχει έλεγχο πάνω στα πράγματα και να καταφέρνει καλά ότι ξεκινούσε. Αυτό το ταξίδι δεν αποτελούσε εξαίρεση.

Εκεί που νόμιζε ωστόσο πως είχε απόλυτο έλεγχο όσων συνέβαιναν πάνω στο πλοίο του, η κρυφή συμμαχία μεταξύ της Αργεντίνας νοσοκόμας και του Βιετναμέζου είχε εδώ και τρεις μήνες καθιερωθεί και αναλάβει δράση. Η Ρόζα ήταν ανακουφισμένη που τελικά ο Τουάν πρόσφερε σ' αυτήν και την Ίζαμπελ βοήθεια όπως της υποσχέθηκε. Τελικά υπήρχαν ακόμα ειλικρινείς άνθρωποι στον κόσμο, που διατηρούσαν την ειλικρίνειά τους ακόμα κι αν είχαν δουλέψει επτά χρόνια κοντά σε υποκείμενα όπως τον Μακμίλαν από το πρωί ως το βράδυ.

Το σχέδιο του Τουάν είχε λειτουργήσει άψογα ως τώρα. Οι κλεψιές κόπηκαν απότομα κι ο Μακμίλαν τραβούσε τα μαλλιά του, αλλά δεν κινδύνευαν από εκείνον. Εφόσον δεν υπήρχε πια κλέφτης, ο μάγειρας δεν είχε κανέναν να κυνηγήσει. Ο Πίνκερτον τον έλουσε με τις αρμόζουσες κουβέντες για άλλη μια φορά κι όλο το καράβι τον κορόιδευε, με πρώτο και καλύτερο τον Άτκινσον. Ο Άτκινσον κι ο Μακμίλαν κόντεψαν για άλλη μια φορά να πιαστούν στα χέρια, αυτή τη φορά ενώ ήταν παρών κι ο καπετάνιος, ο οποίος συμβούλεψε τον Τσάρλι να τους προσέχει. Το μίσος που είχε ξεκινήσει ανάμεσά τους μπορούσε να οδηγήσει πολύ μακριά κι αυτό ο Πίνκερτον το φοβόταν.