Ο Βασιλικός Δράκος

ΧΧVΙ

Αφού έκλεισε την πόρτα πίσω της, μια ανακούφιση που είχε καταφέρει να μπει στο σπίτι την κυρίευσε, ακολουθούμενη από νέα αγωνία. Τώρα που παρίστανε κάποια άλλη, ένα στραβοπάτημα να συνέβαινε, για παράδειγμα να καταλάβαινε την απάτη της κάποιος υπηρέτης, ήταν χαμένη. Έπρεπε να προσέχει πάρα πολύ. Υπερβολικά. Ήταν τόσο κοντά πια, που θα ήταν ό,τι χειρότερο για εκείνη να τα χάσει όλα εξαιτίας μιας τόσο ασήμαντης δυσάρεστης εξέλιξης.
Ηρεμία, Έιντα, σκέφτηκε. Κράτα χαμηλά το κεφάλι σου, μη μιλάς πολύ και όλα θα πάνε καλά.

Τακτοποίησε τη σκούφια ώστε να κρύβει όσο γινόταν περισσότερο τα χαρακτηριστικά του προσώπου της και αφού πήρε μια βαθιά ανάσα αποφάσισε να προχωρήσει μέσα στο σπίτι, να εντοπίσει τον πατριό της και να βάλει το σχέδιο σε τελική εφαρμογή. Μπροστά της ήταν ένας μεγάλος διάδρομος και η σκάλα που οδηγούσε στον επάνω όροφο. Άρχισε να ακολουθεί τον διάδρομο κοιτώντας ερευνητικά γύρω της, σε επιφυλακή για κάποια ξαφνική εμφάνιση ενός υπηρέτη ή και του ίδιου του Μπουμπίλ και του οικοδεσπότη του.

Από μέσα, το σπίτι εκείνου του κυρίου Ντέιβις ήταν ακόμα πιο πολυτελές απ' ό,τι έδειχνε απ' έξω και σίγουρα πιο πολυτελές από το δικό της σπίτι, παρ'όλο που η κατοικία των Λίντσεϊ ήταν μεγαλύτερη. Οι διάδρομοι ήταν στρωμένοι με ακριβά χαλιά που έκαναν αθόρυβα τα βήματα της Έιντα. Από ένα δωμάτιο στο βάθος ακούγονταν αντρικές φωνές που συνομιλούσαν, σε αρκετά κεφάτο και χαλαρό τόνο για να συζητούν σημαντικά πράγματα. Στήνοντας αυτί, η Έιντα ξεχώρισε σε λίγο τη φωνή του Μπουμπίλ να ανακατεύει αγγλικά και γαλλικά καθώς μιλούσε. Έσμιξε τα φρύδια της. Συνήθως ο πατριός της πρόσεχε πολύ να χρησιμοποιεί μόνο την αγγλική γλώσσα με εξαιρετική προφορά, για να μην δημιουργήσει την στάμπα του «ξένου». Πρέπει να ένιωθε μεγάλη οικειότητα μ' αυτόν τον Ντέιβις ώστε να επιτρέπει στον εαυτό του να παρατυπεί με τέτοιον τρόπο.

Εκεί πρέπει να βρισκόταν το σαλόνι. Κατά πάσα πιθανότητα δηλαδή οι κύριοι έπαιρναν ακόμα το τσάι τους και συζητούσαν τυπικότητες. Δεν ακουγόταν η φωνή καμιάς κυρίας κι αυτό έκανε την Έιντα να απογοητευτεί. Περίμενε πως θα μάθαινε για την μυστηριώδη ερωμένη του Μπουμπίλ σε αυτήν την επίσκεψη στο Λονδίνο, αλλά ίσως τελικά και να μην ήταν έτσι. Μπορεί να μην υπήρχε καν ερωμένη και τα γράμματα να ήταν ψεύτικα, άλλωστε η όλη ιστορία με την μυστική κρυψώνα κάτω από τους θάμνους παραήταν παιδαριώδης για να είναι αληθινή. Ο Μπουμπίλ ήταν απρόβλεπτος• αυτό είχε μάθει η Έιντα τις τελευταίες ημέρες που τον παρακολουθούσε πιο στενά. Γι'αυτό και δεν μπορούσε να κάνει εικασίες ούτε να βγάλει εύκολα συμπεράσματα για εκείνον, κι αντίθετα ήταν αναγκασμένη να γίνει μάρτυρας των γεγονότων για να φτάσει στην αλήθεια.