Ο Βασιλικός Δράκος

XLII

Αφιερώνω την αρχή του τέλους, ενός τέλους που ως τώρα κανένας σας δεν κατάφερε να μαντέψει, σε όλους σας, αγαπητοί μου αναγνώστες ❤

Από τότε που ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο, όλοι οι άνθρωποι ήξεραν, ανεξάρτητα από το ποιον δρόμο διάλεγαν για να φτάσουν σ' Αυτόν, είτε τα μαθήματα ηθικής του Φαν Τι Λαν, είτε τις ισπανικές προσευχές της Ρόζας, ότι μπορεί ο Θεός να νοιαζόταν για εκείνους, να τους αγαπούσε, να τους συγχωρούσε τις αμαρτίες τους όταν μετανοούσαν, αλλά έπρεπε και να Τον φοβούνται.
Ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζητάει συγχώρεση δύο και τρεις και τέσσερις φορές και πάντα να παίρνει αυτό που ζητά, δεν μπορεί να διαπράττει σκόπιμα τόσο τρομερά εγκλήματα μέσα σε απερισκεψία και αλαζονεία και αυτά απλώς να περνάνε απαρατήρητα και να συγχωρούνται. Ο Θεός είχε αποδείξει περίτρανα σε όλους τους λαούς του κόσμου, πολλές φορές, ότι δεν συγχωρούσε μονάχα, αλλά έκανε και κάτι άλλο. Τιμωρούσε.

Οι αρχαίοι Έλληνες το αποκαλούσαν τίσις. Τιμωρία. Η ύβρις του ανθρώπου, η ασέβεια, η αμαρτία, προκαλεί τη θεϊκή οργή, τη νέμεση, κι από αυτήν έρχεται και το τίμημα, η τίση. Και μόνο στο άκουσμα της λέξης, έτρεμε το φυλλοκάρδι όσων σκέφτονταν να διαπράξουν ιεροσυλία. Οι αρχαίοι πίστευαν πως η αμαρτία πάντα φέρνει την τιμωρία, οι χριστιανοί όμως θεωρούσαν πως αν ο αμαρτωλός μετανοήσει, τότε δεν θα τιμωρηθεί.

Ναι, αλλά οι πολλές κι επαναλαμβανόμενες αμαρτίες, αμαρτίες βαριές, μόνο σε αυτήν μπορούσαν να καταλήξουν, στην τίση. Κανείς δεν ήξερε τι μπορούσε να κάνει ο Θεός για να τιμωρήσει, αρρώστιες, θανατικά, πλημμύρες και πολέμους και άλλα τόσα. Ήξεραν μόνο ότι ήταν φοβερό. Ο Θεός ήταν παντοδύναμος, γι'αυτό και η ιδέα της τεράστιας τιμωρίας Του τρομοκρατούσε σχεδόν όλους τους ανθρώπους και τους κρατούσε μακριά από τα σφάλματα και τις αμαρτίες. Ειδικά όταν όλα αυτά συσσωρεύονταν και γίνονταν ένας σωρός από αμετανόητα κακά, η τιμωρία μεγάλωνε μαζί τους, κι όσο πιο βάρβαρα φέρονταν οι άνθρωποι, τόσο πιο βάρβαρα θα τους φερόταν και ο Θεός τους.

Ο Οδυσσέας είχε τη φουρτούνα του Ποσειδώνα που του βύθισε το καράβι όταν τύφλωσε τον Κύκλωπα, ο Φαραώ είχε τις Δέκα Πληγές, ο Προμηθέας τον βράχο με το γεράκι που του έτρωγε τα σωθικά, η Αράχνη μεταμορφώθηκε σε έντομο όταν καυχήθηκε πως μπορούσε να υφάνει καλύτερα από την Αθηνά, οι άνθρωποι καταδικάστηκαν σε αιώνια ασυνεννοησία με έναν χείμαρρο γλωσσών όταν προσπάθησαν να φτάσουν τον Θεό χτίζοντας τον Πύργο της Βαβέλ. Ο Θεός πάντα τιμωρούσε και πάντα θα τιμωρούσε. Οι άνθρωποι ήξεραν, άλλοι με περισσότερη σιγουριά κι άλλοι με λιγότερη, πως μετά τον θάνατό τους, όσοι ήταν αμαρτωλοί θα καταδικάζονταν σε μια αιώνια κόλαση.