Ο Βασιλικός Δράκος

XL

Τρεις μήνες αργότερα

Ο Άντονι Γουόρινγκτον ξύπνησε άκεφος και ταραγμένος εκείνο το ηλιόλουστο πρωινό του Απριλίου, για την ακρίβεια ήταν τόσο απορροφημένος από τον άσχημο ύπνο που έκανε, που όταν άρχισε να ντύνεται για να επισκεφτεί τον θείο του στην καμπίνα του τα κουμπιά ξεγλιστρούσαν από τα χέρια του και κόντεψαν να του πέσουν αρκετές φορές τα ρούχα στο πάτωμα. Διόρθωσε τα λάθη του μηχανικά, χωρίς διόλου να έχει τον νου του στην απλή καθημερινότητα που ζούσε εδώ και μήνες στο πλοίο. Το πλοίο που ήλπιζε πως τον πήγαινε στην αγαπημένη του Ίζαμπελ.

Το ταξίδι τους είχε κυλήσει πολύ καλά, χωρίς απρόοπτα και δυσκολίες, μόνο που δεν μπορούσαν με τίποτα να ξεπεράσουν τον Βασιλικό Δράκο και μονάχα έπλεαν από πίσω του. Το παλιό γερασμένο ιστιοφόρο που είχε δανειστεί ο αντιναύαρχος έμοιαζε μπροστά στο επιβλητικό σκαρί του Μπουμπίλ όπως μοιάζει ένας καμπούρης και σχεδόν ανάπηρος γέρος μπροστά σε έναν νεαρό με φτερά στα πόδια και τιτάνιο μέγεθος. Ο Πίνκερτον είχε το προβάδισμα δύο και κάτι εβδομάδων και ήταν μάλλον απίθανο να τον προλάβουν. Αυτό έκανε τον Άντονι να χάνει σιγά σιγά τις ελπίδες του, ωστόσο ο θείος του του θύμιζε διαρκώς πως ίσως κατάφερναν να διασταυρωθούν με τον Βασιλικό Δράκο όταν θα έφευγε από τη Σαϊγκόν.
Αν η Ίζαμπελ μείνει ζωντανή μέχρι τότε, σκέφτηκε ο Άντονι παίρνοντας μια πικρή έκφραση.

Βγήκε στο κατάστρωμα. Ο θαλασσινός αέρας που τον χτύπησε στο πρόσωπο και ο ήλιος, του έφτιαξαν κάπως τη διάθεση. Το πλήρωμα φυσικά είχε ξυπνήσει ώρες πριν από εκείνον, κι όλοι οι άντρες ήταν απορροφημένοι στις δουλειές τους. Μερικές φορές ο Άντονι σκεφτόταν πως θα ήθελε κι ο ίδιος να είναι ένας ελεύθερος και μοναχός ναυτικός που θα γυρίσει ολόκληρο τον κόσμο, μα αν ήταν να διαλέξει ανάμεσα σε όλο τον κόσμο και την Ίζαμπελ, θα διάλεγε σίγουρα το δεύτερο.

Χωρίς εκείνη να βρίσκεται στην διπλανή πόρτα, ένιωθε μόνος και λυπημένος. Ήταν τα πιο υπέροχα έργα τέχνης εκείνα τα πράσινα μάτια της που τον κοιτούσαν με λαχτάρα, γεμάτα αγάπη και ειλικρίνεια. Η Ίζαμπελ του άνοιγε πάντα την καρδιά της, κι έκανε κι εκείνος το ίδιο. Μόνο μαζί της όμως• ποτέ δεν εξομολογήθηκε τα πιο κρυφά του όνειρα και δεν μοιράστηκε όσα κουβαλούσε στην ψυχή του με κανέναν άλλον. Μόνο σε αυτό το αξιολάτρευτο, πανέμορφο πλάσμα έδειχνε τέτοια εμπιστοσύνη. Την είχε λατρέψει από την πρώτη ματιά, κι όταν τη γνώρισε δεν χρειάστηκε πολύ για να καταλάβει πως ήθελε να περάσει την υπόλοιπη ζωή του μαζί της.