Ο Βασιλικός Δράκος

ΧΧ

Η Ρόζα βγήκε από την αποθήκη, χωρίς να κλείσει την πόρτα. Από πίσω της όμως, ένα χέρι την μισάνοιξε, κι ένα ξανθό κεφάλι ξεπρόβαλλε διστακτικά.
«Δεν είναι κανείς που μπορεί να με δει, έτσι;» ρώτησε η Ίζαμπελ ψιθυριστά.

Η Ρόζα κοίταξε τριγύρω. Βιαστικά, ο Τουάν μαζεύτηκε πίσω από ένα δοκάρι που ήταν κοντά του και περίμενε, απορημένος με αυτό που είχε ακούσει. Αναρωτήθηκε ποια μπορεί να ήταν στο δωμάτιο της νοσοκόμας και ποια δεν έπρεπε να δουν. Εκείνη επέμεινε να κοιτάει προς το μέρος του, σαν να περίμενε μια ένδειξη πως κάποιος ήταν εκεί, όμως αυτός δεν έκανε καμία κίνηση ή θόρυβο, έτσι η Ρόζα γύρισε ξανά στην Ίζαμπελ.
«Δεν μας βλέπει κανείς, μη φοβάσαι» της είπε. «Βγες για δύο λεπτά, με προσοχή»

Η Ίζαμπελ βγήκε από το δωμάτιο και δεν έκανε βήμα μακριά από την πόρτα, έτοιμη να ξαναμπεί μέσα με την πρώτη εμφάνιση κάποιου κινδύνου. Ιδέα δεν είχε πως ο «κίνδυνος» την παρακολουθούσε κρυμμένος και αθέατος.
Ο Τουάν ήξερε πως, γενικά, το να κρυφακούει κανείς έξω από τις πόρτες - ή σε αυτήν την ειδική περίπτωση κρυμμένος πίσω από τα δοκάρια - ήταν λάθος. Του φαινόταν όμως ότι κάτι πολύ ύποπτο έτρεχε μεταξύ της Αργεντίνας και αυτού του κοριτσιού με το οποίο μιλούσε. Κι όσο κι αν προσπαθούσε να ξεκολλήσει από τη θέση του και να φύγει, δεν τα κατάφερνε.

Δεν θυμόταν να έχει ξαναδεί αυτό το ξανθό κορίτσι με το κατάλευκο δέρμα στο πλοίο. Όσο να 'ναι, αφού βοηθούσε τον Μακμίλαν στο συσσίτιο, ήξερε πάνω κάτω όλες τις κοπέλες. Εκείνη του ήταν εντελώς άγνωστη φιγούρα. Και δεν έμοιαζε και πολύ με ιερόδουλη. Τι έκανε όμως μέσα στην αποθήκη, μαζί με τη νοσοκόμα; Δεν φαινόταν άρρωστη. Και γιατί να μην έπρεπε να τη δουν; Τι συνέβαινε;

Η Ίζαμπελ πήρε μια βαθιά ανάσα ανακούφισης.
«Δόξα τω Θεώ. Δεν άντεχα άλλο κλεισμένη εκεί μέσα» είπε.
«Σσς!» την έκοψε αυστηρά η Ρόζα με το δάχτυλο στα χείλη κι ο Τουάν αφουγκράστηκε ακόμα πιο προσεκτικά.
«Συγγνώμη» απολογήθηκε η Ίζαμπελ, χαμηλώνοντας κατά πολύ τον τόνο της φωνής της. «Μερικές φορές ξεχνάω ότι πρέπει ακόμα να προσέχουμε μη μας ανακαλύψει κανείς»
Η Ρόζα αναστέναξε.
«Κοίτα, καλό μου κορίτσι» είπε. «Πήρα το δωμάτιο για να είσαι πιο ασφαλής. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι δεν υπάρχει πια κίνδυνος. Πρέπει να έχεις τον νου σου συνέχεια, σε όλο το ταξίδι»
Η Ίζαμπελ έσκυψε το κεφάλι της.
«Σωστά» έκανε κάπως απογοητευμένα.
Η Ρόζα κοίταξε γύρω της και άρχισε να μιλάει ακόμα πιο χαμηλόφωνα.
«Είναι κουραστικό, το ξέρω» χαμογέλασε. «Αλλά πρέπει. Πρέπει αν θέλεις να γυρίσεις ξανά στο σπίτι σου, στην Αγγλία»