Sobrang iyak ang ginawa ko ng gabing yun...
Ang gabi ng pag-iyak naging linggo...
Isang linggong pag-iyak, naging isang buwan...
3mos after:
3 buwan na ang nakakaraan pagkatapos ng gabing yun...Hindi na ako masyadong naiyak pero di pa rin normal ang pagkain ko at pagtulog...
Minsan my mga lugar akong nakikita na naaalala ko lang siya lalo....
Sa school, sa park, sa mall, simbahan, sa bahay, sa grocery at even sa palengke.... heissttt...
Bakit nga ba ganun kasakit?
Sobrang sakit!
Pag-ganito ang nararamdaman ko, iniisip ko na lang ang sabi ng kaibigan ko.
Hindi ka naman isinilang na kasama siya, so kaya mong mabuhay na wala siya! (A/N: Actually, payo yan ng kaibigan ko sa tunay na buhay si Carol.)
Kaso, hindi ko talaga makumbinsi sarili ko, for three wonderful years of away-bati and lagi na kaming magkasama.
Kahit mag-kaiba kami ng course pero iisa ang aming pinapasukan ang St. John dito sa Laguna (A/N: imbento ko lang yaang school na iyan).
Tuwing recess... lunch break... school activities... sa JS lang kami di nagkasama kasi 2 years ahead ako sa kanya.
Kaya ko ito! Mas mabuting kayanin ko na ngayon, kasi kung hindi ngayon, kelan pa??
__________________________________________
A/N:
Bagong break si Author nyo kaya madrama!
PLEASE VOTE! VOTE! VOTE! YOONG MADAMING VOTES, MAY DEDICATION SAKIN..
BINABASA MO ANG
One Hello!
RomanceAbout a girl na naghahanap ng one true love after a very big heartache. Samahan natin at damayan si Nicole facing her trials,finding happiness and even giving-up her VIRGINITY?!? What?? Even her virginity? Hmmm, lezz see...
