NOBODY'S BETTER

💕 EPILOGUE 💕

💕 EPILOGUE 💕

GRADUATION DAY

This is it. Today is our graduation day meaning, ngayong araw mag tatapos ang lahat. Lahat nang nangyari sa loob ng dalawang taon bilang isang shs student. Mga masasaya at malulungkot na experiences with the squad, with my classmates and acquaintances; mga paghihirap sa pag rereview sa mga quizzes and exams pati na rin sa pag gawa ng research; 'yong mga struggles ko, sakit at iyak na binuhos; sa mga heartbreak ko at sa pagdamay sa kin ng mga kaibigan ko; 'yong pagduet namin ni Oppa Baekhyun sa acquaintance party; yong mga panahong fan ako ni Kelso at sobrang humanga ako sa kanya sa pagsasayaw; sa lahat ng taong nakilala ko at bumuo ng dalawang taon; sa lahat lahat, ngayong araw magtatapos ngunit hindi yon ang huli para sa amin dahil ngayong araw din na ito ang simula ng bagong buhay, bagong pag-asa, bagong saya.

Sa loob ng dalawang taon ay marami akong narealize at natutunan na naging dahilan para mas tumatag ako. Siyempre dahil nandyan siya, laging nagpapaalala sa akin na the best ako. Laging nagpapaalala how blessed and wonderful I am as a person. Hindi ko marerealize lahat ng 'yon kung wala si Kelso.

"Why are you crying Anae?" He asked habang hawak ang mga kamay ko. Nasa loob na kami ng convention hall kung saan gaganapin ang ceremony. Magkatabi kaming naka upo since hindi pa nag uumpisa ang seremonya at wala pa talaga kaming balak pumunta sa pwesto namin.

"Wala naman. Naisip ko lang how lucky I am na minahal mo. Hindi ko talaga maimagine na magugustuhan mo ko. Kuntento na ko sa pasulyap sulyap at patingin tingin sa'yo sa malayo. Pati 'yong kunting sparks kapag nagdidikit ang mga balat natin sa maliit na interaction. Hindi lang talaga nag sisink in sa utak ko na heto, we are in a relationship kasi feeling ko I'm still dreaming." Mahabang explaination ko sa kanya. He was looking at me intently habang sinasabi ko 'yon sa kanya. "Sa loob ng dalawang taon, super memorable 'to para sa akin. Siyempre, nandiyan ka, nandiyan kayong lahat. You make my shs memorable and I can't ask for more. Thank you for everything Kelso. I love you."

"Me too Anae. Lahat ng sinabi mo ramdam ko at naranasan ko. Ilang beses ko bang sinabi sa'yong di kita deserve kasi you're so pure that I wanted to protect you even though it means protecting you from me. But anae, you're so bold kasi you never give up on me kahit na I want to give up and loosen my hope. You give me your love and I wanted you to know that I am very thankful for everything. I can't describe through words how thankful I am kasi kulang na kulang eh! Basta I love you Anae, yesterday, today and for the rest of my life." Napahagulgol ako sa sinabi niya. Hindi pa nag uumpisa 'yong graduation ceremony namin umiiyak na ko, pano na lang kaya mamaya? Pinagtitinginan na rin ako ng ibang parents, visitor at kapwa ko graduates pero wala akong pakialam. Kasi moment ko 'to at ayaw kong matapos ang moment na 'to. Ilang saglit lang na iyakan (umiyak na ko agad kahit 'di pa nag-umpisa 'yong event. Lol!), ay pinagdesisyon na namin ni Kelso na maghiwalay at pumunta na sa respective seats namin since ilang minuto na lang ay mag-uumpisa na ang ceremony. He kissed my forehead before kami maghiwalay. He promised na magkita kami mamaya. May ibibigay daw kasi siya sa akin which I responsed with a nod. Excited na tuloy ako sa kung ano man ang ireregalo niya sa akin mamaya.

Pagka dating ko sa pwesto ko ay tamang tama que na 'yon para mag-umpisa. Tumayo na kaming lahat for the flag ceremony and everything become blurr.

Nakita ko na lang ang sarili kong nakangiti habang may luha sa mga mata. Tears of joy kumbaga! Finally! Tapos na ang ceremony at heto ako, taking pictures with my classmates and friends. Sa totoo lang, kakatapos ko lang umiyak. Nag-iyakan kaming magkakaibigan habang we talked about our past experiences and memories. A part of my self was sad when I am looking at them while they are talking kasi hindi ko na sila makikita pa at hindi na sila 'yong makakasama ko pag dating ng college. I'm sad and the same time natatakot na baka makalimutan nila ako pero Momo just squeezed my hands and told me na 'no! whatever happens, lumayo man kami sa isa't-isa at makahanap ng new friends, still, kami pa ring lima ang magkakabesties.' Masayang tumango naman ako at inassure ko sila na 'yes'.