Bu Benim Dünyam (TAMAMLANDI)

49. Bölüm 🎶♥️🎶

BÖLÜM ŞİİRİ

Sus be yüreğim!
Ben de biliyorum özlediğimi
Sus da, bilmesin özlendiğini.

                               👉 ÖZDEMİR ASAF👈

🌼🌼🌼🌼

Bana " hayatında en çok neye kırıldın" diye sorsanız kesinlikle o yüzüğü gördüğüm zaman derim. Bana yalan söyleyen de oydu ama canımı o yüzüğü gördüğüm gibi yakmamıştı. Yıllarca bekledim onu. Hep geleceğini düşünen kalbim hiçbir zaman onun başkasıyla olacağını düşünmemişti. Güvenim işte o zaman bitti. Yıllarca kendimi boşa kandırdığımı fark ettim. Sonra ne mi yaptım? Yanıldığımı fark ettim. Belki de her şey göründüğü gibi değildir. Kim bilebilir ki?

Cam kırıklarıyla doldu kalbim. Hayal kırıklığımsın demiştim ona. Bunu bir kez daha kanıtladı. Akan gözyaşlarımı kabaca silip oradan ayrıldım. İki ayrım vardı. Ben yanlış yolu seçmiştim. Kalbim yanıldı işti. Aklım galip geldi bu yarışta.

Hastanenin bahçesine indim. Gözlerimi kapatarak kargaşayı dinlemeye başladım. Kafamın içindeki sorularda böyleydi işte. Kaosun ortasında kalmıştım. İç çatışma yaşayan bedenim beni her geçen gün daha çok yoruyor.

Zaman aktı durmaksızın. İnsanlar gelip dertlerinin dermanını bulunca evlerine döndüler. Gece kuşları ötmeyi bir an olsun bırakmadı. Ama duyamadım bu kargaşada sesini. Onlar, seslerini duyurmak için çok uğraştı ama kulaklar duymadı. Ya da duymazdan geldik. Gözyaşı acıdan akar ise neden şimdi akmıyor. Ağlamayı bu kadar çok isterken neden ağlamıyorum? Sürekli ıslanan gözlerim neredesiniz? Şimdi size çok ihtiyacım var.

"selam kurtarıcım." dedi yanıma oturan Yağız. Kapalı olan gözlerimi açtım. Üzerinde hastane kıyafeti vardı. Yüzünde de tebessüm. "merhaba." dedim kısaca. Yüzünü bana döndü. Kaşlarını kaldırarak " bir şey olmuş. Ne oldu?" dedi. Bakışlarımı ondan çekerek göğe baktım. " Nasılsın? Neden yatağında değil de dışarıdasın?" diye sordum sorusunu es geçerek. "Gayet iyiyim. E doktorum o kadar başarılı ki hemen iyileştim. Sen asıl benim soruma cevap ver." dedi sabit tuttuğu sesiyle. Gözümü kapatarak cevap verdim. "senin olmayanı hiç kıskandın mı? Ya da hiç senin olmadığını bildiğin halde yıllarca bekledin mi?" diye sordum. Önce bana döndü. Görmedim ama hissettim. Gözümü açtığımda bana bakarak tebessüm ediyordu. Cevap vermeyince konuşmaya devam ettim. " bu çok kötü. Ne gidip hesap sorabiliyorsun ne de kızabiliyorsun. Çünkü bunu yapmaya hakkın yok." Yüzündeki tebessümü büyüterek konuştu. " Kıskandığım çok kişi oldu. Galiba senin demeye çalıştığın bu değil. Ama Ayza insan kıskanabiliyorsa, karşıdaki kişi zaten ona bunu yapması için umut vermiştir. Kıskanan kişi de verdiği umuda tutunarak kıskanmıştır. Yoldan geçen birine bir kız baktı diye kıskanmazsın."

Gözümü tekrar karanlık gökyüzüne çevirdim. Sessizlik oldu. Sonra soru sordu. "peki pişman mısın?" Kendisine döndüğümde anlamadığımı belirttim. "yaşadığın her şey için. Keşken var mı içine?" dedi. Kafamı salladım ve cevap verdim. "Keşkelerim çok var. Ama hiçbir zaman o keşkelerimin için de onunla tanışmasaydım olmadı. Biriyle ayrıldığımı biliyorsun. İşte hep keşkelerim bu yüzden. Bu yüzden keşke. Keşke bana en başında söyleseydi. Keşke beni gerçekten sevseydi." dedim derin bir nefes alarak.

Anlamaz gözlerle bana baktı. "Sevmediğini nereden biliyorsun?" dedi. Burukça bir tebessüm ettim. " sevdiğin bir insanı bırakabilir misin? O beni bıraktı. Gitmeme müsaade etti. Bu gün gördüm ki o beni gerçekten sevmemiş." Sözümü bitirir bitirmez kaşlarını çattı. "sen gördün mü? Ne zaman?" dedi telaş içinde. Telaşını anlamadım ama cevabımı verdim. " O burada. Hasta. Onun için yapmam gereken son bir şey var. Onu da yaptıktan sonra artık her şeyi bitireceğim. Onu düşünmemeye yokluğuna alışmaya çalışacağım."