Bu Benim Dünyam (TAMAMLANDI)

13. Bölüm🎶♥️🎶

                           BÖLÜM ŞİİRİ

Ey yar...!
Seni özlemek nedir bilir misin?
Biri kibrit... Biri mum
Yakan da biter
Yanan da biter...

                                     👉Anonim👈

🌼🌼🌼🌼

Bana hala sırtı dönük olan Ayaz mezar taşına tekrar oturdu.

- Bana hala güvenmiyorsun. Ve ben seni buna zorlamayacağım. Eğer bir gün bana güvenirsen o zaman gösterirsin. Arkadaşım.

- Ne dedin sen?

- Beni dinlemiyor musun?

- Yani benimle dost olmayı kabul mu ediyorsun?

- Hayır. Sadece denemeye değer diyorum.

- Peki arkadaşım. O bana söylediklerin hala geçerli mi?

- Söz ağızdan bir kez çıkar. Evet o hala geçerli. Seni umursamayacağım. Ayrıca seninle de eskisi gibi konuşmayacağım. Çok istiyorsan benimle konuşmak, o zaman konuşmadan sadece dinlerim.

- Peki o zaman. Ben gidiyorum.

Arkama son kez baktığımda Ayaz hala aynı şekilde oturuyordu.

Mezarlığın çıkış kapısına kadar sessiz bir şekilde yürüdüm. Bir gün kendimi de o toprağın altında bulacaktım. Bunun nasıl bir duygu olduğunu hep merak ettim. Artık ölünce tadarım ne yapayım.

Tekrar eve geldiğimde az da olsa daha iyiyim. Ayaz beni affetmese bile bu düşünceye yakın olduğunu öğrenmiş oldum. Bu da bana yeni bir umut kapısını aralamış oldu.

Maskemi çıkartıp komodinin üzerine bıraktım. Üzerimi değiştirip yatağa cenin pozisyonunda uzanıp tüm hayatımı sorgulamaya başladım.

Ben kimim? Gerçektende ailemi o bataklıktan kurtarabilecek miyim? Başka birinin daha kalbini kırmadan durabilecek miyim? Ben artık yaşayabilecek miyim? Huzur dolu hayat bana ne zaman geri dönecek? Geçmişin izini bi gün unutabilecek miyim?

Soru havuzunda boğulurken ne ara uykuya kucak açtığımı bilmeden sabah olmuştu. Şansıma güneşin doğuşunu izleyebilecektim. Üzerime beni sabah soğuğundan koruyacak bir yelek aldım.

Bu zamanı hak ettiği değeri veren yer çatıydı. Oradan izlemek gerçekten başka bir güzeldi.

Çatıya çıktığımda yerimi gasp eden birini gördüm; Ayaz Mirismailoğlu.

- Mekanımı elimden almaya mı geldin?

- Merak ediyorum. Her sabah bu saatte kalkıp neden bu manzarayı izlediğini. Akşam batan güneşi bu kadar izlediğini görmedim. Bunun sebebi mi var.

Ayaz'ın sözünü unutmasına bir an sevindim. Sonuçta benimle konuşunca yalnız kalmıyorum.

Hafif bir tebessüm eşliğinde yanına gidip oturdum.

- Çünkü, doğacak Güneş; dün yaşanan her şeyi geçmişe atacak, belki iz kalacak, acıları beni yakacak ama zamanla unutmaya başlayacağım.  Benim için Güneşin doğması demek, kıyıda kıytı da ya da hiç kapağını açmadığım kitapta umut var demek. Umudun olduğu yerde ise mutluluk ve hayat var.