KILL ME NOT MR. ASSASSIN- TAGALOG PINOY

Chapter 6

ROSE

I woke up when the beautiful sunlight stream through the window kissing my puffy eyes and my very dry lips as the warm air dancing inside the room gently touching my skin.

Hmm so relaxing.

I inhaled and I exhaled, repeated the process few times.

I stretched my arms and my legs at napa "outch" ako ng maramdaman ko ang sobrang pananakit ng buong katawan ko.

Napaupo ako mula sa pagkakahiga at sumandal ako sa headboard ng kama ng maaala ko ang mga nangyari kagabi.

I was so traumatized at nararamdaman ko parin ang takot sa tuwing naalala ko ang mga pangyayari.

Muntik nang may mangyaring masama sa akin kung hindi dumating ang lalaking nagligtas sa akin. Saan na kaya ang mga kaibigan ko? Sana okay lang sila. Hindi ko sila matawagan dahil nasa bag ko ang phone ko at naiwan ito sa bangka. Mangiyakiyak na napapailing nalang ako. Hindi mawala wala sa isip ko ang nakakatakot at nakakapangilabot na itsura ng matandang iyon.

Kinuha ko ang unan behind my back at niyakap ko ito ng mahigpit. I rested my chin over the soft huge pillow covered with clean white sheet.

I sighed.

I really miss my family and my bestfriends. I need them right now.

Alam kung sobrang nagaalala na sina Lolo at Lola this time lalo na sina Mom and Dad na nasa States.

Mom and Dad was in US right now, Nurse sa America si Mom at Navy Officer naman si Dad. I am half Pinay and half American.

Gusto nila akung pagaralin sa States noong highschool pa ako but i decided to stay with my grandparents nalang here in Pinas, I love Lolo and Lola so much at hindi ko kayang mahiwalay sa kanila.

I am more looked like my father, the color of my skin, my nose, my lips and my blue ocean like eyes at kay Mom ko naman namana ang aking wavy and very dark hair and dark thick eyebrows and eyelashes ko.

I missed them so much it hurts.

I looked out the window and saw the birds chirping in the nearby trees.

I love birds since i was a kid, When i was in Highschool may mga alaga akung Parrot at Dove ngunit umalis din ang mga ito at hindi na sila bumalik akin.

I was devastated at that time. I was crying all day and night. Ilang buwan ko silang hinintay pero hindi na sila bumalik sa akin. Sabi sa akin ni Lola habang umiiyak ako.

Ang ibon ay para sa kalangitan at hindi para sa hawla, para itong taong mahal mo na hindi kana mahal. Alagaan mo man, ingatan mo man, mahalin mo man ay kusang aalis sayo. Wag mong siyang itali o ikulong sa pag-ibig mo at hayaan mung umalis at maging masaya sa kalayaan nito, dahil hindi lahat ng masasabi mong pagaari mo ay talagang para sayo, At hindi lahat ng masasabi mong mahal mo ay bumabalik sayo. Lahat ng dumarating ay umaalis at Lahat ng nagmamahal ay nasasaktan. Ang sakit ay madaling maghilom kung kusa kang magpaparaya at magpapalaya. Kung natagpuan man niya ang mundong magpapasaya sa kaniya ay kalimutan mo na ang mundong binuo niyo kasama siya. huwag mong hayaan na habangbuhay na nakakulong ang pagibig mo sa taong iniwan ka at malaya sa iba, palayain mo ang sarili mo at ang pagibig mo hindi dahil sa iba kundi para sayo.

Since then hindi na ako nag Pet ulit dahil sa pagkahaba-habang hugot ni Lola na kinabog pa ang traffic sa EDSA.

Where am i right now?!

Am i safe here?

Sino kaya siya?

My heart was beating so fast. Kinakabahan na naman ako.