KILL ME NOT MR. ASSASSIN- TAGALOG PINOY

Chapter 33

JASMINE

The white sand and dry leaves moving in a whirling motion when we finally landed to the ground, lumapag kami sa isang makapigil hingang tanawin, sa parte ng isla kung saan walang taong maaaring makapansin sa amin, parang gustong gusto kung humiga para magpahinga sa puting buhangin na nakapalibot sa amin habang tanaw ang asul na dagat, dagdag pa ang nakakarelax na tunog ng mga alon at ang huni ng mga ibong nagliliparan sa kalangitan.

Pagkababa namin ay agad kung ipinatong ang kaniyang kaliwang braso sa balikat ko upang alalayan siyang maglakad dahil mukhang nanghihina na ito dahil sa kaniyang natamong tama at ang isang kamay ko naman ay nasa likuran niya. Maraming na ring dugo ang nawala sa kaniya.

Natigilan siya at mabilis niyang tinangal ang braso niya sa balikat ko habang nagtatakang nakatitig sa akin. "Anong ginagawa mo?" Seryosong tanong niya.

Hindi ko na pinansin yung tanong niya. "Wag ka ngang magmatigas..tao ka rin may kahinaan, kahit anung tapang mo pag tinamaan ka ng bala siguradong manghihina ka.. kaya akin na yang braso mo..aalalayan na kitang maglakad." Hahawakan ko na sana ang braso niya pero mabilis niyang napigilan ang kamay ko, hinawakan niya ako sa pulso at seryosong nakatitig sa akin.

"What!? May masama ba? " Takang tanong ko.

Nakatingin lang siya sa akin na para bang hindi niya gusto ang ginawa ko. "This isn't serious..Ayaw kung pinaparamdam mo sa akin na wala akung kwenta---sugatan lang ako pero hindi ako mahina."

Natawa ako ng malakas. "Hahaha yun lang wala ka nang kwenta? mahina kana? thats the way of showing na concern ka sa tao tas mamasamain mo? My god!" Napapailing iling nalang ako, ano bang klaseng tao to. "And FYI Dalawang beses kang tinamaan ng bala tas sasabihin mong 'this isn't serious'. Oh come on!" I said.

"Kaya ko ang sarili ko hindi ko kailangan ng tulong ng isang." Pinasadahan ako ng tingin. "babae.."

"Unbelievable kaw pa tong tinutulungan kaw pang galit, hindi nakakabawas sa pagkalalaki mo ang tulong ko.." Galit akung nakatingin sa kaniya. "Bitawan mo nga ako!" Binawi ko ang kamay ko sa kaniya. "Diyan kana nga.." Nagmadali akung naglakad para malagpasan siya pero nagulat ako ng bigla nalang niya akung yakapin kasabay ng pagsabog ng helicopter na sinakyan namin, bumagsak kaming pareho sa buhangin at buti nalang ay hindi ko naramdaman ang pagbagsak ko dahil mabilis niya akung nayakap, ang isang kamay niya ay sa likod ng ulo ko at ang isa naman ay sa likuran ko.

He wrapped his arms around me and covered me with his body to protect me from explosion. Napapikit ako dahil sa lakas ng pagsabog, mabuti nalang at sapat na ang layo namin upang di kami tamaan ng pagsabog.

Dinig na dinig ko ang malakas na pagsabog ng helicopter na panandaliang nagpabingi sa akin.

When i opened my eyes, he stared at me deeply. Napakalalim ng mga titig niya na animoy kinakausap ka. Nakadagan siya sa akin ngayon at ramdam ko ang bigat niya. Hindi ito nagsasalita mataman lang na nakatitig sa akin. "Salamat." Nakangiti kung sabi. "..buti nalang nakalayo tayo agad kung hindi ay malamang nasali na tayo sa pagsabog.." Nasabi ko nalang. "Okay ka lang?"

Hindi ito nagsasalita at nakatitig lang sa akin. "Why? Bakit ganiyan ka makatingin?" I asked.

"Inaalala mo na ako ngayon?" He asked. Seryoso ang tono niya.

Parang may malamig na tubig ang binuhos sa akin dahil sa sinabi niya. Id just realized na parang concern nga ako sa kaniya ngayon. But No! Hell No! Hindi ganun, gusto ko lang talagang tulungan siya dahil kahit papaano ay natulungan din niya ako kahit malaki kasalanan niya sa akin. "No! Feeling mo naman.." I rolled my eyes. "Id just want to help you..thats i----"