Besmet met liefde *BxB*

81.

"Nee maar even serieus James. Je weet best dat je niks had kunnen doen. De scenarios waarover je nu fantaseert in je hoofd zijn gewoon onrealistisch.
Zo is het lot nu eenmaal gelopen. Het is zo bepaald en je zal het moeten accepteren." "Dat kan ik niet Jack. Kijk," Hij schuift naar me toe. "jij hebt nog een vader. Ik heb niet eens een moeder. Ik zie haar amper nuchter en ik ben de enige in het gezin die instaat voor het huishouden, omdat ons gezin maar uit twee personen bestaat. En daarbij: is het dan zo fair, het lot? Is dit mijn karma?" Ik val meteen in. "Dat zeg ik toch niet?" Ik zucht en haal ondertussen een hand door mijn verwilderde haardos. "Denk je echt dat ik zo een perfect leven heb? Ja oké, ik heb nog mijn zus die leeft en waarmee ik kan praten als het nodig is, maar daarnaast ben ik gewoon een proefkonijn voor mijn vader weet je? Ik mag hem niet eens meer mijn papa noemen. Hij is helemaal doorgeslagen met zijn wetenschapshobby na het accident en nu ben ik altijd het proefkonijn van zijn experimenten. Denk je dat ik dit leuk vind? Een vader die mijn seksleven bepaald? En dan zie ik hem zelfs amper. Ik moet óók instaan voor het huishouden weet je? Ik kan er niet aan doen dat Steven en Anne dood zijn. Sorry, dat is gewoon zo. Je moet er echt mee leren leven, anders ga je eraan kapot."

Hij zucht. "Ja oké, dat weet ik ook wel. Het is gewoon zo gemeen weet je? Alles is zó gemeen." Ik sla een arm om zijn schouder heen. "Ik weet precies wat je bedoeld." James grabbelt enkele decimeters van hem vandaan naar een klein kiezeltje dat eens eenzaam in het verdorde gras lag. Hij grijpt het stevig vast tussen zijn tengere vingers en zwiept ermee in één norse en krachtige beweging naar achteren, waarna het naar voor terug deist en meermaals tegen het wateroppervlak van het kleine meertje voor ons ketst.

"Ach ja." Komt er uit zijn mond nadat het kiezeltje helemaal in het water verdwenen is. Ik neem het boeket bloemen dat ik al een tijdje met me meedraag vast en geef het door aan de paarsharige jongen naast me. "Hier." "Wat moet ik hiermee?" Ik ga rechtstaan op mijn beide voeten en steek mijn hand uit waarna ik ermee wapper als teken dat hij mijn hand zou moeten aannemen. Ondanks de frons op zijn gelaat besluit hij me te vertrouwen en mijn hand dankbaar aan te nemen, waarna ik hem omhoog hijs met het nodige geluid.

"Ik rijd." Is het enige wat ik zeg, waardoor James me braafjes volgt naar mijn fiets met mijn boeket in zijn handen. Ik neem het rubbere handvat van mijn vertrouwde fiets vast en hoor meteen daarna gemaar achter me vandaan komen. "Mijn fiets." Is mijn impulsieve reactie en meteen is het doodstil achter mijn rug. Inmiddels zit ik al op mijn eigen zadel. Echter hoor ik nog wat licht gevloek achter me vandaan komen. "Hoe zit het? Kom je nog of vertrek ik alvast?" Als antwoord voel ik een zwaar gewicht mijn bagagedrager uitdagen en ik begin meteen te trappen. Na enkele strubbelingen lijk ik het sturen toch onder de knie te krijgen totdat ik een hand op mijn buik voel.