Besmet met liefde *BxB*

92.

Ik word op mijn schouder getikt.
"Jackie. Wij vertrekken al naar de koffietafel, oké?" Ik zie tante naar achter wijzen, waar ik een bedeesde James naar de grond zie staren. Wanneer hij oogcontact met me maakt, kijkt hij meteen weer naar de kasseien alsof hij door een bij gestoken is. Zo zelfzeker als hij net was, zo onzeker is hij nu. Ik kijk terug naar de vrouw van middelbare leeftijd voor me. Ik herinner mezelf eraan dat de auto van Tante Carla verwoest werd in het auto-ongeluk enkele jaren terug. Sindsdien heeft ze geen auto meer en winkelt ze lokaal. Of beter gezegd; winkelt James lokaal. Hij heeft ten minste nog een fiets waarmee hij boodschappen kan doen. "Tuurlijk tante. We zien je daar." Pers ik door mijn lippen. Ik voel een onopvallende ruk aan mijn arm, waardoor ik mezelf corrigeer. "Ík zie je daar." Verkondig ik met de nadruk op het onderwerp. Nog voor tante vragen kan stellen antwoord ik al: "Kaylee haar moeder ligt in het ziekenhuis. Ze kan deze keer niet mee naar de koffietafel" Tante zegt niets meer, maar ik zie aan haar gezicht dat het haar niet bepaald bevalt. Ik voel dat Kaylee iets wil zeggen ter verdediging. Echter geef ik haar een kneepje in haar hand wat erop wijst dat ze beter haar mond houdt nu. Dat doet ze dan ook.
"Goed dan." Besluit tante het gesprek te beëindigen.
Ze klapt in haar handen, waardoor ze meteen de aandacht krijgt van het handje vol mensen dat zich voor haar bevindt.
"Mensen, na zo een emotionele dag nodigen James en ik jullie graag uit op de koffietafel. Kwestie van de emoties een beetje weg te spoelen" Ik zie
Mijnheer knikken naar haar en ze werpt hem een knipoog terug. Daarna loopt hij mijn kant op en komt tot stilstand voor mij. "Sleutels?" Luidt zijn korte verzoek. Ik reik hem het bosje metaal aan en meteen vestig ik mijn aandacht op het tafereel dat zich achter hem afspeelt.
"Sorry Carla, maar we kunnen niet anders. We hebben al toegezegd." "Hoe is dat in godsnaam nu toch mogelijk? Het is toch logisch dat er een koffietafel volgt na een herdenkingsmis?" Het koppel zwijgt. "Sorry Carla, maar we kunnen echt niet anders." "Wie verzint nu zoiets? Naar een trouw gaan na een herdenkingsmis." Ik zie aan het gezicht van de man van het koppel dat die woorden bij hem verkeerd vallen. Mijn aandacht vestigt zich op de kneepjescommunicatie tussen de handen van zowel Aurora als Ante.

"Het is wel de trouw van mijn zus oké? En daarbij hoef ik u geen verantwoording af te leggen. We hebben onze plicht hier vervult en wensen jullie daarbij een vruchtbaar gesprek aan de tafel." Aan de opeengeklemde kaken van Ante is te zien dat hij, mits zijn formele en correcte woorden, toch enige moeite ondervindt bij het gebruiken van de gepaste woorden. Vooral het volume waarop hij spreekt is normaliter opvallend, maar deze keer merk ik sterk dat hij hier op let.
"Prettige dag verder." En het koppel verdwijnt hand in hand van de kasseien.

Ik zie Carla nog een hulpeloze blik werpen. Ze lijkt nog te willen afstappen op haar oude schoolvriendin, hopend haar van gedachten te kunnen doen veranderen, maar een weerhoudende hand op haar arm brengt haar tot bedaren. "Laat het mama." Zijn de enige woorden die James zegt, maar het lijkt genoeg te zijn om zijn moeder enigsinds tot rust te brengen. Zonder enige verbale reactie stapt de zelfverzekerde vrouw nors weg van het gezelschap richting haar eigen huis. James volgt haar, maar bedenkt zich na enkele stappen. Hij draait zich op zijn hielen om en loopt recht op Kaylee en mij af.