Besmet met liefde *BxB*

108.

Ik overtuig mezelf van het feit dat ik beter ook eens bij Kaylee kan langsgaan om mijn alibi bij Mijnheer te kunnen staven. Meteen wanneer dit idee bij me opkomt, draai ik me abrupt om zonder nadenken waardoor ik een verontwaardigde blik van een oudere vrouw krijg die aan de andere kant van de straat loopt. Mijn benen leiden me naar het bordje 'Rozenbroeckenstraat' en ik bedenk me dat ik Kaylee niet heb gestuurd om te vragen of ik kan langskomen, maar daar is het inmiddels te laat voor. De bel weerklinkt, wat me uit mijn gedachten haalt. Een man komt in beeld, de deurknop draait om. Een stilte heerst. De man kijkt me veroordelend aan en ik bezwijk onder zijn blik door de druk. "Hallo. Ik ben Jack, een vriend van Kaylee. Zou ik haar even mogen spreken?" De man kijkt me met een rare blik aan, alsof ik net mijn unicorn aan hem heb getoond en hij niet weet welk dier hij net heeft gezien. "Begroeten we anderen niet meer?" Ik frons en wil mezelf terecht verdedigen door te benadrukken dat ik 'hallo' heb gezegd, wanneer het gezicht van Kaylee achter hem verschijnt. "Papa, Jack is geen moslim. Hij kent de islamitische etiquette niet." Mijn frons wordt groter.

Islamitische etiquette? Mogen mannen hun haar ook niet tonen ofzo?

Ik berisp mezelf door die gedachte en schaamte overvalt me. De strenge blik van de kale man blijft op me branden terwijl hij me zonder woorden toestaat het pand te betreden door opzij te stappen.

"Bedankt." De man stapt weg uit de gang en ik frunnik aan mijn jas uit ongemak. Kaylee probeert me gerust te stellen door mijn jas aan te nemen en deze achter me op te hangen, al laat het me alleen maar nog ongemakkelijker voelen. "Gaan we naar de woonkamer?" Suggereert ze. "Waarom niet naar boven?" Ontglipt mijn lippen. Waarom ik het vraag weet ik niet, maar uit de tijd dat ik Kaylee ken weet ik dat ze een vurig persoon is. Niet dat ik per se wil dat we alleen zijn, want Kaylee is nu niet bepaald de persoon die in te schatten valt. Die onzekerheid vind ik gevaarlijk. Het verbaasd me hoe anders ze zich momenteel gedraagt ten opzichte van mij. De factor 'waarom', kan ik nog niet beantwoorden. "Dat mag niet." Is haar korte uitleg. Het verbaast me hoe stil ze dat zegt, alsof ze bang is dat het geluid de muren zou bereiken.

"Wens je iets te drinken?" "Heb je bruiswater?" "Ik zal eens gaan kijken." "Als het teveel werk is laat maar zitten." "Nee nee geen zorgen. Klant is koning." Lacht ze me toe waarna ze naar de keuken stapt die verbonden is met de woonkamer. Het valt me op hoe modern ze leeft, geen haard, geen kinderfoto's, gewoon witte muren met hier en daar een abstract schilderij. Haar vader is nergens te bespeuren en ik vraag me af of hij me wel kan verdragen. Een kleine onzekerheid bespeelt me. "Kan ik helpen?" Vraag ik om mezelf af te leiden. "Dat mag niet, maar toch bedankt." "Hoezo?" Ik kijk naar een schilderij links van me dat me nog niet eerder was opgevallen bij mijn voorgaande bezoeken. Een schel geluid klinkt door het kale huis waardoor de klank steeds weergalmt. Ik draai me om om Kaylee scherven van de grond te zien rapen. Ik spring op van de bank en wil naar haar toelopen. "Zorg dat je je niet snijdt." Breng ik uit terwijl ik naar haar toe been. "Wat heb jij gedaan?" De vader van Kaylee verschijnt achter me en zijn stem klinkt als maar luider tegen de muren. Blijkbaar komt hij vanachter de muur die aan de bank grenst. Dus er is nog een afgescheiden ruimte in dit deel van het huis? Dat was me nog nooit opgevallen. Nu pas valt me zijn licht accent op. "Geef me nu je cellulair, jij onhandig kind. Zelfs je moeder kan het beter." Zonder haar blik van de grond te halen, grijpt de krullenbol in haar zak en overhandigd haar kalende vader haar telefoon. "Je zorgt maar dat je het opruimt. Als je het kan vuilmaken moet schoonmaken ook wel lukken." Ik blijf versteend staan. Kaylee geeft geen kik, zelfs geen blik. Ze kijkt enkel neerbuigend naar de glasscherven.