Besmet met liefde *BxB*

50.

Eenmaal beneden aangekomen, begeef ik me meteen naar de eetkamer die grenst aan de woonkamer. In de zetel zitten Jay en  Kay gezellig te kletsen wanneer ik hun onderbreek. Ik negeer James volledig, wanneer ik tussen hen plaats neem en daarbij James van me weg duw.

Lichtjes zie ik de verbazing op zijn gezicht groeien, maar hij verbergt het enorm. "Hey Kay!" Ik open mijn armen hartelijk en trek haar meteen in mijn armen. "Vertrekken we?" Zonder op haar antwoord te wachten, trek ik aan haar hand zodat we binnen de 5 minuten de deur uit zijn.

Eenmaal aangekomen in de frituur, want we vonden het niet nodig om in een 5-sterren restaurant te reserveren, bestellen we allebei het nodige en kiezen we een tafeltje uit aan het raam. Kaylee wilt gaan zitten, maar als de gentleman die ik ben, schuif ik haar stoel zachtjes naar achteren zonder problemen en daarna weer zorgvuldig naar voor. Ze giechelt zachtjes. "Een echte gentleman." "Een knappe, jonge dame mag wel eens verwent worden, niet?" "Zoals dit luxueuse uitje, schat?" Ze legt haar hand over de mijne op tafel, wat dit gesprek nog geloofwaardiger maakt. "Jazeker, juffrouw. Alleen u verdient het beste, nietwaar?" Speel ik mee met een bekakte stem. We beginnen hard te lachen wanneer we elkaar in de ogen kijken.

Deze humor.

"Dus? Jij en James. Vertel honey." Na het hele verhaal te hebben verteld, is er nog altijd geen emotie van Kays gezicht af te lezen, des al niet te min heeft ze voor de volle 100% gezwegen wanneer ik mijn hart luchtte. "Dus. Wat nu?" Is het enige wat ze zegt. "Je neemt me de woorden uit de mond." antwoord ik al snel.

"Dus James is helemaal niet je beste vriend?" "Jawel jawel. Alleen zijn we wel meer dan dat. We zijn dus neefjes en ja- niet gewoon neefjes, maar dat wist je al." "Wacht. James is dus je neef, maar niet je echte neef? Ik bedoel: hij is toch de zoon van jouw tante?" Ik knik. "Hoezo is hij je neef dan niet?" Ik zucht. "De moeder van James en mijn moeder waren zusjes, maar geen bloedverwanten. Zijn moeder was geadopteerd." Leg ik haar kort uit. "Dan zijn jullie toch niet rechtstreeks bloedverwanten." "Klopt." Bevestig ik bondig. "Wat is dan het probleem?" "Op papier zijn we nog steeds familie! Wat als we willen trouwen? Dat zal ons nooit lukken!" Een man naast onze tafel onderbreekt ons diepzinnig gesprekje en legt daarbij een dienblad met zoetigheden voor onze neus. "Smakelijk." Is het enige wat ik nog zeg voordat een frietje op mijn tong valt. Kay begint ineens keihard te lachen en er komt geen einde aan. Uiteindelijk grijpt ze naar haar buik van het lachen en ga ik rechtstaan om op haar rug te kloppen.

Ja mensen! Dat werkt echt! Wanneer iemand de slappe lach heeft, gewoon een paar tikken op de rug geven en alles is in orde.

"Gaat het?" De stoel piept wanneer ik ze onder mijn zitvlak schuif. "Waarom moest je lachen?" "Je denkt serieus aan trouwen? Terwijl je nog niet eens 1 keer fatsoenlijk hebt geneukt of een duidelijke, vaste relatie met hem hebt?" Ze begin opnieuw te lachen, maar deze keer zachtjes en gecontroleerd.

"Je bent gek!" "Duh! Anders zou ik toch niet op mijn neefje vallen."

"Jullie zijn geen bloedverwanten!" Herhaalt ze. "Dan nog. Zo voelt het wel. We zijn familie, punt uit."