Besmet met liefde *BxB*

19.

"Geeft niks." "Meende je net wat je zei?" Vroeg James verward. "Ik-uh ik denk het?" Stel ik eerder als vraag. "Je bent mijn neef. Tuurlijk zie ik je graag." Probeer ik mezelf uit deze situatie te redden.

"Oh oké."

Serieus? Gewoon oké? What the unicorn! Wat dacht je van: "Oh lieve lieve Jack. Ik ben ook zó verliefd op je! Wil je samen met mij onze liefde delen?" Maar nee hoor, gewoon een simpele 'oké'? Jongensstruggles.

"Waarom liep je dan weg?" Stelt hij de onvermijdelijke vraag. "We zijn familie, remember? Dat is ziek!" Ik ga terug rechtstaan, zodat de pijnlijke stilte tussen ons weggedrukt wordt.

Ik steek mijn hand naar James uit als teken hem te willen helpen met opstaan. Hij neemt mijn hand stevig vast en een tinteling schiet door mijn vingers, tot in mijn tenen. Ik negeer het gevoel en probeer Jay recht te trekken. Met de nadruk op probeer.

Ik wankel op mijn voeten en heb zijn beide handen stevig in de mijne geklemd. Mijn gewicht verleg ik naar achteren en ik strek mijn armen met het ongewenste effect. Het lijkt nu net alsof ik een oorlog met het toilet voer en mijn gezichtsuitdrukking bevestigd die hypothese.

Charmant Jack!

Jay kijkt me raar aan en laat zijn handen uit de mijne glijden om vervolgens steun te zoeken bij de grond. Behendig gaat hij rechtstaan en klopt het niet-bestaande stof van zijn katoenen broek af. Ik bekijk het tafereel voor mij zorgvuldig zonder ook maar één woord te zeggen.

Ik heb het bekend gemaakt. Ik hou van hem. Was dat de waarheid wel?
Hij weet het. Hij haat me. Ik haat hem. Hij is mijn neef. Zo is het toch op papier.

Ik geef mezelf een houding door mijn handen onhandig naar mijn jaszakken te laten zoeken, terwijl ik nog steeds in Jays' ogen kijk. Langzaam glijden mijn handen in de openingen van mijn jas. Nog altijd een pijnlijke stilte die heerst.

"Hey, alles terug oké?" Knipt James met zijn vingers, voor mijn ogen. "S-sorry dat ik je wegstuurde. Ik weet niet wat me bezielde." Opper ik. Ik had verwacht dat hij me zou uitlachen en uitschelden maar niks is minder waar.

'Verwacht het onverwachte' zegt men toch altijd?

Jay trekt me naar zich toe en sluit me in zijn armen. Ik sla verward en losjes mijn armen rond zijn nek en knuffel hem ook. Ik voel dat hij mijn trui vastneemt, alsof hij bang is om me te verliezen. Zijn schouders beginnen kort daarna te schokken en natte plekken in mijn trui worden zichtbaar. Toch boeit het me niks. Het enige wat me boeit is de woorden die ik kort daarna uit z'n mond hoor komen.

Hij trekt zich los uit de knuffel, maar blijft mijn hoodie vastklemmen. Zijn betraande ogen kijken in de mijne en zijn glanzende wangen worden zichtbaar door de tranen. "Ik hou ook van jou Jack en niet alleen als neefje." Hij neemt me weer in een knuffel en ik voel hem een kusje in m'n nek geven. "Maar het is verkeerd, toch?"

Kippenvel.

Mijn hart maakt een sprongetje bij het horen van die woorden. "Ik uhm- kunnen we alsjeblieft terug naar mijn huis? Het begint alweer koud te worden." Zijn bekentenis negerend.