Besmet met liefde *BxB*

110.

"Dus wat doen we nu?" "Geen idee, jij kwam hier binnenvallen" "Ik voel me niet bepaald welkom op deze manier" Kaylee zucht. "Sorry, je hebt gelijk. Het is gewoon dat ik je niet had verwacht en mijn vader dus ook niet" "Is hij altijd zo?", dring ik aan. "Hoe bedoel je: 'zo'?" "Je weet best wat ik bedoel" "Ik vind je gedrag nogal ongepast, Jack" "Ik jouw antwoorden ook" "Wat is er aan de hand, Jack? Je doet raar" "Ik doe raar? Ik?" "Ja, jij! Je komt hier binnen zonder reden. Je ogen staan dof en je antwoorden zijn ook niet van de beste. Wat is er gebeurd? Heb je gebruikt?" "Ik ben niet eens verslaafd" "Dus je hebt gebruikt?" "Unicorngod nee!" Ik spring op van het bed. "Welk beeld heb jij wel niet van me als je denkt dat ik een drugssnuivend joch ben dat op bezoek komt om je vader te leren kennen?" "Je wou mijn vader leren kennen?" "Omg waarom stel je zoveel vragen?" "Omdat jij ze niet beantwoordt Jack" "Waarom is dit gesprek zo moeilijk?" "Wat is moeilijk Jack? Ik begrijp je helemaal niet meer. Je komt hier binnen zonder doel. Je wordt kwaad als ik je vraag wat je komt doen en ook als ik een gesprek wil starten. Waarom ben je in de eerste plaats dan naar hier gekomen?" "Ik dacht aan je, oké? Het is moeilijk in mijn hoofd en ik kwam automatisch naar hier. Ik weet niet wat ik voel, laat staan wat ik wil. Ik denk dat ik je nodig heb en daarom ben ik naar hier gekomen, denk ik." "Denk je?" "Ja, dat denk ik" "En wat wil je dat ik doe?" "Er voor me zijn" Ik ga opnieuw zitten op de zwarte beddenlakens, "Mag ik je dat vragen?" "Ik ben er altijd voor je Jack. Dat hoef je zelfs niet eens te vragen" "Sorry van daarnet" "Laat het vallen. Ik kan het ergens wel begrijpen als je niet meer weet wat je weet," Ze wacht even. "klopt die zin zelfs?", vraagt ze aan niemand in het bijzonder terwijl ze nadenkend naar het plafond staart. Het doet me lachen. "Het enige wat ik wel weet is dat ik nood heb aan een knuffel" "Kom hier dan" Ze spreidt haar armen, doet teken dat ik dichterbij moet komen en maakt plaats voor mij in haar hart. Ik schuif dichterbij en laat mijn kin op haar schouder rusten. Ik zucht. "Bedankt" "Geen dank je. Je verdient het dat er iemand voor je is, want jij bent er altijd voor anderen" Die woorden laten me haar sterker vastnemen, waardoor ze even in mijn zij terug knijpt. Ik haal mijn schouders op in de omhelsing. "En jij dan?" "Ik heb jou" Niet wetende hoe ze dat bedoelde, laat ik haar los. "Was het nu zo moeilijk?" "Wat?" "Praten met me" Een grinnik ontsnapt mijn lippen. "Je hebt gelijk" "Altijd"