Besmet met liefde *BxB*

38.

Ik kuch even hard om de aandacht te kunnen krijgen. "Ik ga slapen." Wanneer ik rechtsta uit de zetel wenk ik Lucca met mijn ogen die de tip al snel begrijpt. "Euh ja, ik ook. Slaapwel moeke." Ik hoor het doffe smakkende geluid van gekus van de vrouwen, terwijl ik mezelf naar boven hijs, mijn kamer tegemoet.

Ik sluit met mijn deur wanneer deze beweging wordt tegengehouden van buitenaf. Ik laat de deurklink los waardoor de persoon toegang krijgt tot deze kamer. "Vertel." Ze duikt met een grote sprong op mijn netjes opgemaakte bed. "Hij werd gewoon kwaad. Weet ik veel waarom. Omdat hij een unicorn zag misschien? En uiteindelijk heeft hij dus mijn pols fijngeknepen en het resultaat kan je wel raden." "Waarom?" Vraagt Lu met grote ogen. "Die vuile unicornhufter moet van mijn kleine broertje afblijven." Ik zucht, terwijl ik met mijn ogen rol. "Ik ben ouder dan jou." Ik steek mijn tong speels uit. "Ik zei KLEINE broertje. Ik ben groter dan jou." Nu is het haar beurt om haar tong aan me te tonen. "Calm down, unicorn. Er is niks ergs gebeurd." Ze trekt haar wenkbrauw op als teken dat ze niet akkoord gaat met mijn uitspraak, maar koppig blijf ik bij mijn standpunt en doe net alsof ik dat gebaar niet heb gezien. "Waarom waren jullie in het park?" "We wouden herinneringen ophalen, je weet wel, over mama en zo." Meteen voel ik me schuldig, wanneer ik haar naam als excuse gebruik, maar Lucca merkt niks op.

"Oh ik begrijp het al. Sorry dat ik zo argwanend was. Ik moet me gewoon niet bemoeien met jouw privéleven, maar weet wel dat je altijd bij me terecht kan broertje." Een hand belandt op mijn schouder waarna ze nog eens omkijkt. Net wanneer ze dreigt uit mijn gezichtsveld te treden verlaten enkele woorden nog snel mijn lippen. "Ik ben ouder." Ik hoor haar grinniken en de deur valt in het slot. Ik val achterover op mijn bed.

Wat een vermoeiende dag.

Mijn telefoon maakt een tjilpend geluid als teken dat ik een berichtje binnenkrijg en al meteen slaak ik een geïrriteerde zucht in combinatie met een kreun wat een enorm raar geluid veroorzaakt. Ik grinnik even, ook al was het totaal niet grappig. Wat een humor.

Na het ontgrendelen van mijn telefoon merk ik een berichtje op van een onbekend persoon. Ik frons even mijn wenkbrauwen.

Onbekend: Hallo lieveling.

Wat is dit nu weer?

Ik kijk met gefronste wenkbrauwen naar het nummer, maar ik frons nog meer wanneer ik erachter kom dat ik dit nummer niet ken. Misschien ook logisch als het niet in mijn contacten staat. "Jack, komen eten!" Brult de stem van mijn lieftallige zusje beneden aan de trap. "Ja ja, ik kom." Mompel ik terwijl mijn blik op mijn telefoon gericht blijft. De trap aflopend, bedenk ik me een tekstje die gepast zou zijn om terug te sturen, maar kom alleen maar op de cliché zinnen terecht. Ik schuif de stoel van de eetkamer in 1 ruk naar achter en belandt op het kussen. Net wanneer ik mijn telefoon wil ontgrendelen, bedenk ik me een geschikte tekst. "Jij doet de afwas?" Afwezig knik ik, terwijl ik ijverig begin te typen.

U: En wie mag jij dan wel niet zijn?