Besmet met liefde *BxB*

84.

"Eten is klaar." Onderbreekt Lu de intense staarwedstrijd tussen mijn vader en ik. Ik neem een houten plankje uit het metalen rek dat op het keukeneiland geparadeerd staat, waarna het hout klakt tegen het glas van de keukentafel. Ik neem rustig plaats op mijn vertrouwde stoel en aarzelend zie ik Kaylee de stoel links van me vastgrijpen. "Daar zit Lucca, maar deze plaats is wel nog vrij." Opper ik vriendelijk, de plaats van James aanbiedend. Ik neem de stoel rechts van me vast en trek deze naar achteren. Kaylee haar handen betreden mijn gezichtsveld en nemen deze taak over. Ze trekt verder aan de stoel en ploft er even later zelf op. Ze doet alsof ze het bestek terug goed legt, maar dit lijkt me onnodig. Ik merk aan deze handeling dat ze zich onwennig voelt in deze situatie dus besluit ik haar kort gerust te stellen door in haar linkerbovenbeen te knijpen. Waarschijnlijk had ze zich niet verwacht aan mijn initiatief want ze schiet kort in de lucht. Wanneer ze naar me kijkt verzacht haar angstige blik en gaat deze over in een gemeende glimlach. Haar hand glijdt onder tafel en geeft nu ook een zacht, maar bemoedigend, kneepje in mijn kleine hand.

Lucca staat ondertussen enkele meters van ons vandaan in de kookpot te roeren met een houten lepel. Pas wanneer ik de inhoud te zien krijg, nadat ze de kom op tafel heeft geplaatst, valt me het diepe bord voor me op. Ik laat Kays lichaam los en mijn handen grijpen gretig naar het deksel.

"Spaghetti!"

Nu schuift ook de stoel schuin tegenover me naar achter, maar ik durf vrij zelfzeker te zeggen dat dit het gevolg is van Mijnheer zijn handelingen, dus ik kijk niet eens meer op. Na enkele seconden ligt mijn bord vol met slierten pasta en een goede portie rode brei.

"Smakelijk." Weet ik nog uit te brengen voordat de pasta op magische wijze verdwijnt in mijn maag. Ongeveer halfweg mijn eerste portie schraapt er iemand zijn keel. Ik kijk verwachtingsvol op en slurp de sliertjes op die uit mijn mond hangen. "Niet zo gulzig Jack." Hoor ik Lu me terechtwijzen. Ik rol met mijn ogen en Lu geeft me een berispende blik. Daarna zet Mijnheer het gesprek verder. "Dus hoe zit het nu met het experiment?" Hij laat zijn bestek voor wat het is en richt zijn volledige aandacht op de twee tieners voor hem. Zijn handen zijn dusdanig gevouwen dat het lijkt alsof hij wenst te bidden voor het eten dat op tafel staat. Zijn ellebogen steunen verwachtingvol op de tafel, terwijl zijn blik blijft rusten op onze gezichten.

Ik zie Kay in paniek schieten en ik knijp nogmaals in haar been als steun. Ik zie dat Mijnheer mijn handeling heeft gevolgd doordat de glazen eettafel geen tafellaken draagt. Dit opmerkend trek ik mijn hand al snel terug en verbreek het nodeloze contact tussen ons beiden.

"Dus het experiment gaat goed?" Concludeert Mijnheer uit mijn handelingen. "Uhm-" "Oké, super!" Negeert hij de aarzeling in mijn stem. Hij klapt even in zijn handen en neemt zijn bestek tevreden terug vast. "Dus jullie zorgen ervoor dat ik het experiment kan afronden binnen de twee weken?" Dit lijkt geen vraag, maar eerder een stelling.

Kaylee en ik kijken elkaar verschrikt aan. Met pijn in mijn hart kijk ik opnieuw mijn vader aan en zonder er erg in te hebben, heb ik al geknikt.