Besmet met liefde *BxB*

21.

Ik kijk naar mijn opgemaakt bed en naar het hoopje linnen beddengoed dat ernaast ligt. Ik heb mijn bed verschoond, wat nodig was na gisteravond. Echter werd mijn taak bemoeilijkt door het continue gejammer aan de andere kant van de deur.

"Jack? Alsjeblieft?" Al een 15 minuten moet ik dit gesmeek aanhoren. Ik loop naar mijn wasmand en prop er het vuile beddengoed in waardoor het uitbolt over de mand heen, maar het maakt me niets uit. Ik loop weifelend naar de deur en sta dan uiteindelijk met mijn hand zwevend boven de deurklink, twijfelend of ik moet toegeven aan het stemmetje in mijn hoofd.

"Jack, ik heb je nodig. Alsjeblieft! Ik bedoelde het niet zo!"
"Wat bedoelde je niet zó, Parker? Je maakt me helemaal gek met je gedoe. Je speelt een spelletje met mijn gevoelens en ik-" Ik wacht even.
"Ik ben er klaar mee!"

Even hoor ik niks meer aan de andere kant van de deur. Daarna een bonk en het is weer stil.

Hij is weg. Je bent het niet waard. Je betekent niks voor hem.
Spookt het door mijn hoofd.

Teleurgesteld haal ik de deur van het slot en trek hem open. James ligt tegen de muur naast mijn deur aan met zijn benen opgetrokken en zijn armen steunzoekend bij zijn knieën. Zijn schouders gaan op en neer, terwijl af en toe een snik zijn mond verlaat. Ik sta versteend te kijken.

Hij is niet weg.

Mijn hart maakt een sprongetje bij die bevestiging, maar dat stopt al snel weer als een snik zijn mond verlaat.

Ik maak hem ongelukkig.

"James?" Hij kijkt op terwijl zijn tranen verder vloeien en snikken de stilte doven in de kamer. "Waarom haat je me?" Vraag ik met een ijskoude stem. Zijn gesnik stopt een seconde waarna het onophoudelijk verder gaat. Het verscheurt mijn hart en ik wil nu naar hem toelopen om hem te troosten, maar iets houdt me tegen. Misschien het feit dat ik wil tonen dat ik zijn spelletje beu ben? Of dat ik een antwoord wil op mijn vraag?

"Waarom?" Gefrustreerd kijk ik hem aan. Woede borrelt op in mijn lichaam en weerklinkt in mijn stem. Hij tilt zijn hoofd weer op en dit maal gaat hij rechtstaan. Hij zet een stap naar me toe, terwijl hij zijn tranen wegveegt, alsof hij niet wilt dat ik hem zie huilen, ookal is het daar al te laat voor.

"Ik- ik heb je nooit gehaat Jack. Ik- ik hou juist van je." Hij neemt mijn handen tederlicht vast. "En dat is fout. Zo ongelooflijk fout! We zijn familie en dat hoort niet. Het mag niet. Het kan niet." Hij geeft een kneepje in mijn hand en laat ze daarna los.

"Laten we dit gewoon vergeten. We blijven tenslotte familie." Stel ik voor. Hij knikt en veegt even onder zijn neus. "Ongelofelijk. Ik huil 2x op 1 dag voor een jongen." Hij lacht schamper terwijl hij nog eens onder zijn ogen veegt. "Tja, ik ben natuurlijk fabulous." Ik zwiep mijn denkbeeldige haren achter mijn schouder en geeft hem een speelse knipoog. Hij rolt zijn ogen lachend en zijn ogen beginnen te fonkelen.

"En hij is weer terug." "Wat?" "Je ego." Ik geef hem een speelse klap op zijn borstkas. "Auw!" Speelt hij nep na. Hij grijpt naar zijn hart en valt voor mijn voeten neer. Ik rol met mijn ogen.

"Kom Parker! Opstaan." Zucht ik lachend en schop zacht tegen zijn been met mijn voet. Ik ga boven hem hangen met mijn beide handen naast zijn schouders, steun zoekend bij de vloer.

Uiteindelijk buig ik voorover naar zijn oor.