Besmet met liefde *BxB*

41.

De geschokken uitdrukking op haar gelaat verklaart haar handelingen. Iets wat ingetogen trekt ze haar handen weer naar haar lichaam toe. "Je leek het wel oké te vinden." Verklaart ze haar handelingen. "Ik kan het gewoon niet." Mijn stem breekt bijna onmerkbaar, ondanks mijn gefluister. "Het spijt me." Ik duw haar handen van mijn lichaam en strek even mijn benen wanneer ik het contact met het bed verbreek. Hoofdschuddend en met een opgekropt schuldgevoel dat als maar groter wordt, begeef ik me naar de deur. Eenmaal de deur 2 ruimten met elkaar verenigd, merk ik een fraai beeld:

James.

Met zijn hand gebald in een vuist, opgeheven in de lucht, klaar om een geluid te produceren door kort contact met de houten deur te maken. "Hey." De kilte in mijn stem laat zijn gezichtsuitdrukking verfijnen. Van zenuwachtig naar bang en kwetsbaar. "Wat moet je?" Een korte stilte valt.

Zet door! Je kunt dit! Zet hem op zijn plaats! Hij verdient dit!

"Ik ben namelijk nogal druk." Ik voel automatisch mijn wenkbrauw de lucht in schieten wanneer die woorden mijn mond verlaten, verbaast door mijn eigen leugen. Om deze te camoufleren, slaak ik een geïrriteerde zucht die erop duidt dat ik zijn aanwezigheid niet tolereer. "Kan het wat stiller. Ik probeer te slapen."

Waren we zo luid?

Een lichte grijns komt opzetten.

Ho, wacht! Slapen? Met mijn zus? Is hij gek? Is zíj gek? Hij is van mij!
Ho! No, no, no, no.
Repeat. Is zíj gek? Ze zijn familie!

Mijn gezicht vertrekt geen spier door deze informatie, maar ondanks dat schreeuwt en huilt mijn innerlijk.

Ík wil naast hem slapen!
Ho! Nog 1 keer. Ze zijn familie!

De verbazing op mijn gezicht is nauwelijks te merken wat grotendeels komt doordat Jay zijn rug naar me heeft toegekeerd.

Nou, dat ging soepel.

Zuchtend slof ik met mijn unicornslippers de badkamer binnen. Nog voor ik de deur heb gesloten, werp ik nog een blik op James die in de kamer van mijn zus verdwijnt. De deur valt zachtjes in het slot. Een teleurgesteld gevoel overspoelt me en ik sluit mezelf op in de badkamer. Het klikken van het slot weerklinkt in mijn oren. Woede borrelt in me op omdat ik niet kan voorspellen wat er nu daarbinnen gebeurd.

Wow. Ben ik nu jaloers? Op mijn zus? Bang dat ze met mijn neef gaat neuken?

Ik zucht door de gedachte. Het ergste is dat ik niet begrijp waarom ik woedend ben.

Doordat je bloedeigen zus je neefje voor je ogen inpalmt en je laat het nog toe verdomme! Kalkoen!

Wat? Kalkoen?

Ik wordt gek door mezelf. Ik vreet mezelf op van binnen door de onwetendheid. Ik sta gewoon machteloos toe te kijken. Mijn voeten brengen me naar de spiegel die aan de muur hangt waar ik mezelf kan verafschuwen. In gedachten scheld ik mezelf uit.

Oen!
Lafaard!
Mietje!
Klein kind!
Ga maar huilen bij je mama!
Oh wacht.
Die is dood.

Gelach vult mijn oren en onderbreekt mijn gedachten. Ik herken de klanken die uit de kamer van mijn zus komen. Ik zak door mijn knieën. Ik ben alleen. Ik blijf alleen. Dat is wat ik verdien. Dit is hoe het hoort.