Besmet met liefde *BxB*

17.

"Dus wanneer jij op 'date' bent met dat meisje ga ik op bezoek bij een vriendin." Legt ze simpel uit. "En hoe ga je het oplossen als je de date moet evalueren samen met Mijnheer?" "Dan zuig ik gewoon iets uit m'n duim. Of jij verteld me gewoon wat er is gebeurd." Zegt ze trots.

"Afgesproken?" "Afgesproken."

Dan kan ik Jay toch blijven zien en hoef ik niet op date. Yes!

Je hebt zelf tegen hem gezegd dat je hem nooit meer wilt zien.

Shit, ook nog waar. Hoe los ik dit op?

Ik kom uit de kamer van Lucca en loop naar mijn eigen kamer totdat er plots wordt gebeld aan de deur. Ik hoor voetstappen naar de deur stappen, dus ik vermoed dat Mijnheer de deur zal openen. Nieuwsgierig blijf ik bovenaan de trap luisteren naar het gesprek aan de deur.

"Dag Floris." Hoor ik een stem zeggen.

Ja inderdaad. Iedereen mag mijn vader bij de voornaam noemen, behalve Lucca en ik. De reden waarom dat zo is, is ook mij nog altijd onbekend. Nadat mijn moeder overleedt, werd mijn vader afstandelijk en begon hij met zijn gekke experimenten. Vanaf de dag dat mijn moeder stief heb ik hem nooit meer papa genoemd en dat voelt verdomd raar als ik er zo over nadenk. Maar goed, terug naar de realiteit.

"Oh goededag. Wat komt u hier doen?" Weeral is hij formeel. "Ik zoek Jack. Is hij thuis?" "Ja. Ga maar naar hem, maar hou het kort. Hij heeft nog schoolwerk." Ik frons mijn wenkbrauwen. Ik heb amper huiswerk. Waarom zegt hij dan-.

Oh ja. Huisarrest.

Ik wordt uit m'n gedachtes gehaald door een krakende trap en besef me ineens dat ik nog stond af te luisteren. Verbaast kijk ik de persoon aan die de trap op komt.

"Jay? Wat doe jij hier? Ik had toch gezegd dat ik je nooit meer wou zien!" Begin ik m'n stem te verluiden bij elk woord dat ik zeg. "Jack. Het spijt me oké?" Jay zet een stap vooruit en legt zijn hand op mijn rechterwang die stilaan begint te gloeien door zijn aanraking. Zijn hand ligt zacht op mijn heup en zijn duim schuift mijn hoodie omhoog en maakt rondjes op mijn blote huid.

Hij leunt in en zijn lippen raken de mijne vederlicht. Ik draai mijn hoofd weg voordat hij me kan kussen en haal zijn hand kwaad weg. "Niets oké! Ik had je gezegd om uit mijn leven te verdwijnen. Waarom doe je dat dan niet verdomme!" Raak ik gefrustreerd. "Omdat. Omdat-" Hij haalt diep adem.

"Kijk me aan." Ik blijf koppig opzij kijken. Hij neemt mijn kin stevig vast dat het net geen pijn doet. "Als je wilt dat ik nu verdwijn uit je leven kijk me aan en zeg het. Zeg dat je me haat en van me walgt. Dan zal ik je gerust laten en zul je me nooit meer terug zien." Hij heeft mijn kin nog altijd stevig vast, alsof hij bang is om me kwijt te raken wanneer hij me los laat.
Ik sluit mijn ogen en denk na.

Wat wil ik?
Jay in of uit mijn leven?

Ik open mijn ogen opnieuw en slik hoorbaar.

"Ik haat je James Parker. Verdwijn uit mijn leven."