Besmet met liefde *BxB*

63.

"Hij weet niet wat ze heeft gedaan. En hij kent mij ook niet, maar ik voel zo een woede door mijn aderen stromen wanneer ik hem aankijk. Dat gevoel is onbeschrijfelijk. Het zijn precies diezelfde ogen. Precies dezelfde neus en precies dezelfde betweterige houding. Ik verafschuw die man, ookal ken ik hem niet. Ik was er nog niet klaar voor om het jou te vertellen toen. Daarom is je pols gekneusd. Ik was verblind door woede en de onschuldige toon in je stem toen je over hem sprak, liet iets in me knappen. Het spijt me, Sweetie."

Mijn hoofd schiet omhoog. "Wat zei je net?"

"Moet ik alles nou serieus herhalen?"
"Je zei 'Sweetie'." Negeer ik zijn opmerking.
Hij grijnst.

"Gaan we nu naar beneden?" Hij staat op en reikt me zijn hand aan. "Sweetie." Knipoogt hij. Ik knik en neem zijn hand aan. "Beneden zullen ze ook al het een en het ander aan het denken zijn."

"Pfoe!" Verlaat James' mond. "Ik moet er niet over fantaseren." "Ik weet toch al dat het gaat gebeuren." Fluistert hij langs m'n oor terwijl hij me voorbij loopt. Ik zie nog net een knipoog die hij m'n richting uitwerpt vooralleer de dos haren verdwijnt naar beneden.

Ik schraap m'n keel en bedenk me dan iets.

Zijn haar!

Ik hol achter hem aan, hopend hem op tijd te kunnen inhalen, maar mijn conditie laat me duidelijk in de steek.

We verschijnen samen in de deuropening en tijd om hem terug te trekken naar de gang heb ik niet, want Lucca merkt ons meteen op. Er ligt een kleiner meisje op haar borst en ze heeft haar arm zodanig rond het lichaam van de ander geslagen dat ze popcorn kan blijven eten. Hoe doet ze dat toch?

Ik bedoel. Eten en toch vermageren. Mijn droom...
Well actually. M'n droom is een roze unicorn...

"Wat hebben jullie uitgestoken." Hintend naar het kapsel van James. Hij fronst terwijl ik tijdig probeer zijn haar terug goed te leggen.
Te laat.
Laura kijkt al.

Goede eerste indruk.

"En jij moet Laura dan wel zijn?" Ze staat op en ik vervolg mijn zin. "Ik heb al veel goeds over je gehoord." Probeer ik vriendelijk een gesprek op gang te krijgen terwijl ik mijn hand uit steek. "Het is Lena." Verbeterd ze me. Ik loop rood aan. Betrapt dat mijn eerdere woorden dus leugens waren. Na die woorden duwt ze mijn hand uit de kant en krijg ik een lichte smak tegen m'n longen en borstkas.

Oké, knuffel dan...

"Bedankt dat ik mocht langskomen." Begint Lena te spreken. "We hadden toch te veel pizza." Antwoord ik. Ik wrijf in mijn handen en lik over m'n lippen. "Kom, laten we eten." Ik hoor een 'uhm' achter me, maar negeer het en richt me volledig op de gesloten pizzadoos voor me. Met een verlekkerd gevoel wordt de doos in een oogopslag geopend en verschrikt kijk ik dan ook naar de inhoud.

Niks...

"Wat?"
"We hebben hem al opgegeten." Kondigt Lucca aan. "Ja, dat zie ik ook... Bedankt voor de mededeling."

"Gaan wij dan een eitje eten?"