Besmet met liefde *BxB*

87.

Met de galmende woorden van mijn moeder zaliger in mijn achterhoofd stap ik over de drempel van de Kerk, die eens geleden zo hoog leek te zijn. Alles leek toen zo simpel en vrolijk, zo groot en eerlijk. Wist ik toen maar wat het leven me nog te bieden had, toen ik over diezelfde drempel stapte. Vooral de twee weken die volgenden waren surreeël. Ik leefde in een droom, samen met mijn moeder en mijn vader, die ik toen nog mijn papa kon noemen. Ik voelde me onsterfelijk, al wist ik toen nog niet eens wat dat woord betekende. Ik leerde het jammer genoeg al snel kennen. Of beter gezegd: niet kennen. Mijn moeder stierf namelijk de dag na mijn verjaardag. Was ze maar onsterfelijk. Dan zou ik me haar trotse blik op mijn zesde verjaardag niet meer zo helder kunnen herinneren. Hoe trots ze me aankeek toen ik voor het eerst mijn verjaardagskaarsjes alleen kon uitblazen, zal voor eeuwig op mijn netvlies gebrand staan. Had ik toen maar een andere wens gedaan. Was ze toen maar onsterfelijk geweest...

Ik voel een kneepje in mijn hand wat me terug bij zinnen doet komen. Mijn hoofd draait zich automatisch naar links. "Hey. Niet huilen." Ondertussen zijn we al in het midden van de Kerk. "Ik ben zeker dat ze trots op je is. Ze lijkt me een fantastische vrouw." Ik glimlach verbitterd, de koele tranen op mijn lippen negerend. We stoppen met stappen en draaien ons naar elkaar toe. Als vanzelf houdt Kay soepel mijn beide handen vast en knijpt er even kort in. Haar rechterhand verplaatst zich al snel naar mijn lip, waar ze mijn zoute tranen wegveegt, alsof ze nooit hebben mogen bestaan. Ik glimlach nogmaals sober. Ze laat mijn handen los en knipoogt nog een keer waarna ze achteruit stapt. Dit alles gebeurt in enkele seconden. Niemand lijkt iets te merken, behalve James. Zijn blik vestigt zich al snel op mijn natte wangen en zijn wenkbrauwen lijken een bezorgde pose te hanteren. Ik loop hem echter voorbij, weg van Kaylee. De rij splitst.

Het is een religieus ongeschreven regel in onze familie om de rij door midden te splitsen op basis van geslacht, wat ik persoonlijk absurd vind. Daarom staat iedereen ook elk jaar naast iemand van het andere geslacht én in de juiste leeftijdscategorie.

Zoveel regeltjes, terwijl het zo simpel had kunnen zijn.

De jongens zitten aan de rechterkant ten opzichte van het altaar, het 'deel' van Nonkel Steven. Ten minste, zo lijkt het wel, want enkel zijn foto staat aan onze kant van het altaar te pronken. Echter staat mama's foto prominent aan de linkerkant, waar alle dames gezellig gegroepeerd zitten. Ik ga zitten op een stoel, aan het einde van de rij, waardoor ik enkel links een buur heb. Uiteraard is dat dan ook James. Ik kijk hem kort aan en in een fractie van een seconde zie ik spijt door zijn ogen flitsen. Zijn onderlip trekt spontaan in een streep en als vanzelf haal ik mijn linkerhand over mijn wang, mijn tranen verdringend. Zijn hand vindt mijn schouder waar hij even in knijpt. Toch hou ik mijn aandacht liever op het sombere tapijt gericht.
--
A/N
Hey Unicornneukers!
Ik weet dat ik amper A/N's gebruik in mijn boeken, maar ik wou even iets vragen.
Willen jullie alsjeblieft de comments laten ontploffen met lieve berichtjes? Ik heb het even nodig. Ik heb een persoonlijk zware periode nu.
Dankjewel!
Jullie support doet me heel veel!
All the love,
X Yess