Besmet met liefde *BxB*

64.

"Ik hoef niks meer. Het is al laat." Jay kijkt me nogmaals vragend aan, maar ik reageer er niet op.

"Waar is Kay eigenlijk?" Verander ik van onderwerp. "Ze zei dat ze ging blijven slapen."

Hard to get...

"Ze is naar huis gegaan. Ik moest je nog zeggen dat je de afspraak niet mocht vergeten. Anders valt alles in het water."

Het hard to get plan...

"Heb je misschien nog een date met haar gepland?" Ik knik afwezig op haar vraag. Denkend aan die woorden.

Hard to get, Jack. Speel hard to get.

"Huh? Hoezo weet ik daar niet van?" Mijn schouders bewegen even. "Vergeten." Antwoord ik simpel. "Sorry." Wimpel ik het incident af.

"Hey. Uhm. Nu Kaylee niet blijft slapen. Mag ik misschien hier blijven? Ik heb geen zin in het gedoe thuis weet je wel?"

"Is het nog altijd niet verbeterd met tante Clara?" Komt Lucca tussen beiden.

"Neen, ze drinkt als maar meer en ik heb nu echt geen zin meer om nog het huishouden te doen en scheldwoorden naar m'n hoofd gesmeten te krijgen door haar. Ik hoor al genoeg dat ik niks waard ben." "Ach jongen toch. Natuurlijk mag je blijven! Ik zal Mijnheer Pietersson morgen vragen of hij niet eens met tante wilt praten. Ze kwamen toch altijd zo goed overeen."

"Dankje Lucca."

"Geen probleem neefje. Je kan bij Jack slapen. Hij heeft toch een tweepersoonsbed. En hij zal het wel niet erg vinden." Oppert ze knipogend.

"Ik zal wel zelf beslissen wie in mijn bed slaapt." Onderbreek ik nors. "Laat hem maar bij jou slapen. Jij nodigde hem immers uit. Jouw probleem dus."
Ik hol alweer de trap op na die woorden.

Hard to get, Jack! Hou vol.

"Natuurlijk ben je geen last, neefje. Hij heeft het gewoon weer even moeilijk. Mama's dag komt eraan." Hoor ik nog van beneden en plots dringt het me door. Overmorgen is ze 12 jaar dood. Nonkel Steven en Anne, mijn nicht, ook.

Ik was het glad vergeten. Dat was niet de reden dat ik zo deed. Maar nu voel ik me verschrikkelijk. Ik vergat bijna de dag dat mijn moeder stief. De dag wanneer ik haar verloor en haar voor altijd moest missen. Hoe een verschrikkelijke zoon ben ik wel niet? Mijnheer zou het me nooit vergeven moest ik niet op tijd klaar staan voor de herdenkingsmis die we elk jaar bijwonen.

Door geklop op de deur wordt ik uit m'n gedachten gehaald. Ik maak een instemmend geluidje, waardoor de persoon achter het hout de klink indrukt.

Ik kijk op om even daarna in de onschuldige ogen van James te kijken.

"Wat doe jij hier?" De norse toon in mijn stem valt niet te negeren. "Uhm..." Zijn stem trilt. Zenuwachtig zet hij enkele kleine stappen dichterbij. Vlak daarna sluit hij de deur.

"Lena-" "Lena wat?" Hij stottert even nadat hij ziet dat ik hem aan blijf staren. Wat een effect heb ik toch op deze jongen... Heerlijk. Het gevoel van macht. Het is bijna verslavend.

"Lena blijft bij je zus slapen en dus moet ik wel bij jou slapen." Ik knik lichtelijk blij, maar laat dat niet merken.

"Ik lig links." Is alles wat ik zeg. Daarna doe ik de lichten naast het bed uit en kruip onder de dekens, aangezien ik slaap in mijn ondergoed. Ik zie James nog knikken en door het licht dat in de kamer schijnt, dat ene straaltje maanlicht dat net ontsnapt aan het gordijn, kan ik zijn wonderlijke lijf kort aanschouwen voor hij onder de lakens duikt.

"Slaapwel, Little One."