Besmet met liefde *BxB*

103.

"Kan je je zaklamp even geven alsjeblieft? Ik zie niet waar de sleutel moet" "Je hebt toch zelf een telefoon?" "Ook goed" reageer ik kort. Mijn hand reikt naar mijn rechterjaszak, waarna ik een telefoon tegen de rug van mijn hand voel duwen. Ik kijk verbaasd achterom. "Gebruik maar" klinkt het silhouette achter me. Ergens hoor ik een schemering spijt tussen zijn woorden doorschijnen, maar ik focus er niet op. Na het overhandigd krijgen van het lichtgevende apparaatje klinkt een klik van het deurslot. De achterdeur piept licht vooralleer ik er pas door kan stappen. De frieten plaats ik even op de radiator zodat ik kan reiken naar de grond. Nadat ik mijn schoenen heb afgewreven aan de deurmat, duw ik mijn rechterschoen uit met mijn linkervoet en omgekeerd. De schoenen vliegen met een lichte plof tegen de muur onder de radiator. Ik raap ze al snel op, waarna de plastiek zak in mijn andere hand beland. Uiteindelijk staan mijn afgetrapte sneakers terug aan de voordeur met mijn jas erboven bengelend. James is niet te bespeuren, uitgezonderd van zijn jas die naast de mijne hangt. Ervanuitgaande dat hij wel terugkomt, laat ik de witte plastiek zak achter op het bijzettafeltje in de woonkamer om twee borden en twee vorken te halen. De witte borden maken een helder geluid na contact met elkaar en ik zet ze zorgvuldig neer op het glazen bijzettafeltje.

Zou hij zelf beginnen praten over daarnet?

Terugdenkend aan het moment loop ik terug naar de gang om het witte maar kleine blaadje papier uit mijn jaszak te peuteren.

Zou ik hem haar nummer nu al geven?

Ik kijk naar het gekrabbel terwijl ik mijn vragen overpeins. De wc wordt doorgetrokken. Het geluid haalt me uit mijn trance. Het gekrabbel verdwijnt in de achterzak van mijn jeans. Ik versnel mijn pas terug naar de woonkamer en met het raken van de bank hoor ik de wcdeur open gaan. Om mezelf een houding te geven zet ik de tv aan. Het icoon van Netflix verschijnt binnen enkele seconden en dat is dan ook het moment dat mijn neefje de kamer binnenstapt. "Gaan we nu 'The Last Unicorn' kijken?" klinkt het als hij een meter bij me vandaan gaat zitten. Mijn voeten liggen gestrekt voor me uit wat ervoor zorgt dat ik mezelf het meest comfortabele hoekje van de bank heb toegeïgend.

Gaat hij nu serieus zwijgen over daarnet?

"Wil je niet?" Wanneer ik naar hem omkijk, omdat ik geen antwoord krijg, haalt hij zijn schouders op. "Wat wil je dan wel kijken?" "Maakt me niet uit." Hij maakt aanstalte recht te gaan staan. "Wat ga je doen?" "Ik ga drinken halen, mag ik?" Hij wacht niet op mijn toestemming. "Jij ook iets hebben?" Ondertussen is hij de kamer al uit. "Graag." verzoek ik hem vriendelijk. "Planet of the Apes?" weerklinkt deze keer mijn stem. "Beter." stemt hij in wanneer hij de kamer binnenstapt met twee gevulde glazen frisdrank. Ik buig voorover en haal de borden van elkaar om vervolgens het eten uit de verpakking te halen en op ieders bord te plaatsen.

"Smakelijk." leun ik opnieuw achterover met mijn voorraad eten en drinken in mijn schoot. Ik merk dat ik de afstandsbediening op tafel heb geplaatst. Ik zucht terwijl ik ernaar kijk. "Santé." is het antwoord dat ik terugkrijg, waarna onze glazen tegen elkaar klinken en een klein beetje cola uit mijn glas ontsnapt omdat ik niet oplette. "Sorry." excuseert de jongen rechts van me zich. Ik negeer de opmerking, goed wetende dat het niet zo erg is. Hij start de film op en leunt net als mij naar achteren, een goede ruimte tussen ons in latend.