Besmet met liefde *BxB*

109.

Gelukkig nieuwjaar folks!
I love y'all!
Never give up. Keep up the good work. You rock it!
All the love,
X Yess
-
"Sorry ik had moeten zeggen tegen je vader dat ik het had laten vallen. Dan was hij waarschijnlijk niet zo kwaad geworden. Ik dacht er gewoon niet aan eerlijk gezegd. Ik had zo een situatie niet bepaald verwacht."
Kaylees blik rukt zich los van de glasscherven. "Nooit doen." Bijt ze me toe, met haar tanden op elkaar. Ik frons. "Dat is een slecht idee." Gaat ze verder al fluisterend. "Kijk Jack. Hier gaat het er nu eenmaal anders aan toe dan bij jou thuis. Ik ben een vrouw. Als ik die fouten maak is het oké, mij zal hij niet bezeren. Als jij dat doet vrees ik ervoor dat dat zwaardere gevolgen heeft."
"Meen je dat nu? Jij vond zijn geroep oké? Het is geen 'fout' zoals jij het benoemd. Je hebt dat glas niet bewust laten vallen." "Jack, ik hoef onze cultuur echt niet aan je te verantwoorden. Ik snap dat jij het raar vind of zelfs ongepast, want je bent zo niet opgegroeid, maar voor ons is dit doodnormaal. Wij hebben nu eenmaal bepaalde regels die voor jou niet altijd logisch lijken, maar ze zijn er wel en ik zou het fijn vinden moest je de moeite willen doen die regels te accepteren." "Welke regels?" Pik ik in. "Dat is moeilijk samen te vatten." "Probeer het." Gebied ik. Ik zie Kaylees houding veranderen, alsof ze haar geduld probeert aan te lengen. "Alsjeblieft." Smeek ik verder. "Ik wil je kunnen begrijpen." Licht ik ten slotte toe. Mijn stem verluidde blijkbaar, aan Kaylees gespannen reactie te zien: "Shhht, iets stiller alsjeblieft. Als m'n vader je dit hoort zeggen..." "Wat dan?" Daag ik haar uit. Ze zucht als reactie. "Laat me dit eerst opkuisen. Daarna zal ik het je uitleggen. Of allesinds toch proberen." "Goed. Dan neem ik de glazen ondertussen." De doorzichtige kast staat volledig open en ter mijner beschikking om te gebruiken, dus doe ik dat ook. Net wanneer ik naar het dichtsbijzijnde glas wil grijpen, houdt Kaylee me tegen. Haar hand op mijn huid voelt niet meer ongewoon, zoals het eerst deed en even sta ik stil bij die realisatie. "Alsjeblieft Jack, geloof me. Ga gewoon zitten. Ik doe het wel." "Goed." Geef ik met opeengeklemde kaken toe. Mokkend loop ik terug naar de bank waar ik enkele minuten geleden nog gewetensloos had plaatsgenomen.
Het blijft even stil, maar al snel haal ik een voor mij interessant onderwerp aan: "Hoezo noemen jullie een telefoon een 'cellulair'? Is dat ook een deel van jullie cultuur?" "Niet bepaald nee." Ik hoor een geïrriteerde ondertoon doorklinken in haar stem. "Het is een surinaams woord. Meestal spreek ik wel gewoon Nederlands met mijn ouders, maar als ze kwaad worden op me durven ze wel al eens over te schakelen naar andere talen. Het is een soort automatisme denk ik." "Klinkt logisch." Reageer ik, niet goed wetende hoe ik moet reageren om deze informatie. Waarschijnlijk ligt dat ook aan het feit dat ik me niet meer op mijn gemak voel in dit huis en dat lijkt Kaylee ook op te vallen. "Je bruiswater." Kondigt ze het glas dat voor mijn neus bengelt aan. Met een simpele knik en een kort gebaar met mijn lippen getuig ik mijn dankbaarheid. "Gaan we toch naar boven?" Oppert ze, wijzend naar de deuropening. "Ik dacht dat dat niet mocht?" Mijn stem is een fluistering in de kamer. "Kom nu maar gewoon." Ze stapt voor me uit naar de trappen en op mijn hoede volg ik haar, goed wetende dat haar vader overal kan zijn op dit moment.