Besmet met liefde *BxB*

45.

Feestvarken hiero!! (Klein detail, ik heb vandaag wiskunde examen, UGHH). Als je me wilt feliciteren, kom dan met iets originelers dan: 'Gelukkige verjaardag' of een vertaling daarvan. Een peptalk VOOR mijn examen komt wel van pas. Ik hoor het graag, GREATINGSSS.

X Yess

-

Kaylee komt op ons afgelopen en wrijft daarbij nogmaals in haar ogen. "Alles oké?" Klinkt haar bezorgde stem. Ook zij komt naast me hurken en legt haar hand op mijn rug, net iets lager dan die van James. Ik reageer niet. Ik voel me onwennig in deze positie en wil hier zo snel mogelijk weg. Ik zit hier tussen 2 mensen die een belangrijk deel van mijn leven uitmaken. Mijn crush, waar niemand iets van weet en de persoon waarvan verondersteld word dat ik ermee samen ben. Bepaal maar zelf wie wie zou zijn.

Door mijn schouders te bewegen, veeg ik de handen van mijn rug. Alhoewel ik het toch met tegenzin doe. Ik wil gerustgesteld worden door zijn hand. Zijn lage stem horen die me vertelt dat alles goed komt zolang ik bij hem ben. Zijn lichaamswarmte die ervoor zorgt dat ik hem continu wil knuffelen, maar ik onderdruk de drang daartoe. Ik wil weg uit deze situatie, deze positie. Dus ik doe het eerste wat in me opkomt. Ik vlucht, naar een plek waar ik alleen ben, waar ik mezelf ben, waar ik gek word door mijn eigen gedachten, de badkamer. De deur valt in het slot en al snel volgt het geluid van een gesloten deur.

Ik ben alleen.

Na enkele minuten tegen de muur gestaan te hebben, weerklinken enkele stemmen vanuit de kamer naast me. Ik herken de stemmen, maar ondanks dat kan ik geen woorden verstaan, geen zinnen vormen en geen context eruit opmaken. Het gebrabbel versterkt zo erg dat ik uit reflex terugdeins. De stem van James: kil, koud, ongevoelig, zonder emotie. Dit kan James niet zijn, spookt er door mijn hoofd, al wil mijn geweten er niks van horen. Mijn handen houden de doffe klanken tegen en voorkomen gehoorschade door ze tegen mijn oren te houden. De angst vloeit weer mijn lichaam in wanneer de toonloze, eens zo vrolijke, lage stem van James nogmaals weerklinkt, al versta ik er, ondanks het volume, niks van.

Gebonk op de deur. Mijn reactie is angst, pure angst. Ik trek mijn knieën op wanneer ik op de koude tegels van de vloer zak, wiegend en mijn handen tegen mijn oren gedrukt als een klein kind dat niet naar mama of papa wilt luisteren. Ik ben in trance.

Is dit hoe hypnose voelt? Is dit het gevoel wanneer je op een unicorn rijdt voor de eerste keer?

Het is rustgevend, ondanks het angstige gevoel dat me overneemt. Onbeschrijfelijke taferelen en dromen flitsen voor me voorbij. James en ik, op een laken in het park.

Wat zou er zijn gebeurd, moest die boswachter niet zijn komen opdagen? Zouden we dan hebben geku-

Mijn gedachten stoppen abrupt. De deur belandt met een knal enkele centimeters bij me vandaan. Een enorm diep gehijg vormt zich in de kamer. Ik kijk naar mijn schoenen. Nog altijd bang. Een klank die ik niet kan plaatsen weerklinkt en het maakt iets in me los. Ik ga stevig op mijn benen staan. Recht voor James, met een uitdagende blik kijk ik in zijn ogen. Ik duw hem, zonder erover na te denken, tegen de muur achter hem. Met een plof en een kreun belandt hij tegen het marmer, maar die geluiden worden al snel gesmoord wanneer ik met een stevige, zelfzekere pas naar hem toe stap en hem vol op zijn bek neem.