Besmet met liefde *BxB*

89.

Ik sluit aan bij de invoegbare rij die leidt naar de oudere man. Ik hoor steeds hetzelfde tafereel voor me afspelen. Ik besteed er amper aandacht aan. Uit automatisme zet ik een stap vooruit, het ritme van de verkleinende rij volgend. Ik trap daardoor op de hiel van James en kort schiet zijn blik naar achter, maar hij besteedt niet veel aandacht aan me. Zijn hoofd draait vrijwel meteen terug. Ik steek ter verontschuldiging mijn handen in de lucht, maar hij ziet deze niet natuurlijk.

Gedeeltelijk beschaamd wend ik mijn blik af en deze belandt schuin achter me. Kaylee blijft neer zitten op haar stoel en vervoegd de reeds gemaakte rij niet. Ter vervanging zit ze gefocust het gebedsboekje door te nemen. Mijn aandacht lijkt ze niet te vatten.

Ik hoor plots zeer dicht voor me een stem en ik schrik wakker uit mijn trance. "Het lichaam van Christus." "Amen." Is mijn directe respons. Even twijfel ik of ik dichter moet gaan staan, maar dan ligt de hostie al in mijn hand. Ik zet een kleine stap opzij en leg de hostie op mijn tong waarna het stukje droog brood vrijwel meteen aan mijn gehemelte blijft kleven. Ongemerkt laat ik een zucht die tot mijn opluchting alleen door mij wordt gehoord.

Ik vervolg James' pad terwijl ik de hostie met mijn tong probeer los te krijgen. Mijn blik richt zich op de grond en ik zie James' rechterschoen steeds tegen zijn hiel aan komen elke keer wanneer hij de desbetreffende voet opheft. Ik heb zijn schoen per ongeluk uitgetrokken, zo blijkt. Ik zie aan de manier waarop hij stapt dat hij moeite doet om zijn schoen niet te verliezen op weg naar onze aangewezen stoelen.

Eenmaal zittende reikt zijn hand meteen naar de textiele stof van zijn schoeisel. Prutsende haalt hij zijn vinger door de lus en trekt aan de stof waarna zijn schoen even piept over de marmeren vloer. Hij heeft hem terug aan. "Sorry." Zeg ik welgemeend. Ik grijp naar het boekje onder mijn stoel dat ik daar eerder had achter gelaten. "Is niks joh. Kan gebeuren." Antwoord hij nonchalant op mijn verontschuldiging. Ook hij heeft inmiddels het gebedsboekje terug in de hand. De pastoor lijkt nietsvermoedend de mis verder te zetten.

Mijn blik glijdt al snel terug af naar Kaylee. "Waarom bleef Kaylee zitten tijdens de communie?" James haalt eerst zijn schouders op waarna hij zijn daden kracht bijzet met woorden. "Weet ik niet." Ik blijf staren naar de krullen enkele meters bij me vandaan, klaar de prangende vraag te stellen.

Ik hoor de naam van mijn moeder door de Kerk weergalmen. Meteen is mijn aandacht getrokken. "Nikki is te vroeg van ons heen gegaan. Zo veel liefde droeg ze met zich mee en nooit zal deze haar graf verlaten." Elk jaar lijkt de pastoor iets anders te willen verzinnen om het minder op een herhaling elk jaar te laten lijken. Alsof die paar woorden daar iets aan zouden veranderen.

Ik weet wel beter...