Besmet met liefde *BxB*

104.

Er is nog geen aap tevoorschijn gekomen of het geluid van een krakende voordeur weerklinkt al in mijn oren. "I'm ho-ome" "Fantastisch..." fluister ik sarcastisch tegen niemand in het bijzonder. Een zuchtje verlaat mijn lippen. "Heyhey!" "Oh, hey James" vervolgd mijn zus meteen wanneer ze het gezicht van James rechts van me ziet verschijnen. "Wat kijken jullie?" Met een plof veert de stoffen zetel weer op waardoor ik moeite heb mijn frieten veilig te houden. "Wil je wat rustiger doen kleine?" "Mag ik je eraan herinneren dat ik groter ben dan jou?" Omdat ze naast James zit, zit ons neefje letterlijk midden in ons gesprek. "Nee dat mag je niet", ga ik tegen haar in. "En mond toe nu, de film begint" snoer ik haar volgende woorden af. "Hey!" klinkt James' verontwaardiging. "De stilte heeft lang geduurd hoor" rol ik mijn ogen ironisch. "Ja maar seg, zíj steelt mijn frieten die ík heb betaald" "Correctie, die Mijnheer heeft betaald" prijs ik mijn vinger in de lucht. "Dat zou er nog aan moeten mankeren. Hij gaat met mijn moeder op restaurant en wij mogen onze plan trekken? Dat was wel het minste wat hij kon doen, nietwaar?" Zonder een reactie op zijn vraag te geven, stelt Lucca meteen een nieuwe vraag. "Zijn ze op restaurant?" "Dat zeg ik toch net?" "Zo prikkelbaar dat je bent" "Zegt mevrouwtje die mijn eten steelt" "Één frietje!" Gebaart ze met haar vinger erbij. "Kan je dat niet missen dan?" Een mokkend geluidje verlaat zijn mond waardoor hij beduidt dat hij zich overgeeft. Haar trotse blik verraad alles. "Zijn de kleine kindjes bijna klaar met bekvechten zodat de grote mensen eindelijk tv kunnen kijken?" Een schaterlach verlaat James' dunne lippen. "Jij? Volwassen?" Mijn verontwaardigd geluid is de enige reactie die hij verkrijgt op die opmerking. Aangezien de film doorspeelde tijdens onze gesprekken, hebben we het begin allemaal gemist. Hierdoor is de film dan ook sneller afgelopen. "De nieuwste film was beter" bekent mijn zus. "Misschien," haal ik mijn schouders op, "maar dit is nostalgie" "Meen je dat? Die special effect maken de film eerder een komedie dan een science-fictionfilm" "Die mensen hebben daar heel lang aan gewerkt en de effecten zijn best impressionant als je je bedenkt hoe weinig middelen ze hadden in die tijden" "en nu hebben ze meer middelen dus is de laatste film de beste" vult mijn zus ongevraagd aan. "En toch is het impressionant" steek ik mijn tong naar haar uit. "Ja Jack, jij bent echt héél volwassen." "Shut up Parker, we zijn familie dus dat spreekt niet in jouw voordeel" Zijn ogen zeggen genoeg. Ze schreeuwen bijna: geen bloedverwanten Jack, geen bloedverwanten. Alsof hij smeekt dat ik dat feit erken. Ik knik bijna ongezien, benadrukkend dat ik hem gelijk geef.

"Ik ga slapen" kondigt de enige bruinharige vrouw in de kamer aan. "Slaapwel zus" stem ik mee in. "Slaap je hier?" richt ze zich nu op James. "Nee bedankt, ik ga naar huis gaan voor het geval dat mama thuiskomt weet je wel?" Lucca knikt medelevend. "Begrijpelijk. Hij ging het er met haar nog over hebben dus ik hoop dat dat vanavond is gebeurd" doelt ze op het drankprobleem van tante. "Ik hoop er niet meer op. Verslaafd is verslaafd." Het blijft even stil. Lu wankelt onwennig op haar benen en wenst ons nog een slaapwel voor ze naar boven vertrekt.
"Ik ga dan naar huis." "James." Hij kijkt me aan, heel goed beseffende dat ik hem bij zijn volledige naam aanspreek. "Ja?" "Misschien is het nu niet het juiste moment, maar anders ga ik het me beklagen" Met trillende handen ga ik op zoek naar het papiertje dat heel de sfeer zal doen omslaan. Ik leg het opgevouwen witte stukje papier voorzichtig naast me, erop lettende dat het net naast James' hand ligt. Één blik. Één hartverscheurende blik richt hij op me. Een veelbetekenende blik die doet vermoeden dat hij het me nooit zal vergeven. "Ik ben naar huis." "James, we moeten erover praten. Júllie moeten erover praten. Je moet dit achter je kunnen laten. Anders ga je ermee blijven-", de achterdeur klapt toe, "zitten" "Dan maar op de subtiele manier", spreek ik mezelf moed toe. "Ik ken je te goed James Parker", spreek ik mezelf trots toe wanneer ik het nummer in zijn rechterjaszak laat verdwijnen die hij uiteraard vergeten is in zijn woeste bui van vertrek. "Je zal wel inzien dat dit het beste is voor je. Dat beloof ik je"