Besmet met liefde *BxB*

79.

A/N:
LET'S FORGET THIS MOTHERFUCKING FUCKED UP YEAR!
A HAPPY NEW YEAR TO EVERYONE!
X Yess
-
Achter me hoor ik gekuch en aangezien Jay ook ongeveer uitkijkt op het meertje, zoals mij, moet hij ook over zijn schouder kijken om te zien wie onze aandacht wil trekken. Ik herken vaag de man die luttele meters van ons vandaan staat. Mijn handen zoeken een houvast in het verdorde, maar natte gras en wanneer ik Jays handen op zijn schoot zie samentrekken, herinner ik me de man opeens. Alleen heeft hij nu geen boswachtersuniform aan, maar een simpele jeans met een verkreukeld hemd als match.

"Ik wil niet storen hoor, maar dit is privéterrein." Jay kijkt hem met een geïrriteerde blik aan, net nog geen dodelijke blik lijkt het wel, al vermoed ik dat ook die niet lang meer zal duren. Ik leg mijn koude hand op de zijne, waarna mijn handpalm brandt door zijn warmte. Ik voel hoe zijn hand nog meer samentrekt, alsof hij schrikt van elk gevoel. Ondertussen blijft zijn blik strak op de man achter hem gericht. Hij kijkt me kort even aan. Ik zie iets veranderen in zijn ogen, maar vermoed dat het niet al te positief is.

"Hey. Rustig. Je kan dit. Jij bent de volwassene hier. Je wint er niks mee als je je nu frustreert. Die man weet van niks." Jay knikt kort en bijna denk ik dat hij me gaat aanvallen door de dodelijke blik die op zijn gelaat rust. Ik slik, terugdenkend aan de laatste keer dat ik de wachter achter ons verdedigde. "Je hebt gelijk." Hoor ik dan en een last valt meteen van mijn schouders af. Het verlies is zo magisch dat ik hem een glimlachje niet kan ontzeggen.

Ik knijp mijn ogen dicht terwijl ik met mijn opgehaalde neus hem wil duidelijk maken dat ik trots ben op zijn gedrag. De man achter ons heeft geen enkele weet van het gesprek, laat staan het onderwerp, wat te danken is aan de afstand tussen ons. Ik zie de rimpels prangen op zijn voorhoofd.

"Hoe durft u?" De toon van de jongen naast me lijkt totaal niet op de toon die de wachter enkele dagen geleden te horen kreeg. De gezichtsuitdrukking van de man wordt als maar vragender bij de volwassen toon waarop Jay hem aanspreekt. "Hoe durft u privéterrein te betreden?" "Ja, maar-" "Niks te maren. Dit terrein is eigendom van mijn vader. Wilt u dat ik hem vraag u te ontslaan?" Hij schudt bang zijn hoofd en hij maakt een goedlijkende reverence, alsof hij de koning in hoogst eigen persoon begroet. Ik moet erdoor lachen.

De hand die eerst op de rug van James' hand rustte, sla ik nu om mijn mond, waarna ook mijn linkerhand steun bied om mijn lach te verbergen. De man voor ons maakt zich klein en stapt achterwaarts de open plek uit, waar wij ons bevinden. "Neem me niet kwalijk." Zeg hij nog voordat hij pardoes op zijn achterwerk valt in het groene mos dat de bekende oude kastanjeboom omringt. "Wortels, er-" Hij kucht even. "Er lagen wortels." Legt hij al wijzend naar de grond uit. Na die woorden verdwijnt hij achter de dikke kastanjeboom en valt uit ons gezichtsveld, zelfs op het achterliggende skatepark is geen spoor meer van de bange man te bekennen.

Ik lach luidkeels, terwijl ik mijn gezicht tot James richt. "Zie je wel dat die wortels gevaarlijk zijn." Ik neem mijn buik vast terwijl ik val in de groen-bruine versteende brei achter me. "Hoe?" Weet ik buiten adem uit te brengen. James grinnikt van mijn piepstem en laat zich op zijn elleboog naast me vallen, zodat zijn zijde contact maakt met de aarde.

"Omgekeerde psychologie. Geleerd op school. Die lessen waar jij nooit oplette, weet je nog?" "Nee, tuurlijk niet. Wie heeft er nu iets aan school?" Ik lach uit.

"Ik." Antwoordt hij simpel.