Besmet met liefde *BxB*

20.

Onze handen slingeren naast elkaar terwijl we de weg naar mijn huis verder zetten. Soms botsen onze handen tegen elkaar aan, wat een schokje teweeg brengt in mijn lichaam.

Voor de zoveelste keer botsen onze handen alweer tegen elkaar en ik kijk verschrikt naar James, zoekend naar een teken of hij die schok ook voelde. Teleurgesteld wendt ik mijn blik terug af van zijn gezicht na geconstateerd te hebben dat dit alleen bij mij gebeurde.

James blijft voor zich uit staren, naar een onbepaald punt in de verte, terwijl onze voeten synchroon verder blijven bewegen.

Net als ik wil vragen wat er vandaag allemaal is gebeurd, botsen onze handen nogmaals. Ik slik mijn woorden terug geschrokken in, als ik merk dat James mijn hand losjes in de zijne neemt. Ik laat het gebeuren en knijp zelfs even zachtjes terug, als teken dat het oké is.

Na minuten die wel uren leken, terwijl ik peinzend nadacht over de bestpassende woorden nu, schraap ik mijn keel, zodat ik klaar ben om de woorden uit te spreken. "Ik meende wat ik zei daarnet." Zeg ik met een trilling in mijn stem. James' grip op mijn hand verstrakt een beetje. Bijna onopvallend zou je zeggen. Toch voelde ik die beweging overduidelijk.

"Denk ik." Vervolg ik mijn eerdere woorden. "Ik." Aarzelt James. "Ik weet het niet meer." Schud hij zijn hoofd verward. Hij laat mijn hand los en versnelt zijn pas richting mijn huis. Ik moet moeite doen om hem bij te houden. Al joggend volg ik zijn voetsporen als hij voorbij mijn huis stapt.

"James alsjeblieft. Waar ga je heen?" Geen antwoord. "Laten we hierover praten." "Alsjeblieft?" Smeek ik hijgend van het rennen. "Ik weet wat je nu doormaakt! Ik heb het ook. Laten we er gewoon over praten."

Abrupt stopt hij met lopen en doorboort mijn bruine irissen met zijn groene kijkers. Het voelt alsof ik naakt ben, geen geheim is meer veilig. Hij kijkt recht door mijn ziel.

"James?" Vind ik mijn stem terug.
"Kom je mee naar binnen?" Terwijl ik mijn hand naar zijn schouder verplaats, kijk ik hem met puppyogen aan. Hij kijkt fronzend naar mijn hand die steun zoekt bij zijn schouder. "Alsjeblieft?" Hij zucht en rolt zijn ogen, terwijl hij zich omdraait en meeloopt naar mijn huis. Ik zucht opgelucht.

Ik neem weifelend zijn hand in de mijne, waarna hij direct zijn hand uit de wurmt en afveegt aan zijn broekspijp. Gebroken en gekwetst richt ik mijn blik naar de grond. Met gebogen hoofd en teleurgestelde gedachten zet ik mijn tocht met James verder.

Eenmaal aangekomen bij mijn huis open ik in stilte de voordeur en loop rechtstreeks naar boven, James ontwijkend. Ik hoor achtervolgende voetstappen en besluit naar mijn kamer te gaan.

Kamer op slot en gewoon negeren Jack!

"Jack?" Vraagt James, kloppend op mijn deur. Ik hoor de verwardheid in zijn stem en kan perfect zijn gezicht voor me zien.  Zijn wipneusje met oneindig veel sproetjes, die ik wil tellen terwijl hij in mijn armen ligt.
Zijn denkrimpel op zijn voorhoofd als hij zich concentreert of verward is. Zijn zalmroze lippen die uit elkaar staan als hij ademt.

Gosh, ik heb hem nodig als drugs.