Noual en dunya.

Deel 72

3 jaar later :

Dunya:

Ik staar uit het raam. Het regent het is grijs en alles ziet er zo donker uit.

Maar alsnog zou ik alles der voor over hebben om daar buiten te staan. Effe mijn voeten op het harde vloer te zetten of effe op het natte gras te gaan liggen.

Ik zit hier al 3 jaar lang vast. In een inrichting. Mijn ouders vinden mij gek. Samya heeft hun kunnen overtuigen dat ik mijn verstand verloren heb.

Ik heb gehuild, gevochten , alles..

Maar ze hebben me tot hier toe gebracht. Ik heb al jaren niks gezegd. Ben bang dat ze weer een spuit pakken.

De deur gaat open achter me. Ik doe de moeite niet om om te kijke. 'Dunya ik ben het Tomas ik kom je douchen' hoorde ik de verpleger praten.

De eerste keer dat ik wou douchen zeiden ze dat het verplicht was om een verpleger mee moest. Toen ik zei dat ik een vrouw wou omdat ik me niet op me gemak voelde bij een man. Tja ze luisterde niet. Ik voel me hier zo machtenloos.

'Wie heeft jou bij de raam gezet' vroeg hij en trok aan mijn rolstoel. Hij duwde me de kamer uit. Bij de douches aangekomen zie ik andere mensen daar douchen. Een oudere man en een paar kinderen. En nog een vrouw rond 40.

Ik word eindelijk los gemaakt. Ik zit namelijk vast aan mijn rolstoel. Tomas pakt handboeien en zet me vast onder een douch kop.

Ze hebben hier geen warm water. Misschien hebben ze het wel. Maar ze gebruiken het niet. Het koude water valt over mijn hooft.

'Die praat zeker niet' hoor ik een verpleegster vragen. 'Al jaren niet' zei Tomas. 'Maar dats goed we houden niet van dames die teveel praten' zei hij en ging met zijn hand over mijn lichaam.

Ik keek dood voor me uit. Ik kon hier niks der aan doen. Ik heb het opgegeven. Mijn ouders zijn me nooit komen bezoeken. En noual is van de aardbodem verdwenen. Er is maar 1 persoon die me elke week om de donderdag stip 5 uur me komt visite.

Ik zal noual nooit vergeven. Ze liet me in de steek. Ze verliet me... ik haat der met heel mijn hart. Als ik der ooit tegen kom... ik spuug op der.

Na de douch word ik aangekleed en weer terug gebracht naar mijn kamer.

Het is koud hier. Ik word vast gezet aan mijn bed. En ik kijk naar het plafond.

Paar tranen verlaten mijn ogen. 'W..waarom? Ik bedoel na alles wat ik moest mee maken. Jaouad - Mario - Samia - geheugen verlies - hicham -

Ik kreeg nog meer tranen. En huilde helemaal alleen. In het donker..

Pov hicham :

Ik word wakker en wrijf goed in mijn ogen. Ik sta op en loop de douche in. Ik was mijn gezicht en pak mijn tanden borstel vast en poets mijn tanden.

Ik hoor mijn telefoon af gaan. Meteen stop ik met mijn tanden te poetsen en loop der naar toe.

Ik kijk op het scherm. Fouad ...

Ik spuug de tandpasta uit en neem op. 'Yo'

'Waar ben je?' Vroeg hij boos. 'Huis van nourdine' zei ik. Nourdine is mijn beste vriend. 'Je moest hier om 6 uur zijn idioot!' 'Huh ? Hoezo' vroeg ik meteen verward.

'We hebben hier een paar kijken die moeten verborgen worden. Kom nu. Het stinkt hier' zei fouad boos. Ik zucht en kijk op de klok. 'Oké isgd' zei ik.

Meteen trek ik snel een broek aan en  een shirt vast.

Ik ren naar beneden en probeer mijn shirt onderweg aan te trekken.

'Oh hallo Hicham' zei iemand opeens. Ik trek mijn shirt naar beneden en zie de zusje van Nourdine. 'Oh hooi Najoua' zei ik.

'Ik zie dat je haast hebt zal ik je ontbijt voor je inpakken' vroeg ze en deed een rare pose met der bennen. Miskiena ze heeft een crush op me.

'Je hebt ontbijt gemaakt' vroeg ik verbaast. .ze knikt blij en loopt de keuken in en komt terug met een zakje met een cup. 'Hier'

'Euhhh thanks zusje.. zeg tegen Nourdine dat de ik vanavond laat thuis kom oké' ze knikt en geeft me een kus op mijn wang.

Ik kijk der raar aan en loop weg. 'Raar wijf' zei ik nog voordat ik het huis uit liep. Ze had me gehoord geloof ik.

Ik stap in mijn auto en rij de snel weg op. Ik gooi het ontbijt die Najoua voor me heeft gemaakt uit het raam.

Daar aangekomen loop ik naar binnen. Het zag er best verlaten uit. Ik ga de trap op. En zie een paar jongens langs lopen. Dit is ons pand.

'Eeeyyy broertje' ik draai me om en fouad staat daar. 'Hier een schep en als je hulp nodig hebt geef dat aan' ik knik en pak het van hem aan.

Ik krijg ook een pistool in mijn handen geschoven en stop die in mijn broek.

'Dan maar beginnen met werken'

5 uur :

Na dat ik 3 lijken heb begraven ben ik eindelijk klaar. Ik kijk op mijn horloge en schrik !!

Ik ben te laat voor dunya !

Meteen ren ik terug en trek snel alles uit en trek mijn kleren weer aan. 'Je gaat toch niet weer naar haar toe' hoor ik nourdine zeggen. 'Huh ? Hoe weet je dat ik naar haar toe ga' vroeg ik en trek mijn broek omhoog.

'Je zei tegen mijn zusje dat je laat thuis komt en het is donderdag' ik schud lachend mijn hoofd.

'Ik ben te laat' zei ik moe. 'Hoezo laat ?' 'Dunya mag geen bezoek ontvangen dus ik heb een verpleegster omgekocht om me toch door te laten gaan. Maar ze is om 6 uur klaar met haar shift' legde ik uit en loop naar mijn auto.

'Mohiem doe de groeten voor haar' zei nourdine. 'Isgd als ze ooit terug praat' zei ik. Hij knikte medelijdend.

Ik stap in mijn auto en rij snel weg...

Dunya :

Het is donderdag ??!
En het is 5 uur geweest...

WAAR BLIJFT HIJ!!!

Ik kijk uit het raam en het regent nog steeds. Hicham komt elke donderdag om 5 uur langs. Hij heeft nog nooit 1 dag gemist.

Paar tranen verlaten mijn ogen. En zachtjes kuch ik. 'Ik wil hier weg' zei ik zacht omdat mijn stem nog schor is.

Ik praat niet. Ik heb zooooo lang stil gezeten.

'Ik breng je hier weg' hoor ik iemand achter me zeggen. Meteen kijk ik om. Hicham staat daar. En hij had zijn shirt omgekeerd om.

'Je praat ?' Zei hij blij. Meteen voel ik een brok in mijn kil. 'En jij bent laat?' Fluister ik en wijs naar de klok.

'Die loopt achter' zei hij met een grijns op zijn gezicht. Ik zucht en wijs naar de wekker naast mijn bed.

'Er kwam iets tussen' zei hij hurkte voor me neus. 'Zeg nog wat ?'

Ik keek hem aan. En boog voor over. 'Ik hou van je' fluister ik. En voel een paar tranen mijn wang heen glijden. Ik hou dat al 3 jaar lang vol.

'Ik ook van jou. En dit is genoeg geweest' zei hij. 'Ik haal je hier weg'

'Maak geen beloftes die je niet na kan komen' zei ik. Omdat ik weet dat al mijn hoop verloren is.

Stem en reageer.

Euhhhhh....

Ik schaam me dood ik heb zoooo lang niet geschreven en dat komt door writers blok.

Ik beloof om beter te doen. !