Noual en dunya.

Deel 49

Dunya:

Ik wou Noual alles vertellen over vandaag. Ik liep snel naar binnen en zag mijn moeders de boodschappen neerleggen op tafel. 'Ben thuis !' Zei ik.

'Hey hbiba , Kan je Noual voor ons roepen ismael is weg en we krijgen hem niet meer te pakken' zei mijn moeder. Mounir keek schuldig weg.

Ik liep meteen naar hem toe. Ik ben niet achterlijk. 'Is er iets gebeurd' vroeg ik aan hem. 'Nee niet dat ik iets weet' zei hij. Hij loog. Ik rende naar boven.

Ik liep nouals en ismael's kamer in. Ze zat op het bed. En ik hoorde gesnik. Huilt ze ?

'OMG Noual wat is er' vroeg ik. Ze keek op en veegde haar tranen af. 'Ismael en ik hebben ruzie' zei ze huilend.

Ik twijfel geen seconde en nam der in mijn armen. 'Awhh het komt zeker goed jullie houden van elkaar' zei ik om der gerust te stellen.

Ze begint harder te huilen. 'Ik ben soms zooo dom ik wil nu gwn dood zonder hem hoef ik niet te leven' meteen pak ik der bij der wangen en duw der richting mijn blik. ' zeg - dat - nooit - meer oké! . Het is alleen een ruzietje dat hebben getrouwde stellen always'

Ze knikte en veegde haar tranen weg. 'Noual dunya eten!' Hoorde ik mijn moeder. 'Kom we gaan eten en daarna lossen we het op' zei ik en trok der omhoog.

Noual:

'Ik heb geen zin in eten nu ga maar' zei ik tegen dunya. 'Nee kom gwn sinds wanneer heeft Noual geen zin in eten' zei ze. 'Heb net gegeten' loog ik.

Ze deed alsof ze het geloofde en liep naar beneden om te eten. 'Ik breng je zo wat' zei ze. Hoe moet ik haar gaan vertellen dat ik haar andere broer heb gezoend en dus ben vreemd gegaan met der broer.

Ik ga liggen en probeer weet te bellen. Voicemail. 'Ismael ik weet dat je me niet wilt spreken maar het spijt me! Ik dacht dat het niet veel voorstelde en dat.... als ik iets zei het groter maakte dan het al was' huilde ik en klikte op versturen. Aub ismael vergeef me! Oeff ik klink nu als een hopeloze hoer. Misschien ben ik dat al!

'Hey Noual waarom kom je niet aan tafel' ik draai me om en de moeder van dunya en ismael komt mijn kamer binnen. 'Heb geen honger' zei ik levenloos. 'Dat is nieuw je hebt altijd honger' zei ze en ging zitten aan het voeteinde.

'Huh huil je nou ?' Ik knikte waterig en liet mijn tranen vrij. 'Ismael heeft me verlaten' huil ik zacht. Meteen staat ze op. 'Verlaten !! Hzo?' Ze staat op en kijkt me verschrikt aan. 'We hadden iets en hij is nu heel boos op mij en ik voel me zo schuldig'

Vol stres kijkt ze rond. En met een klap verlaat ze de kamer. Zou ze het weten van mij en mounir. Zou mounir het ook aan haar hebben verteld.

Mounir:

Ik kijk vol geluk naar het eten op tafel. Dunya is meteen gaan aanvallen. Ik pak een stukje pannenkoek. En stop het glimlachend in mijn mond. Niemand kan mijn geluk vandaag nog afpakken.

Mijn moeder komt gestrest de kamer binnen. In der hand heeft ze iemand aan de telefoon. 'Ja......haal hem nu........oké.....ja......nee.....Isgd....doeg' zei ze en hing op.

Ik ga naast dunya zitten en val ook meteen aan. Samya en Jaouad beginnen klef te doen. Bah🤢

Dunya:

We eten en iedereen is gezellig aan het doen. Mijn moeder zit te fluisteren met tante Samira. Jaouad kijkt me aan. En als ik hem betrap kijkt hij snel weg. Wat een loser. Waarom zou ik ooit iets willen met zo'n klootzak.

Na het eten help ik met afruimen. 'Mama Samira ik ga nu naar Roudayna en ik blijf laat weg oké' zei Samya en gaf der moeder een kus.

Ze keek me nog vies aan en liep weg. Ik haalde mijn schouders op. En wou naar boven lopen. Opeens pakt mounir me vast. 'Hey sister geef dit is aan Noual daarboven' zei hij en gaf me nog een kus op mijn voorhoofd.