Noual en dunya.

Deel 64

Noual:

'Dunya !!!' Gil ik hard. We zitten in de auto opzoek naar dunya. Ik en ismael - mounir

Samya en Jaouad zijn met onze vaders gaan zoeken.

Mijn schoonmoeder is er helemaal kapot van. Ze kan nauwelijks lopen. Ik zoek met mijn ogen maar ik zie niks. Het is zo donker misshien wel 4 uur in de nacht.

Tranen lopen langs mijn wangen. 'Dit is mijn schuld' fluister ik zacht. 'Shhhttt dat moet je niet zeggen' zei mounir en legde zijn hand op mijn schouder.

Ik keek hem aan en glimlach zwak. Ismael sloeg zijn hand van mijn schouder en keek hem boos aan. 'Dit is jou schuld mounir' zei ismael boos.

'Hoe bedoel je?! Ik heb niks gedaan' zei mounir boos. 'ALS JIJ VAN MIJN VROUW AFBLEEF KON IK THUIS NOG WONEN EN OP HAAR LETTEN!!!' Schreeuwt hij heel boos.

Ik leg mijn hand op die van hem. 'Aub geen ruzie maken' fluister ik zacht. Hij keek me aan en knikte en richte zich op de weg.

'Waar kan ze zijn?' Vroeg hij zacht. 'Ik weet het niet ismael... ik weet het niet' zei ik bezorgd.

Ik ben de slechtste persoon ter wereld. Hoe kon ik dit nou laten gebeuren.

Dunya:

Ik keek pijnlijk toe hoe een arm meisje voor mijn ogen werd gemarteld ik kon het niet aanzien. Dit zijn monsters...

De zusje van Hicham gilt het letterlijk uit. 'Aub stop' huilt ze van de pijn. Souhail lachte alsof hij er van genoot.

Hij genoot van der pijn..

Ik kneep mijn ogen dicht. En opeens hoor ik een hard gegil. Meteen open ik ze weer en zag het meisje voor mijn ogen dood vallen. Letterlijk.

'AAHHHH STAGHFIRLLAH' gil ik en kruip achter uit. Hij sloeg der dood?!

'Saaaraaa!!' Gilt zijn moeder die helemaal begon te flippen. Hicham stond daar maar.. hij keek toe hoe zijn zusje dood geslagen werd. Geen emotie op zijn gezicht.

'Jij bent de volgende ik neem effe pauze' zei souhail en liep weg. Hij liet der gwn liggen..

Voor mijn neus. 'Ik ga dood' fluister ik zacht. 'Nee dat ga je niet!!!' Hoor ik fouad hijgend zeggen.

Meteen pak ik mijn oor verbaast aan. Hij is er nog...

'Fouad?' Fluister ik. Waardoor iedereen me begon aan te kijken. 'Luister dunya. Je moet me vertellen hoe gaat het met mijn vader' vroeg hij.

Ik keek rond er waren alleen maar dames hier. En Hicham..

Toen keek ik op naar de 3 lijken. Eentje zat opgehangen de andere lagen daar maar. Ik zucht zachtjes. 'Hij is dood' zei ik zacht.

Ik hoorde eventjes niks. Na een tijdje hoorde ik veel gescheld. 'En mijn moeder?' Vraagt hij trillend. Hij ging hier kapot aan. 'Ze...' ik keek hichams moeder aan. 'Leeft nog' fluister ik.

'Met wie praat je?' Vraagt Hicham. Ik zet mijn vinger voor mijn lippen. als teken van stil zijn.

'Ze is gek' zei de zus van Hicham die me vies aan keek.

'Oké.. ik ga nu naar binnen. Hou effe vol oké.. ik wil Hicham spreken' zei fouad. 'Oké'

Ik kroop zachtjes naar Hicham toe. De grond zat vol bloed waardoor witte mijn broek letterlijk rood werd.

'Leg je oor op de zijne' zei fouad. Ik ging naast hem zitten. Hij keek me niet begrijpend aan. Ik legde mijn hoofd op zijn schouder. Hij deed zijn arm rond mijn middel en trok me tegen zich aan.

'Rustig dunya.. ik laat niemand je aan raken al is dat het laatste wat ik doe' zei Hicham zacht.

'Ja...Jaa heel romantisch dit maar luister dit is het plan Hicham' zei fouad verveeld.

'Fouad?!' Zei Hicham verbaast en keek me ongelovig aan. Ik glimlachte van zijn gezicht.

Het leek alsof hij opgelucht was..

Stem en reageer ⭐️

Komt dunya hier nog levend uit?!