Noual en dunya.

Deel 70

Noual:

Ik kijk achter me en knik zachtjes. Ik pak ismael's hand stevig vast. 'Samen' denk ik steeds.

Ik ben bereid om alles achter me te laten voor een mooie leefbare toekomst. Samen met de liefde van mijn leven.. samen met mijn soulmate.. samen met mijn man...

Dit was het dan.. Het verhaal van Noual eindigde zooo..

Hicham: iedereen heeft hier om gevraagd:

Ik zit op mijn kamer kijkend uit het raam. Ik heb een aantal keer gebeld naar het ziekenhuis. Het is al een half jaar geleden. Ik ben naar Marokko geweest. Heb mijn vader - broer - zusje en mijn oudste zus soraya begraven. Het was een harde tijd voor mijn moeder. Ik heb nu alleen fouad en mijn jongste zusje Laila. Mijn moeder heeft het moeilijk. De trauma is echt.

Gelukkig dat we nu alles op een rijtje hebben. En de naam Al motalib nog groter dan ooit is mijn broer fouad heeft iedereen uit geroeid na alles wat er is gebeurd. En ik ben blij dat we alles nu achter ons ligt.

Ik loop lang de ziekenhuis en loop een paar rondjes der om heen. Dit is mijn routine. Ik hem de kracht om niet om naar binnen te gaan. Ik denk dat het me pijn zou doen om haar zo te zien liggen. Ik sta stil voor de deur. Kom op Hicham je kan dit ! Ik moet haar zien.

De eerste stap naar binnen wat moeilijk. Zou Noual me slaan als ze me ziet? Weten ze wat er is gebeurd. Hoe gaat ze reageren als ze me ziet? De vragen maakte me Parra. Ik kwam aan bij de kamer van dunya en stond stil precies der naast.

'Ze zijn weg' hoorde ik een man zeggen. 'Tfoe ! Ik hoef ze nooit meer te zien.' Zei de moeder van dunya. Ik spiekte snel. Iedereen was daar behalve Noual en ismael. Huh?? Noual zou de eerste moeten zijn die daar moet zijn. Waar is ze. En haar man die broer van dunya waar is hij. Wacht zijn hun de gene die weg gingen.

'Beter zo' hoorde ik Samya zeggen. 'Ze was een en al hoofdpijn' zei ze der na. 'Ze heeft mijn Zoon mee genomen hé.' Zei de moeder van dunya. 'STOP! Ik ga niet hier zitten en luisteren hoe jullie over mijn dochter praten die helemaal niks heeft gedaan' zei de vader van Noual boos en stond op. 'Ben blij dat ze weg is gegaan om geluk te zoeken samen met haar man' zei hij.

Misschien is het toch niet zo'n goeie idee om hier te zijn. Ik wou weg sluipen. 'Hai!!! Jij bent die jongen toch die dunya hielp' riep iemand opeens. Ik draaide me om en iedereen keek me aan.

Iedereen was hier. Mounir - Samya - Jaouad - moeders - vaders.

De hele fam....

'Halo ja ik wou alleen weten hoe het met der gaat' zei ik. 'Kom binnen' zei de moeder van dunya. 'Ga maar naar haar toe.. ze kan je horen alleen niet reageren' zei de moeder van dunya die me blij aan keek.

Ik loop zachtjes naar het bed. Ze leek zo ongedeerd. Het was gwn alsof ze sliep. Ik ga zitten naast het bed. Ik zucht en kijk der aan. 'Dunya ik ben het... word wakker' zei ik en wil der hand vast houden. Maar ik twijfelde. 'Hou maar vast' zei de moeder van dunya die me zag twijfelen. 'Ik... w..' ik kwam niet uit mijn woorden.

Haar gezicht zag er zo vredig uit... 'het spijt me dunya.. vergeef me!!' Riep ik uit en hou der hand vast en druk der in.

Dunya:

'Dunya ik ben het... word wakker' hoor ik hem roepen. Ik loop door de wolken heen. 'HICHAAAMMMM !!!! Ik ben het !!! Hier?!!!' Roep ik. Ik voel mijn hart sneller gaan. En zie alles helder. Ik weet alles weer.

Ik heb Jaouad nog nooit aangeraakt. Het verst dat we gingen was een kus. En ik hield mijn afstand. Ik was nooit zwanger van hem.

'Hichaammm !!! Ik heb het niet gedaan?!' Riep ik. Ik ga zitten en voel mijn hand bewegingen. Zachtjes volg ik de beweging van mijn hand. HET SPIJT ME .. VERGEEF ME..

Meteen open ik mijn ogen. De licht verblind me direct. Maar ik hou ze open en kijk Hicham aan die met zijn hoofd gebogen het ziekenhuis bed zit. Ik zie iedereen zielig weg kijken..

'Hicham?!' Zei ik. Maar het kwam er zacht uit. Mijn stem was schor. Iedereen keek verast op. 'dunya!!' Zei iedereen tegelijk. 'Ik heb het niet gedaan Hicham' fluister ik. 'Hij loog tegen mij' zie ik en wees Jaouad aan. Alles was me helder. Ik heb mijn geheugen terug. 'Oh nee' zei Samya opeens. 'Wat' zei de mijn moeder geschrokken. 'Ze is gek geworden de dokter had alles verteld' zei Samya. 'Ze liegt ?!! Ze wou van me af. Ze had me mishandeld!!! Ze liet mannen mij aanvallen op de dag van haar bruiloft!!! ZE LIEGT' gil ik uit. Ik wou niet dat ze haar gingen geloven.

'Hicham ga de kamer uit. Wij regelen dit wel' zei mijn vader tegen Hicham. 'Nee blijf Hicham aub zeg tegen ze dat ik gelijk heb aub' zei ikz of na ja ik smeekte hem bijna.

Opeens trok mounir hem de deur uit. 'Hicham dit is tussen familie' zei hij. Ze lieten hem niet eens uit praten. Waarom praatte Hicham niet. 'Dunya hoeveel vingers steek ik op' vroeg Samya opeens. Ik kan een beker naast me en gooi het tegen der plastic hoofd aan. 'Jij hebt me gestuurd naar Mario!!! Jij hebt me leven verpest omdat ik een affaire had met Jaouad' roep ik. Mijn moeder komt mijn kant op lopen. 'Dunya je hebt hulp nodig' fluistert ze. De diepe diepe diepe woede in mij komt naar buiten.

Waar is Noual!!

Waar is ismael!!

Ze hebben me in de steek gelaten. Ik klap mijn moeder hard in het gezicht. 'HOEZO GELOOF JE HAAR !!! ZE LIEGT ZE LIEGT ZE LIEGT' gil ik alles uit.

Ze liegt... geloof me nouu

De verpleegster komt snel naar binnen en spuit iets in mij. Ik voel mijn ogen zwaarder worden en vecht er tegen. Mijn armen zakken en mijn ogen sluiten en het beeld voor me word weer zwart. Zoals ze altijd worden.

Stem en reageer

Oh. Nooo

Hihihihi 🤪