Noual en dunya.

Deel 40

(Ben achtergekomen dat meer dan de helft van mijn lezers weg zijn😔🥺)

Dunya:

Ik liep de zaal binnen. Toen mensen me opmerkte viel iedereen stil.

De bruid keek me aan alsof ze een geest ziet. Mensen deden stappen naar achter of ze wreven in hun ogen.

De bruidegom keek me aan alsof ik een geest was.

Eigenlijk ben ik dat gwn. Ik wist dat mensen dachten dat ik dood was maar niet dat iedereen zo zou reageren.

De bruid stond op. Ze gooide haar hakken in de lucht en rende mijn kant op. Mijn hand grip verstrakte en ik verplette volgens mij de hand van Hicham.

'DUNYA'

Toen ik haar mijn hoorde naam schreeuwen. Wist ik alles weer. In een moment. In die exacte moment herinnerde ik het me weer.

'Noual pas op!!' Gilde ik mijn laatste lucht eruit. De auto maakte een koprol en ik vloog de raam in. 'DUNYAAA'

Ik liet Hicham los en rende op haar af. We sprongen in elkaars handen. 'Je bent echt' fluisterde ze zachtjes. 'Ja ik ben echt'

Ik kon zelf niet geloven dat ik zelf echt was. Wie ben ik , hoe heet ik , is dit mijn familie???

Allemaal vragen die in mijn hoofd spookte. Maar nu allemaal beantwoord is.

Er komt een vrouw op me af. Ze duwt ons uit elkaar en pakt me stevig bij mijn gezicht vast. 'Dunya ben jij dit' ik keek in der ogen. Ze leek zoveel op mij. 'Mama?' Vroeg ik.

Ze pakte me stevig vast in der armen. 'Mijn dochter' huilde ze hard. Ik kon het ook niet droog krijgen.

Ik ben weer terug bij mijn familie!

——-(effe serieus dit duurde lang pppfff)———

Noual:

We zitten met zijn alle op de bank. Ik kan nog steeds niet geloven. Dunya leeft nog !!

'Maar schat hoe' vroeg de moeder van ismael.

Ik had nog steeds mijn bruidsjurk aan. Ze bleef stil en keek Samya aan. 'Ik weet het niet' zei ze zacht.

'Hzo je weet het niet!! Zeg het tegen ze' zei ik. De enige reden dat ik Samya der mee door liet gaan was omdat ik haar niet wou snitchen dat ze een affaire had met Jaouad.

'Ik voel me niet lekker' zei ze opeens en stond op. 'Mag ik effe gaan slapen' vroeg ze. We knikten met zijn alle. Het was super laat in snap der wel.

Ze bleef staan en keek ongemakkelijk om der heen. 'W...aar euhhh...is mijn kamer' vroeg ze opeens.

We keken der allemaal verbaast aan. 'Weetje dat niet meer' vroeg ismael aan der. Ik stond op. 'Kom met mij mee het is boven' zei ik en stond op.

Ik loop de trap op en ze loopt achter me aan. In haar kamer sluit ik de deur achter me. Ze kijkt me aan. Ik kon het niet laten en knuffelde haar weer. 'Ik kan het gwn niet geloven ik miste je zo zo zo erg' fluiter ik.

Ze keek me aan alsof ik gek was. 'Ik moet je teleurstellen' zei ze zacht. Ik ga zitten op het bed. 'Je kan me alles vertellen'

'Ik herken je niet, ik weet eigenlijk niks meer, de mensen beneden herken ik niet. Ik wist eigenlijk niet hoe ik heten in het begin' zei ze en plofte naast me neer.

'Oh wow echt' ze knikten. 'Begin??' Vroeg ik door.

'Hhhmm ja, ik werd wijs gemaakt dat ik salima heet maar ik ben niet achterlijk. Ik heb samen met Rio alles onderzocht en ben weg gekomen daar. Ik kwam Hicham tegen en hij herkende mij. Ik weet wel dat jij en ik heel close waren via foto's en kreeg een paar dingen binnen' legde ze alles uit en zuchtte gefrustreerd.

Ik kon niks anders uit brengen dan 'wow'

Ik kleedde me uit en trok een pyjama aan. Ik ga naast der zitten. 'Het komt goed! Nu ik je eindlijk terug heb zal ik je niet meer los laten' zei ik en ging liggen. 'Eihh ik dacht dat dit mijn kamer was' zei ze. Oh ja

Ik sta meteen op. 'Oh ik was gewend dat we vroeger bij elkaar sliepen' zei ik. 'Oh hzo' vroeg ze. 'Laat maar ik ga naar mijn eigen kamer' zei ik. Ik vond het jammer dat ze niks meer wist. Al onze herinneringen maken onze vriendschap.

Ik wou weg lopen. 'Wacht!' Ik draai me om. 'Eihh ik hoop dat ik je bruiloft niet heb verpest' zei ze ongemakkelijk. 'Aggh maakt niks uit het was perfect ik zweer je was de kers op de taart' zei ik en glimlachte. Ik zag sprankels in der ogen. 'Dat is fijn om te horen'

Reageer en stem 😑

Ik wou veder schrijven maar mijn telefoon valt bijna uit.