Runaway From The Labyrinth (Run Away Trilogy #1)

Chapter 50

Chapter 50

"Then live without me Xionus. Like what you've been doing before you met me," I said with a genuine smile on my lips.

He was taken aback by what I said. I seize the chance to open the door and walk away from him.

Akala ko makakahinga na ako ng maluwag pero kabaliktaran ang aking nararamdaman. Para akong nakukulangan nang hangin at sinasakal ang aking dibdib di ko maiwasang mapahawak pader at mapadaosdos dito. Kasabay nito ang pagtulo ng aking luha.

I thought I am now okay, that I already overcome the pain and moved on from him but I'm just deceiving myself.

"Yumi." Nagmadali akong pahiran ang luha ko bago humarap sa taong tumawag sa akin.

Bahagya akong natigilan nang makita si Violette. She smiled beamingly at me.

"You looked surprised, seeing me." She laughed. "Kung sabagay, di naman tayo masyadong close but I think we should be closer to each other knowing our future."

I don't understand what she's saying, I'm just looking at her face. Di ko alam kung bakit ngayon ko lang napansin to but she's a goddess when she smiles.

"Open your eyes and mind wide. Listening to him won't hurt."

"What?"

"I may be his first but I may not be his last," she said as she passes by.

Iniwan niya akong nagtataka sa mga pinagsasabi niya. She's really weird, why does she keep on pushing me to Xionus? Akala ko ba may gusto din siya kay Xionus?

I heard the bell rang pero wala naman akong pake dun dahil may sarili na akong mundo. Ilang beses na akong nasagi dahil sa mga tumatakbong estudyante papunta sa kanya-kanya nilang room pero di man lang ako nag abalang tumakbo din.

My energy was drained. Gusto ko nang umuwi pero ayoko din dahil ayokong makaramdam na mag isa lang ako.

"Yumi? Wala kang trabaho ngayon." Nagulat nalang ako nang mapadpad ako sa coffeeshop kung saan nagpapart-time job ako.

"Ah eh." Napakamot ako saking ulo. "I need a diversion," sabi ko nalang. Kahit ako, di ko din alam kung bakit ako dinala ng aking mga paa dito. Bumuntong hininga naman si Mae bago siya lumabas sa counter at tinabihan ako.

"Nag away na naman kayo ng jowa mo?" tanong niya sa sa akin. Siya lang ang nag-iisang kaibigan ko sa trabaho. Napatango naman ako tanong niya.

She placed her chin on her palm.

"Did you hear his side?" Napatigil naman ako sa tanong niya.

Why do people kept on pushing to hear his side? Ayokong marinig ang sasabihin niya, takot ako na masaktan, na umiyak na naman. Immature and pathetic, right? Ginawa ko lang ito para di masaktan ang sarili ko.

"Nakakatakot pero di mo malalaman ang totoo kung di ka makikinig sa kanya." Parang naririnig niya kung ano ang nasa isip ko. Di ko maiwasang magdalawang isip kung anong gagawin ko.

Should I or should I not?

"I know that you're doubting but still, you need to listen," she said and stood up nang may pumasok na costumer. I placed both of my arms on the table and buried myself.

Ilang beses akong nagbigay ng chance na sabihin niya sa akin. Naghintay akong magsabi siya sa akin pero pinalampas niya ito, mas pinili niyang magsinungaling.

Ilang beses na din siyang nagsinungaling. Ilang beses ko na din siyang inintindi dahil sa kadahilanang kapakanan ko yun pero di ko maiwasang masaktan at magdalawang isip sa kanya.