Runaway From The Labyrinth (Run Away Trilogy #1)

Chapter 19

Chapter 19

"Yumi."

I don't know what to do anymore.

"Yumi, hoy!"

Gusto ko nang umiyak nafrufrustrate na ako.

"Yumi!"

"Aray!" Nagulat nalang ako ng pitikin nIya ang noo ko.

"Ano bang problema mo? Bakit ka namimitik?" inis kong sabi.

"Kanina pa kita tinatawag, duh? Nasa parallel space ka siszt?" Nagpaikot nalang ako ng mata dahil sa sinabi ni Zel.

"Oh, puyat pa para ka nang panda." Pagpuna niya sa eyebags ko, wala naman akong ibang magawa kundi ang magbuntong-hininga nalang.

"Can I stay at your place, baka nakakaabala na ako kay Khael pag patuloy akong magstay sa lugar niya." Bahagya siyang natigilan sa sinabi at maya-maya ay ngumiti siya ng peke.

Alam kong peke ang binibigay niyang ngiti dahil sa ilang taon naming pagsasama kilalang-kilala ko na siya.

I shouldn't have said that pero di ko na mababawi pa ito.

"Wag kang dirty minded. Wala kaming ginagawang masama." She laughed to hide the dejection on her face. Hinampas niya pa ang braso ko.

"A-ah oo sige, doon ka muna magstay sa bahay namin." Chineck niya relo niya kahit wala naman siya nun. "Sige una nako, malapit nakong malate," sabi niya sabay dali-daling kinuha ang kanyang bag at takbo.

Chineck ko ang oras sa phone ko, matagal pa naman matapos ang lunch but she seemed to be determine to hide from me. I regret what I said. Dapat di ko nalang binitawan yun, I should've come up for another solution—like finding an apartment.

Napasapo nalang ako sa mukha ko. That's why you should think before saying something.

"Yumi." Nagulat ako nang may tumawag sa pangalan ko, agad akong napalingon sa likod ko, kung saan nanggaling ang boses.

"Khael," I acknowledged him. Agad naman siyang umupo sa tabi ko.

"Okay ka lang ba?" I felt uneasy as he looked at me in the eyes. He stares as if all of my secrets are visible on my face.

No, I'm not. My life is a fucking havoc—but there's no way I could say that.

I just flashed a smile. "I'm okay. Don't worry."

Kita at ramdam ko ang pag-aalala mula sa kanya but I can't just drag anyone with my problems.

Naisipan ko nang magpaalam sa kanya at pumunta na sa room dahil ayaw kong magtanong pa siya. I know he can feel it so he just nod and didn't ask more questions.

Agad akong nagtungo sa upuan ko nang nakayuko. I could see him at the edge of my point of view. He seem to notice me pero di niya ako nilingon.

Di ko alam kung paano makipagbati sa kanya. I'm guilty about not telling him about the truth the other day pero kasalanan din naman niya kung bakit ako nandon.

Kung di niya ako hinalikan nang ganon di sana ako magugulat at maiiyak—that was the first time someone kissed me that harshly at ninakaw niya din ang second kiss ko. Nandun lang naman si Khael para tumulong, the guy that shouldn't be included with this mess.

Napag-isipan ko nalang na matulog muna tutal wala pa naman yung prof. Di ako makatulog ng maayos kagabi because I kept on thinking on what should I do next, ngayon na pinaalis na din ako ni Xionus sa puder niya.

Nagising nalang ako nang may tumapik sa balikat ko.

"Mmm..." I groaned as I look upon the person who woke me up. Nanlaki ang mata ko nang makita si Trevor, smiling so widely, mapupunit na ang kanyang pagmumukha.