Runaway From The Labyrinth (Run Away Trilogy #1)

Chapter 10

Chapter 10

Days had passed na walang masyadong nangyari.

Just regular classes, Part time job, lunch with Khael and Zel—and as time pass by napansin ko ang awkward atmosphere na pumapaloob sa kanilang dalawa.

There fights are so petty. Kahit piso pag aawayan nila, ganun sila kalala at wala na akong ibang magawa kundi ang mapasapo sa aking noo.

I don't know what happen to the both of them. Zel didn't tell me what happened that time, ang sabi lang niya ay 'I will tell you at the right time,' at malay ko ba kung kailan yung right time na yun.

For the past few days, Xionus is unexpectedly quiet to the point that it's giving me goosebumps.

But I should be happy dahil sa wakas tumahimik na din ang nagsimula ng salot sa buhay ko. But half of me is afraid, baka may plinaplanong siyang ambush, knowing that he's a goon.

This day is also a normal day. Some subjects have exams but I just ace it like a piece of cake.

Naglalakad ako ngayon sa hallway dala-dala ang sangkatutak na libro, pinahatid kasi ng prof namin sa office.

"I'm sorry!" agad kong sabi nang makabangga ng tao.

I immediately pick up the books na nagkalat dahil sa impact ng pagkabangga, di ko nakita ang aking dinadaanan dahil sa taas ng pile ng libro.

I saw a pair of hands helping me. Ito siguro yung nakabangga sa akin.

"Maraming salamat," sabi ko pero di naman siya tumugon.

Nilagay nya ang huling pinulot nyang libro sa pinaka-ibabaw at napakakunot ang noo ko nang makita ang peklat ng kanyang kamay.

It's a cross in the middle. Isang baliktad na krus.

Tinutukan ko ito ng maayos and suddenly it felt so familiar that it gave me sudden chills.

Gusto ko mang lumingon para malaman kung sino sya, di ko ito magagawa dahil sa takot na baka mahulog ulit itong mga libro na hawak ko.

Saan ko nga ba nakita ang simbolong iyon?

Ipinagkibit balikat ko nalang ito at agad nagtungo sa office.

Pagkatapos kong ibigay sa prof ang mga libro ay agad akong nagpunta sa cafeteria para kumain. Sigurado naman akong nandun na ang dalawa at naghihintay sa akin.

"What is your problem? You kept on glaring at me, it's making me awkward you know?" inis na tanong ni Khael.

Ito na naman po ang aso't pusa. I just rolled my eyes. Sawa na ako sa araw-araw nilang pagtatalo.

Naupo nalang ako sa tabi ni Zel at mukhang hanggang ngayon di parin nila ako napapansin at patuloy silang nag aaway.

"Kusang nag iinit ang dugo pag nakikita ang panget mong mukha!"

Parang kailan lang nang sinabi nya saking fafable si Khael. Sumubo nalang ako ng pagkain, bahala silang mag away basta ako, gutom na.

"Are you blind or are your standards just too low?" Khael mocked that made Zel gust in anger.

"Ikwento mo sa bingi!" Napatawa naman ako. Daig pa nila ang bata kung mag-away. Sarap pag-untugin.

"Oh, hi Yumi." He greeted me with a smile and I also smiled back.

Khael seems so happy dahil para siya ang nanalo sa laitan nila and Zel na parang pinagsuklaban nang langit at lupa.

"Kanina pako dito pero ngayon nyo lang napansin. Tuloy nyo na paglalambingan nyo, nahiya pa kayo." Ikinakaway ko pa ang kamay ko sa paraang binubugaw sila.