Chapter 32

85 21 22
                                    

Chapter 32

Ayaw kong pumatol sa kanya pero ayaw ko ding magpaapi. Who is she to discriminate me? She doesn't have the rights to do that.

'Sino siya sa tingin nya?'— I bet this would be the first Zel would say when I tell her about it.

I can't help but to feel guilty with what I said but a half of me was proud of myself. At last I know how to defend myself through words kasi kung pisikalan lang naman to, di pa nagsisimula ang laban, nagwagi na ako, black belter pa naman ako sa taekwondo.

I sighed when I entered the empty condo. I'm fed up with this deafening silence. Kahit ngayon di pa din ako nasasanay nito. It made me feel anxious, isang maliit na kalampag lang iba na agad ang naiisip ko, it's kinda frustrating.

I change my uniform into a t-shirt and jeans. I had gone back to work di dahil kinulang na naman ako sa pera, kundi dahil ayaw kong manatiling mag isa sa loob ng condo. Wala na akong ibang magagawa doon kundi ang tumanganga at alalahanin siya pagkatapos ay iyak nang iyak.

"Are you okay? Ang lalim ng eyebags mo oh," nag aalalang tanong ni Mae.

Pagod naman akong tumango sakanya at agad nagtungo sa room na para sa mga employees lang katulad ko. Agad kong kinuha ang apron at cap, ito ang uniform namin sa trabaho. I tied my hair into a ponytail.

Tinapik ko ang balikat ni Mae hudyat na tapos na shift niya at ako na ang papalit sakanya.

"Are you sure your okay? Ako nalang ang magkacover sayo, wala naman akong gagawin eh." umiling nalang ako.

"I can handle myself." I faintly smiled after I said that.

Marami-rami ang costumers ngayon, I kept smiling and asking them what's their order, di ko namalayan na tapos na pala ang shift ko.

"Are you okay, Yumi?" tanong nung kasunod ko sa shift, kaedad ko din sya.

Tumango nalang ako at dumeritso sa room naming mga employees at agad na nag bihis. Di ko na alam kung pang ilang beses nang tinanong sa akin to.

I checked my face from the mirror at ang putla ko na. Agad akong napahawak sa locker nang makaramdam ako ng hilo. I breathed heavily.

Should I call Zel? Nah. Baka maging pabigat lang ako sakanya.

I immediately go outside, di man lang pinapansin ang tawag nila sakin. Para akong lasing kung maglakad sa gitna ng kalsada. Naaninag ko na ang condo namin pero mas lalong lumabo ang paningin ko.

I stopped. I could feel my kness trembling. I lean onto the wall, waiting for my strength to go back. Pero sa isang iglap bigla nalang akong natumba at nawalan nang malay. As I get back my consciousness, dahan-dahan kong binuka ang mga mata ko.

Isang tao ang nakita ko, pinilit kong ibuka ang aking mga mata ng maayos para aninagin siya pero di na kinaya ng mga talukap ng mata ko. I saw him talking with someone on the phone. I wanted to know what he's talking about but I can't hear anything except for the beep inside my ears.

I smiled when I recognize a silhoutte of Xionus. I wanted to caress his face so I forced my hand to be lifted and touched his face, gulat siyang napabaling sakin at kita ko pa ang pagbagsak ng cellphone.

He lifted me up but my consciousness betrayed me.

.

I waked up when I heard the chirping of birds. Bumungad sakin ang pamilyar na kisame ng kwarto ko. Dahan dahan akong bumangon.

Ramdam ko ang sakit at kabigatan ng aking katawan. Ano na naman to? Di naman ako madalas magkasakit ah.

Pinilit ko ang sarili kong tumayo at pumunta sa kitchen. Nanlaki ang mata ko nang bumungad sakin ang likod ng isang lalaki.

Runaway From The Labyrinth (Run Away Trilogy #1)Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon